16 พฤศจิกายน 2548 17:19 น.
sodasasa
จันทร์เจ้าขา
ท่ามกลางฟ้าแสงนวลชวนหวั่นไหว
อยากเอ่ยกล่าวบอกจันทร์ว่าหวั่นใจ
กับคำใครคนนั้นที่ฉันกลัว
จันทร์เจ้าขา
ด้วยแววตาแอบแฝงแสงสลัว
จะบอกจันทร์เช่นไรว่าใจกลัว
เกิดพันพัวในจิตรคิดไหววาว
จันทร์เจ้าขา
กับวาจาเขาเอ่ยเปรยลมหนาว
ว่ารักนี้งดงามท่ามกลางดาว
อยากมอบคราวแนบอกมาปกใจ
จันทร์เจ้าขา
ฉันเชื่อคำหวานหวานนั้นได้ไหม
หรือให้ฉันละทิ้งแล้วนิ่งไป
หรือปล่อยใจลุ่มลึกตรึกคำงาม
จันทร์เจ้าขา
อย่าเบื่อนะหากมีแต่คำถาม
เพราะคืนนี้มีจันทร์เป็นเพื่อนยาม
ฉันไหววามหวั่นรักมาทักใจ
จันทร์เจ้าขา
โปรดมองตาคู่นี้ที่หวั่นไหว
อย่าเลยนะอย่าเลื่อนเคลื่อนคล้อยไป
โปรดอยู่ในคืนหวานพลันนานเนา
จันทร์เจ้าขา
หากแววตาฉันนี้มีแต่เขา
จันทร์จะรับได้ไหมในแสงเงา
ที่ไหววาวด้วยรักมาถักทอ
จันทร์เจ้าขา
โปรดเถอะนะหากฉันนั้นวอนขอ
ให้คำหวานจากเขาเคล้าเคียงคลอ
จนเกิดก่อเป็นรักประจักจริง
9 พฤศจิกายน 2548 10:50 น.
sodasasa
อยากจะปลอบกล่อมขวัญในวันเศร้า
อยากรับเอาความเจ็บให้เก็บหาย
อยากเห็นเธอยิ้มอย่างสบายใจ
แต่ทำได้เพียงมองด้วยสองตา
อยากจับมือมากอดแล้วพรอดพูด
ให้เธอหยุดครุ่นคิดจิตหนักหนา
อยากให้เธอสดใสเหมือนก่อนมา
ลดแววตาหม่นหมองป้องออกไป
อยากสัมผัสหน้าเศร้าและเงาผม
ปลอบประโลมจุมพิตชิดแก้มใส
อยากโอบกอดเธอนั้นมาแนบกาย
แล้วมอบไอแห่งรักประจักกัน
แต่รู้ดีคิดไปไม่อาจเอื้อม
ความล้ำเหลื่อมไมตรีที่หยุดฉัน
เธอมีเขาฉันรู้อยู่ทุกวัน
จำต้องหันใจห่างอยู่ลางเลือน
คงทำได้แค่เอ่ยแล้วเปรยยิ้ม
ให้รอยพิมพ์ภาพรักประจักเหมือน
คล้ายดูเพียงห่วงใยใจย้ำเตือน
ว่าคือเพื่อนห่วงหาคราเพื่อนกัน
เพราะฉันคงทำได้ในเท่านี้
หวังเธอมีกำลังใจไม่แปรผัน
เพื่อรอเขากลับสู่คู่รักกัน
ส่วนตัวฉัน...ขอห่วงใย... แค่สายตา
7 พฤศจิกายน 2548 13:50 น.
sodasasa
น้ำใสใส ไหลหล่น บนแก้มสวย
น้ำใสใส ไม่ช่วย ต่อสิ่งไหน
น้ำใสใส ไร้ค่า กว่าสิ่งใด
น้ำใสใส เช็ดไป อย่าไหลเลย
คนชั่วเลว มีปน บนโลกนี้
ความร้ายดี มากมี ไม่เปิดเผย
เพียงแค่เรา ปรับใจ ให้คุ้นเคย
แกล้งละเลย ไม่ใส่ใจ ในเรื่องมัน
น้ำตานั้น วันนี้ ไม่มีค่า
ขอจงอย่า หวั่นไหว ใจแปรผัน
ช่างมันนะ เรื่องร้าย ในคืนวัน
ยิ้มสู้พลัน เชิดไว้ ให้หน้าตรง
อย่าก้มหน้า น้ำตา จะตกพื้น
จงลุกยืน มองไป ในประสงค์
ใจเจ้านั้น อย่าท้อ ทระนง
จงมั่นคง ความคิด พิชิตใจ
ใครจะร้าย จะเลว จงช่างเขา
เพียงใจเรา เท่านั้น อย่าหวั่นไหว
ยิ้มและสู้ โลกสวย ด้วยหัวใจ
สร้างวันใหม่ ไร้น้ำตา ดีกว่าเดิม
2 พฤศจิกายน 2548 12:17 น.
