หน้าส่วนตัว
เหมือนมองเห็น...ผืนน้ำเวิ้งว้าง
เส้นทางรกร้าง...อีกยาวไกล
สายลมเย็นพัดผ่าน...จนสะท้านหวั่นไหว
แสงอาทิตย์รำไร...ความอุ่นใจ...เลือนลาง
เหนื่อย...และท้อใจ
เส้นทางข้างหน้า...ยาวไกล...ไร้ร้าง
จุดหมายที่หวังไว้...ดูไร้หนทาง
แรงใจที่เหลือ....ก็เบาบางเหลือเกิน
เรียกหา....แรงใจ
หวังเพียงให้มีกำลังต่อไป...เพื่อก้าวเดิน
ยิ่งเรียกหา...เหมือนยิ่งห่างเหิน
หรือโลกนี้....เหลือเราก้าวเดินอยู่เพียงลำพัง
mono 3 ม.ค. 2545 00:43 น. - ID 8335 
1058
3
0
3 มกราคม 2545 02:53 น. - comment id 28471
It is so sad to feel this way. Just want to cheer you up. Sometimes, we have to be strong and walk alone for a while even a long time. You always see the sun sets and the sun rises. It is the same as our life. Ps. No Thai font now. Sorry.
3 มกราคม 2545 03:10 น. - comment id 28473
พี่เป็นกำลังใจให้ทั้งคนไง.... ลืมแล้วหรือไรจ๊ะ.... ไว้จะเขียนกลอนให้กำลังใจให้นะ... วันนี้พี่ง่วงแย้วจะ....
3 มกราคม 2545 09:10 น. - comment id 28492
ที่รักของขวัญ เธอมีฉันของห่วงหา อย่าคิดอย่างนี้เลยน่า รู้สิว่าคนในไทยโพเอมมากมีที่พร้อมเดินเคียงใจไปกับเธอ..นะคนดีที่รัก!
3 มกราคม 2545 20:16 น. - comment id 28563
ขอบคุณ... MW...พี่ชาย...และทะเลขวัญ มาก ๆๆๆ เลยนะจ้ะ mono ไม่ได้ไร้แรงใจอย่างในกลอนหรอกจ้ะ...แต่อยากเขียนออกมาให้เป็นอย่างนั้นเองจ้ะ....แต่ก็ขอบคุณจริง ๆ ที่ยังห่วงใยกันอยู่เสมอนะจ้ะ....@^_^@
4 มกราคม 2545 02:30 น. - comment id 28606
:)
4 มกราคม 2545 04:57 น. - comment id 28610
^_^
5 มกราคม 2545 00:27 น. - comment id 28751
YOU 'LL NEVER WALK ALONE ไม่ได้เดินคนเดียวซะหน่อย นะพี่สาว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด