29 ตุลาคม 2548 12:30 น.
sodasasa
กับคำพูดนัยนัยได้แอบเอ่ย
แอบเฉลยใจนี้ที่สะสม
ให้เธอรับรู้ไว้ผ่านสายลม
ว่าชื่นชมเผลอใจไปกับเธอ
เธอรับรู้นิ่งไปในครานั้น
ทำเอาฉันหวั่นไหวจนใจเผลอ
ไม่กล้าพบหลบตาไม่กล้าเจอ
กลัวต้องเก้อเมื่อคราวบอกกล่าวใจ
แต่วันนี้เธอเหมือนเพื่อนคนเดิม
แต่มีเพิ่มคือแววตาอันสดใส
กับรอยยิ้มพริ้มสวยละมุนละไม
ยามเมื่อได้พบกันวันต่อมา
ความหวั่นใจในฉันพลันลดวูบ
เธอเอื้อมลูบผมเบาเบาเคล้าใบหน้า
แล้วเหตุการณ์ใจเตลิดเกิดขึ้นครา
จุมพิตมาตรงหน้าผากกระชากใจ
แล้วทุกอย่างรับรู้สู่ความช้า
เหมือนดั่งว่าสายลมพรมอ่อนไหว
ภาพที่เกิดเมื่อครู่ซับสู่ใจ
จะเก็บไว้ตรึงจิตชั่วนิจนาน
แต่ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเช่นเดิม
เธอเพิ่มเติมคำเพื่อนเยือนผสาน
หรือเธอแกล้งไม่รู้คำวันวาน
เพื่อยืนกรานสัมพันธ์อันดีงาม
ฉันพอใจในเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น
ฉันสดชื่นหมดไปในคำถาม
คงรักษามิตรภาพตราบฟ้าคราม
ให้งดงาม....ย้ำเตือน....เพื่อนตลอดไป
เป็นเรื่องราวที่ต่อจากเมื่อวานค่ะ ใครที่ได้อ่าน "ช่างไม่รู้เลย" ที่โพสไว้เมื่อวาน จะเข้าใจนะคะ ****ดีใจจังเลยค่ะ ที่ทุกอย่างมันออกมาเป็นแบบนี้ ขอให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป*****
28 ตุลาคม 2548 12:33 น.
sodasasa
ในแววตาคู่นั้นหวั่นรับรู้
ไม่อยากดูความเปลี่ยนไปในตาฉัน
เรายังคงเหมือนเพื่อนย้ำเตือนกัน
แต่ตัวฉันหวั่นไหวเมื่อใกล้เธอ
กลายเป็นฉันอ่อนไหวในเงาว้าง
กลายเป็นทางมืดมิดเมื่อคิดเผลอ
กลายเป็นคนฝันใฝ่ในใจเธอ
กลายเป็นฉันที่เก้อเพราะเผลอใจ
ช่างไม่รู้อะไรในใจเลย
เธอไม่เคยมองมาในตาใส
ว่ามันมีเธออยู่ลึกลงไป
ซ่อนความในบางอย่างอยู่ลางเลือน
ต้องทนเก็บกริยาว่าซาบซึ้ง
ที่ตราตรึงเกินกว่าจะเปรียบเหมือน
สร้างแสแสร้งแกล้งทำเพื่อย้ำเตือน
ความเป็นเพื่อนเท่านั้นกลั่นออกมา
ปล่อยให้เธอไม่รู้อยู่อย่างนั้น
เพื่อรักษาสัมพันธ์อันแน่นหนา
รอวันเธอเข้าใจความในตา
ว่าเกินกว่า เพื่อนสนิท คิดกับเธอ
25 ตุลาคม 2548 09:00 น.