sodasasa
ณ คืนหนาวเคล้าหวานใต้จันทร์เงียบ
สายลมเฉียบพัดไหวให้วาบหวาม
จึงซุกตัว ณ ผ้าอุ่นกรุ่นคืนงาม
หลับตาตามผ้านุ่มและพุ่มไฟ
แต่สายลมอุ่นอุ่นกรุ่นกระทบ
สัมผัสพบสิ่งอุ่นลุ้นเคลื่อนไหว
ให้รู้สึกสิ่งนั้นหวั่นข้างกาย
แล้วโอบไอแขนแกร่งแฝงเข้ามา
ลมหายใจจากเขาอุ่นราวฝัน
สัมผัสอันแนบใกล้ไม่ผวา
เสียงคุ้นๆเอ่ยไอใกล้ดวงตา
กระซิบมา ฝันหวาน นะคนดี
ใจที่หนาวกลับอุ่นละมุนซึ้ง
ด้วยตราตรึงคำกล่าวเคล้าสุขศรี
ฉันจึงหลับกับอกอุ่นรักมี
ณ ราตรีแสนหวานคืนฝันพราว
ขออยู่ในอกอุ่นละมุนรัก
ให้นานนักหลับใหลในกลางหาว
เพราะรู้ดีเพียงฝันกลั่นเรื่องราว
แต่ทุกคราวหลับตายังตราตรึง
โอบกอดอุ่นจริงเพียงแค่เคียงฝัน
กับคืนวันละมุนละไมได้นึกถึง
ลมหายใจไออุ่นกรุ่นตราตรึง
ลืมตาพึง ระลึก นึกฝันไป
1 พฤศจิกายน 2548 10:20 น.
sodasasa
เจ้าอ่อนไหวไหลล่อง ณ ท้องฟ้า
เจ้าเย็นพร่าเยือกยลทิวสนสวย
เจ้าอ่อนหวานม่านลมพรหมระรวย
เจ้าเปี่ยมด้วยเย็นชื่นแห่งคืนวัน
เจ้าสร้างสุขผืนไพรด้วยสายพลิ้ว
เจ้าเลื่อนลิ่วล่องลอยให้คล้อยฝัน
เจ้าโชยหวนนวลนุ่ม ณ คืนจันทร์
เจ้าสร้างสรรค์เสกไพรให้ไหวพราว
เจ้าลู่ไล้เกสรอันอ่อนช้อย
เจ้าแทรกรอยหินผาแห่งหน้าหนาว
เจ้าพัดโบกโลกกว้างสร้างเรื่องราว
เจ้าพลิ้วพราวเคลื่อนใจไว้รวมกัน
เจ้าคือสิ่งเสกสรรสวรรค์สร้าง
เจ้าเลือนรางแหล่งทุกข์พบสุขสันต์
เจ้าเคลื่อนคล้อยรอยร้าวเข้าหากัน
เจ้าเลือนวันแค้นขัดพัดพาไป
เจ้าปัดเป่าคราวร้อนให้ผ่อนผัน
เจ้าพลิ้วพลันเม็ดฝนหล่นเป็นสาย
เจ้าช่วยเมฆใหญ่น้อยเคลื่อนคล้อยไป
เจ้ารวมใจสร้างฝนหล่นสู่ดิน
เจ้าคือสายลมรักภักดีโลก
เจ้าพัดโบกสิ่งงามทุกยามสิ้น
ขอเจ้าอยู่เคลื่อนคล้อยรอยชีวิน
เพื่อสร้างถิ่นโลกทึ่งน่าตรึงตรา
หน้าส่วนตัว
1716
