18 พฤศจิกายน 2552 14:02 น.
Saran
แค่เพียงเป็นคนคนหนึ่ง
แค่เพียงเป็นคนช่างเหงา
แค่เพียงเป็นคนเคยเศร้า
แค่คนที่เคยเจ็บมา
ไม่มีกุหลาบช่อใหญ่
ไม่มีเหมือนใครแข่งขัน
ไม่มีเงินทองร้อยพัน
ไม่มีของขวัญเลิศเลอ
มีเพียงก็แค่ดอกหญ้า
มีเพียงแค่ดอกฟ้าในฝัน
มีเพียงใจที่ยังคงมั่น
มีเพียงแค่รักตัวเดียว
ให้เธอได้แค่หัวใจ
ให้เธอไม่คิดทวงถาม
ให้เธอไม่สนก็ตาม
ให้เธอแค่นี้ละกัน
ขอแค่ดูแลเท่านั้น
ขอแค่เฝ้าฝันเสมอ
ขอแค่ห่วงใยเพียงเธอ
ขอแค่ละเมอไกลๆ
18 พฤศจิกายน 2552 11:50 น.
Saran
เช้าวันหนึ่งของเดือนกุมภาพันธ์
กุหลาบงามสีแดงสองดอกในแจกัน
บนโต๊ะเครื่องแป้งสีน้ำตาล
ละอองลมหนาวพร่างพรูแหวกม่านลูกไม้สีชมพู
ผมของเธอปลิวสลวยเป็นประกายกับแสงแดดอันอ่อนโยน
สดใสราวกับกระจกในดวงตาของเธอ
มีกลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนผมอวลอบอยู่บนอากาศ
อ่อนโยนและดูช่างบอบบาง
คล้ายกลิ่นของดอกไม้ที่ฉันคุ้นเคย
แต่ฉันมองเห็นความเศร้าที่อยู่ในรอยยิ้มของเธอ
แล้วน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากกระจกเงาเล็กๆคู่นั้น
เธอฝืนยิ้มแล้วบอกว่า
ขอยืมผ้าเช็ดหน้าหน่อยสิ ฝุ่นคงเข้าตา
ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
และซับน้ำตาให้เธอ
ฉันรู้ว่าไม่ใช่เพียงฝุ่นหรอก
ที่ทำให้เธอต้องร้องไห้
แต่ฉันก็ให้รอยยิ้มปลอบโยนเธอ
แล้วน้ำตาฉันเหมือนจะไหลจึงได้แต่นิ่งงัน
ฉันบอกเธอว่า
ฉันจะซื้อผ้าเช็ดหน้าให้เธอ และจะคอยเช็ดให้เธอ
ทุกๆครั้ง เวลาฝุ่นเข้าตาเธออีก
เธอบอกฉันว่า
อย่าลำบากเลย ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ถ้าฝุ่นเข้าตา ให้สัญญา
สัญญาจริงๆนะ เธอยิ้ม
ออกไปดูตะวันขึ้นกันเถอะ
ฉันจูงมือเธอและหันกลับไปมอง
เช้าวันหนึ่งของเดือนกุมภาพันธ์
ในห้องสีขาว
บนโต๊ะเครื่องแป้งสีน้ำตาล
ที่ดูเหมือนใหม่แม้เนิ่นนาน
กับเครื่องดูดฝุ่นที่เพิ่งใช้เมื่อวาน
ฉันจับมือเธอแน่นและพาเธอก้าวผ่านลมหนาว ที่พร่างพรูเข้ามา
18 พฤศจิกายน 2552 10:37 น.
