ฉันเคยได้ยินมาว่า กวีนั้นมักจะมีอารมณ์อันอ่อนไหว ฉันไม่ใช่กวี อาจเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งที่ชื่นชอบในบทกวี แต่เหตุใดกันหนอ อารมณ์ของฉันจึงอ่อนไหวได้ถึงเพียงนี้ ฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่า ฉันสามารถที่จะหลั่งน้ำตาได้โดยง่าย เพียงแค่ใบไม้แห้งหนึ่งใบร่วงหล่นจากกิ่งก้าน และฉันสามารถที่จะยิ้ม ให้กับดอกหญ้าที่กำลังปลิวไสวไปตามแรงลม ราวกับว่าดอกหญ้าเหล่านั้นกำลังเริงระบำ เหตุใดกันเล่าตัวฉันจึงมีอาการเช่นนี้ และกับการที่ฉันชอบมอง ดาว เดือน ตะวัน เล่า ฉันจะเศร้าทุกครั้งที่พบว่าในราตรีหนึ่ง ดวงจันทร์ หรือ ดวงดาว ได้ห่างหายไปจากฟากฟ้า หรือในยามย่ำสนธยา ที่ดวงตะวันกำลังจะพ่ายลาทิวากาล กระนั้นฉันก็ยังเฝ้าคอยการกลับมาของราตรีและทิวา พร้อมทั้งสหายแห่งท้องฟ้า และเฝ้าชื่นชมอยู่ไม่เสื่อมคลาย ฉันเฝ้าครุ่นคิดหาคำตอบให้กับตัวเอง ว่าอารมณ์เหล่านี้เกิดขึ้นกับฉันได้อย่างไร แต่จนบัดนี้ ฉันยังไม่สามารถจะตอบคำถามนี้ได้ แต่ฉันก็ยังหวังและรอคอยที่จะพบกับ คำตอบนั้น
สร้อยอินทนิล 31 ม.ค. 2548 10:32 น. - ID 70298 
705
2
0
31 มกราคม 2548 12:40 น. - comment id 417564
บางครั้ง คำถามก็ไม่ต้องมีคำตอบ เพียงแต่เรารู้สึก คำตอบมันก็จะเกิดขึ้นเอง ค่ะ อิ อิ..
31 มกราคม 2548 22:17 น. - comment id 417992
ขอให้คุณได้สมหวัง การคอยด้วยพลังความห่วงหา ขอให้คุณได้สมอุรา ตามปรารถนานะจ๊ะ *-*ผู้หญิงไร้เงาก็ไม่ได้เป็นกวีค่ะ แถมไม่ค่อยอ่อนไหว แต่เป็นคนอ่อนหวาน อิอิ แต่อ่อนหวานไม่ใช่ขาดน้ำตานะค่ะ ขาดแต่น้ำมันตั้งหากหละ อิอิ ชื่อคุณไพเราะจัง*-*
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
