Winter In My Heart

Rainsummer

ค่ำคืนยืนมองฟ้ากว้าง           อ้างว้างในใจเหน็บหนาว

นภาดาษดาดวงดาว             พร่างพราววาววับจับตา

ลมพัดพาผ่านร่างกาย            ไม่วายห่วงใยห่วงหา

สายลมช่วยพัดนำพา              คืนมาได้ไหมดวงใจ



คนโง่กลวงโบ๋ปัญญา            เธอว่าน่าเจ็บปวดไหม

ความรักหลุดลอยแสนไกล       ยากได้ให้หวลคืนรัง

เธอคงรักฉันน้อยลง              ยืนยงยึดติดความหลัง

กองทรายปลายรักจึงพัง          ฉันหวังกับมันมากเกิน

 

ก่อนเคยมีเธอเพ้อรัก              สุขนักเธอมักทำเขิน

เส้นทางลำบากร่วมเดิน           จากนี้เผชิญคนเดียว

ยืนยิ้มหลุดจากภวังค์              ยับยั้งอย่าเผลอแลเหลียว

จากนี้มีเราโดดเดี่ยว               อย่าเกี่ยวเหนี่ยวใจเขาเลย

 


หากรักจะผลักไปฤๅ                  รักคือเปิดใจใช่เฉย

ผิดไปไม่เคยเอื้อนเอ่ย               ใครเอยเคยบอกออกมา       

สายลมพัดโหมยามดึก                 ยังนึกคึกคักอิจฉา

พวกเจ้าเล่าไร้น้ำตา                    ไล่ล่าพัดพาล่องลอย



ขอคิดทบทวนคืนนี้                         ตรงที่เวิ้งว้างความหงอย

ดวงดาวแวววาวเคลื่อนคล้อย         เริ่มค่อยจางแสงเลือนลาง

ตัวฉันเล็กลงฉับพลัน                      จากวันที่เราบาดหมาง

รอยยิ้มเคยมีบาง-บาง                     ช่างห่างไกลมันเหลือเกิน