Saran
นั่งเหงาๆเปล่าเปลี่ยวชีวิต
พานคิดถึงรอยยิ้มใส
ของเธอที่อยู่ห่างไกล
คนที่คนนี้เฝ้าคอย
แต่งกลอนไว้รอเธออยู่
ให้รู้จึงคอยเฝ้าถาม
นั่งยิ้มแล้วพิมพ์ข้อความ
สายลมฝากส่งถึงเธอ
ไม่กล้าแม้จะเอื้อนเอ่ย
ถึงเธอแม้ใจทวงถาม
แค่ฝากเบอร์ให้คนงาม
หวังว่าคงได้พูดคุย
แล้วพลันหัวใจเต้นแรง
เมื่อแสงแห่งเศร้าจางหาย
เมื่อใครในฝันกลับกลาย
เป็นใครในโลกความจริง
สวัสดีค่ะใช่เธอหรือปล่าว
ทักเราผ่านเสียงสดใส
ได้แต่อึ้งแล้วกุมหัวใจ
ควบคุมไม่ไหวอีกเลย
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเธอคงไม่รู้
คนไม่เคยมีคู่ไม่เคยมีใครโทรหา
เพิ่งได้ฟังเสียงใสใสที่เธอฝากมา
หวั่นไหวว้าวุ่นวังเวง
พยายามที่จะเปล่งเสียง
ให้เธอได้ซึ้งความหมาย
แต่แล้วคำพูดกลับกลาย
เป็นเสียงหัวใจเต้นแรง
พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักเสมอ
ไม่เคยพร่ำแต่เคยเฝ้าเพ้อ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่ฉันรักเธอ
อย่าปล่อยให้เพ้อให้รักเธอ...ข้างเดียว
16 พฤศจิกายน 2552 15:43 น.
Saran
คำว่ารักเป็นสิ่งที่แสนเข็ญ
เกินจำเป็นที่คนหนึ่งจะรับไหว
แต่เมื่อได้พบแล้วจึงเข้าใจ
ว่าทำไมถึงเฝ้าคอยไขว่คว้ามัน
ได้พบเธอก็เหมือนเจอสิ่งที่ฝัน
สบตากันนำพาความเหงาหาย
ได้คู่เคียงใกล้ทำความหนาวคลาย
อ้างว้างกลายเป็นความอุ่นหัวใจ
ทำไมล่ะที่เป็นเธอคนนี้
คนที่ดีอ่อนหวานสวยสดใส
บอกไม่ได้เป็นเรื่องของหัวใจ
ที่ทำได้ก็เพียงบอกรักเธอ
รักเหมือนดังลูกอมขนมหวาน
ดั่งน้ำตาลทรายขาวบริสุทธิ์ใส
ช่วยแต่งเติมความหวานให้หัวใจ
สองดวงได้ชิดใกล้ความผูกพัน
หากเธอเป็นน้ำตาลอันหวานหอม
ฉันจะยอมเป็นกาแฟแม้ทนขม
รอเพียงเธอช่วยเติมแต่งรสกล่อมกลม
เปลี่ยนความขมเป็นความหวานมอบแด่เธอ
แต่กาแฟถ้วยนี้ยังว่างเปล่า
เพียงความเหงามาเติมซึ่งความขม
ยังรอคอยน้ำตาลก้อนกลมๆ
เปลี่ยนความขมเป็นกลมกล่อมด้วยใจเธอ
16 พฤศจิกายน 2552 14:16 น.
Saran
ตั้งแต่เมื่อแรกสบตา
หัวใจถูกผ่าเป็นสอง
ซีกหนึ่งให้เธอไว้ครอง
ซึกสองให้เธอดูแล
ก็เห็นเพียงแต่หน้าเธอ
เสมอแม้ยามหลับฝัน
ยิ้มกับตัวเองทุกวัน
สักวันความฝันคงมา
ให้เธอไว้ทั้งสี่ห้อง
ของใจที่ฉันรักษา
ไม่เหลือให้ใครเข้ามา
เพราะว่ามีเธอเต็มทรวง
แต่แล้วห้องใจราร้าง
อ้างว้างเมื่อเธอขาดหาย
เหน็บหนาวเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย
เธออยู่ที่ไหนคนดี
คนดีที่ฉันแอบรัก
คนรักที่ฉันแอบหลง
คนหลงเฝ้าเพ้อพะวง
สักวันคงได้พบเจอ
วันนี้เธอมาบอกกัน
วันเหงาของฉันหมดแล้ว
แต่ยังไม่เห็นวี่แวว
หรือฉันหูแว่วคิดเอง
วันเหงาที่ทำฉันคอย
ใจลอยเมื่อเริ่มคิดถึง
ขอเพียงใจฉันติดตรึง
คิดถึงกันไหมคนดี
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSaran
หน้าส่วนตัว
992