sodasasa
เมื่อความเงียบเฉียบเย็นเช่นสายน้ำ
ได้เคลื่อนตามหัวใจให้อ่อนล้า
จึงเกิดก่อความเหงาเคล้าน้ำตา
กับเวลาแสนเศร้าที่เรามี
แม้จะยิ้มปลอบใจให้ไออุ่น
แต่ความเหงาเเคล้ากรุ่นในวิถี
ฉันจะลืมให้ได้....นะคนดี
ฉันจะมีแต่ฉันทุกวันคืน
จะโอบกอดตัวเองในเพลงเศร้า
จะแนบเนาใจล้าให้กล้าฝืน
จะคงอยู่คืนสงัดอย่างหยัดยืน
จะรอตื่นอุ่นไอใต้แสงตะวัน
ให้น้ำตาพร่าพรมชโลมแก้ม
แล้วยั่วแย้มน้ำค้างกลางลมผัน
เจ้าดูซิ แก้มแกร่ง แห้งเหือดพลัน
พร้อมรอวันตะวันใหม่ด้วยใจงาม
จะอิงแอบแนบชิดความว่างเปล่า
จะเอ่ยกล่าวไร้ใจในคำถาม
ให้เพลงเหงาบรรเลงเป็นเพลงงาม
แล้วร้องตามปลอบใจ ..ไม่จำมัน
24 ตุลาคม 2548 09:04 น.
sodasasa
ผิดไหม
กับความจริงใจที่ฉันเปิดเผย
กับแววตาที่ไม่กล้าจะละเลย
กับความคุ้นเคยที่เพิ่ม...แต่เธอเริ่มชินชา
ผิดไหม
กับความจริงใจที่ฉันนั้นค้นหา
หวังจะให้เธอเข้าใจลึกลึกในแววตา
แต่การกระทำที่สร้างมา...กลับไม่มีคุณค่าใดใด
ผิดไหม
ที่ฉันทำลงไปนี้ผิดไหม
ที่ฉันเคยเอื้อนเอ่ยว่า...ฉันคิดกับเธออย่างไร
แต่เธอกลับนิ่งเฉยไป...อย่างไม่มีเยื่อใยเลย
ผิดไหม
ที่ฉันต้องทนต่อไปกับความนิ่งเฉย
ที่ฉันต้องทนทำใจ...ในสายตาที่คุ้นเคย
แต่ไม่มีสักครั้งเลย ที่เธอจะเอื้อนเอ่ยกลับมา
ผิดไหม
ที่ฉันบอกไปว่ารักเธอหนักหนา
รู้แล้ว...เข้าใจแล้ว...ว่ามันเป็นเพียงแค่วาจา
ที่ฉันเอ่ยบอกออกมา...แต่มันกลับไม่มีคุณค่าใดใด..ในใจเธอ
22 ตุลาคม 2548 12:50 น.
sodasasa
ณ คืนหนาวคืนนี้ที่รับรู้
ฉันยืนอยู่เคียงจันทร์อันสดสวย
มีลมหนาวเคล้าเคียงเสียงระรวย
กับอกด้วยไออุ่นกรุ่นสัมพันธ์
เขายื่นผ้าคลุมไหล่ด้วยใกล้ชิด
โอบกอดนิดใกล้ใกล้กลิ่นอายฉัน
ไออุ่นๆกรุ่นหวานในเงาจันทร์
ร่างชิดกันสัมพันธ์ซึ้งอย่างตรึงตรา
ณ คืนหนาวคืนนี้แสนดียิ่ง
เกินกว่าสิ่งใดใดให้ไขว่คว้า
เพียงเขานั้นมองฉันแล้วสบตา
ก็เกินกว่าหยาดฟ้ามาตรึงทรวง
โปรดเถอะจันทร์หยุดก่อนจะได้ไหม
อย่าเคลื่อนคล้อยลอยไปในแมนสรวง
ด้วยฉันนี้ขอใกล้ใจหนึ่งดวง
เพื่อแนบทรวงเนานานให้หวานพอ
ณ คืนหนาวคืนนี้ที่แสนหวาน
อยากขอจันทร์อยู่นานนานได้ไหมหนอ
อยากชิดกายอุ่นไว้ให้เพียงพอ
เพื่อลืมตา...ตื่นรอ...แสงตะวัน
หน้าส่วนตัว
1520
