22 พฤศจิกายน 2545 04:05 น.
poohkan
ความอยากได้มีอยู่ไม่รู้สิ้น
เฝ้าถวิลโหยหาน่าเศร้าหมอง
คิดสิ่งใดไม่ได้ดังใจปอง
หมายมั่นต้องขันแข่ง แก่งแย่งมา
ไม่ใส่ใจใครอื่น ฝืนทนทุกข์
เพียงตนสุข สมมารถ ปรารถนา
เห็นเขาเจ็บร้าวรวด ปวดอุรา
ยังดีกว่าตนแพ้ แก่ผู้ใด
มุ่งแข่งขัน ฝึกฝนเพื่อตนเด่น
ให้โลกเห็น ข้าฯ นี่แหละ แน่แค่ไหน
เทคโนโลยี นวัตกรรม ก้าวล้ำไป
ด้วยเพราะใช้ปัญญา ข้าฯ สร้างมัน
จะตึกสูงตระการ ตระหง่านฟ้า
จะเวหา กว้างใหญ่ ไม่เคยหวั่น
ปมปริศนา ยาก ง่าย ไม่สำคัญ
ต้องบากบั่น หาวิธี มาคลี่คลาย
สัตว์สังคม ผู้เจริญเดิน สองขา
มีภาษา เป็นเครื่องมือสื่อความหมาย
มีสมอง คิดลู่ทางสร้าง - ทำลาย
แต่ลืมคิดว่า ร่างกาย ไม่นิรันดร์
คนหนอคน สวรรค์ปั้นมาเลิศ
เรียน ตน ว่า สัตว์ประเสริฐ ช่างน่าขัน
เดียรฉาน - ประเสริฐ เกิดต่างพันธุ์
แต่สุดท้าย วายชีวัน...เท่านั้นเอง
21 พฤศจิกายน 2545 22:22 น.
poohkan
เธอพอจะรู้ไหม?
ว่าการอยู่ใกล้ใครสักคนนั้น
แล้วเกิดความอบอุ่น และผูกพัน
มันคือ ความรัก หรืออะไร?
เป็นความจริงอย่างนั้น หรือเปล่า?
หรือแค่ลืมความเหงา...ความหวั่นไหว
ตอบหน่อยนะ ฉันไม่รู้ ไม่เข้าใจ
ว่า...แค่ไม่เคยมีใคร.....หรือรักเธอ
20 พฤศจิกายน 2545 21:55 น.
poohkan
ขอแค่ที่ว่างเล็กเล็กในแววตา
ถ้าเธอจะยินดีแบ่งมาให้
แม้เป็นที่ซึ่งเห็นไม่ชัดเจนมากมาย
แต่เธอเห็นตลอดไป...ก็เพียงพอ
18 พฤศจิกายน 2545 21:40 น.
poohkan
มองหนทางข้างหน้า
พร่ามัวเกินกว่าจะก้าวเดินได้
หากย้อนกลับจุดเริ่มต้นที่แสนไกล
คงเหนื่อยเกินไป สำหรับคนอ่อนแอ
ขอหยุดตรงนี้ก่อนหละนะ
ยอม...หากเธอจะตราหน้าว่าพ่ายแพ้
แล้ว หนึ่งเธอคงหันกลับมาเหลียวแล
หรือ สอง...จมอยู่กับความอ่อนแอของตัวเอง
18 พฤศจิกายน 2545 19:45 น.
poohkan
สมุดบันทึก....ปากกาด้ามเก่า
ถ่ายทอดเรื่องราวของความอ่อนไหว
ระบายความร้าวราน ที่ผ่านมาทักทาย
รองหยดน้ำใสใส ที่ไม่อาจเก็บไว้ในดวงตา
บ่มความอ่อนแอ จนเต็มที่
ถ้อยคำเหล่านี้ คือเทใจที่อ่อนล้า
หากต้องมีเรื่องราวผ่านเข้ามา
จะได้เหลือที่เก็บน้ำตา.....ให้ใครต่อใครคิดว่าแกร่งพอ
หน้าส่วนตัว
642
