21 มกราคม 2548 20:50 น.
sodasasa
ฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย
ฉันคือลมหายใจแห่งความเศร้า
ฉันคือบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายเงา
ฉันคือเสียงอันแผ่วเบา...บนความว่างเปล่าที่เนานาน
ฉันคือใครที่ไร้ตัวตน
ฉันคือสายชลที่ไหลเป็นเส้นขนาน
ฉันคือความแพ้พ่ายของวันวาน
ฉันคือความทรมาน...ในแสงจันทร์อันมืดมน
ฉันคือสิ่งใดกันเล่า
หรือฉันคือความโง่เขลา..เศร้า..สับสน
ฉันคือ...ฉันคือ...ฉันคือคน
จึงย่อมไม่พ้น ความโศกเศร้า เหงาอาลัย
ทำเช่นไรให้หัวใจนั้นสงบ
เพื่อพานพบกับคืนวันอันสดใส
หวังวันหนึ่งมีผู้ดึงฉันขึ้นไป
จากภวังค์อันยากไร้ในหัวใจตน
20 มกราคม 2548 19:45 น.
sodasasa
แสงไฟสวย ยอดตึกสูง กลางกรุงหลวง
และเห็นดวง ดาวน้อยน้อย ให้อ่อนไหว
ดั่งดวงตา ชายผู้หนึ่ง ซึ่งห่างไกล
ฉันหวั่นไหว ในมุมสูง ใกล้ทุ่งดาว
ชายผู้นั้น อยู่ใกล้ใกล้ เหมือนไกลมาก
ด้วยลำบาก จะค้นใจ ให้เหน็บหนาว
เหตุเพราะมี ดาวดวงสวย ด้วยแวววาว
อยู่ในเงา ชายผู้นั้น ฉันอ่อนใจ
จึงทำใจ ได้แค่มอง อยู่ห่างๆ
รอที่ว่าง ให้เรานั้น เข้าไปได้
เผื่อได้อยู่ ในสายตา ในหัวใจ
ของผู้ชาย แห่งดวงดาว ที่เราปอง
จะไม่ขอ วุ่นวายใจ ในเงามืด
จะเย็นชืด คอยซ่อนเร้น เป็นที่สอง
จะอยู่ใกล้ ชายที่รัก หากเป็นรอง
จะหมายปอง เป็นดาวน้อย คอยห่วงเธอ
ทุกๆครั้ง ที่แหงนมอง บนท้องฟ้า
เพื่อหวังว่า เห็นเธอยิ้ม ให้ฉันเสมอ
แม้ความจริง มันยากนัก จะรักเธอ
แต่ยังเพ้อ พรอดกับดาว ทุกคราวคืน
แสงไฟสวย ยอดตึกสูง กลางกรุงหลวง
ยังมีดวง ดาวน้อยน้อย เป็นร้อยหมื่น
แอบซ่อนใจ ดวงเล็กๆ อย่างหยัดยืน
คอยทุกคืน พร่ำเพ้อพรอด ในอ้อมกอดเธอ
20 มกราคม 2548 17:26 น.
sodasasa
ฝากสายลม พรมพริ้ว ปลิวสะบัด
ช่วยโบกพัด ผ่อนคลาย แม่หายเหงา
ฝากต้นไผ่ ไหวเอน เช่นบางเบา
เป็นร่มเงา งดงาม ตามแม่ไป
ฝากน้ำค้าง เย็นฉ่ำ ในยามเช้า
ให้แนบเนา นานนิจ จิตสดใส
หยาดลงมา สู่ใจแม่ แด่ดวงใจ
เป็นพรไพร ผ่านฟ้า มาแสนนาน
ฝากดวงดาว ทั้งฟ้า มาอบอุ่น
ฝากไอรัก แสนละมุน กรุ่นคำหวาน
หวังให้แม่ หลับสบาย ในวันวาน
นานแสนนาน เช่นยิ้มสวย ด้วยแม่งาม
ขอให้แม่ หลับสบาย ณ ปลายฟ้า
รอจนกว่า แสงระพี ที่วาบหวาม
จะถักทอ ปกเกตุ ในเขตคราม
เป็นความงาม จากรักลูก สุขจำนรร
หน้าส่วนตัว
2815
