เธอคงลืมหญิงหนึ่งซึ่งชื่อแก้ว
เธอลืมแล้วหรือไรไม่มาหา
จากวันนั้นถึงวันนี้สิบปีกว่า
รู้ไหมว่าแก้วรอพี่ที่บ้านเรา
ไหนพี่บอกว่ารักภักดีมั่น
ใยแปรผันเปลี่ยนไปใจหมองเศร้า
โอ้บ้านไร่...ศรีประจันต์...นั้นซบเซา
แก้วจึงเฝ้า...คอยวันที่...พี่มาเยือน.