31 มกราคม 2547 10:55 น.
zilver
บอกใครไม่ได้ล่ะสิ
อ๊ะ....อย่าทำหน้าแดงอย่างนั้น
เมื่อคืนไปไหนหรอ....ทำไมไม่มาหากัน
เอ๊ะ...ทุกวัน...เธอก็ไม่เห็นไปกับใคร
โอ๊ย..อย่าเดินไปเดินมาสิตาลาย
ดูเธอกระสับกระส่าย.....ทนไม่ไหว
บอกมาซะดีๆตัวแสบ.วันนี้จะแอบไปกับใคร
ตอบมาให้ดีๆ..และไวไว...จะไปที่ไหน..บอกมา
อ๋อ...ขอโทษที่เข้าใจผิด
ขอโทษที่คิด..ขอโทษที่คอยแต่ถามปัญหา
ปวดท้องก็ไม่บอกเงียบอยู่ได้..ไม่พูดไม่จา
ห้องน้ำอยู่ด้านขวา..ไปเข้าซะเดี๋ยวจะได้มา
...............พูดคุยกัน..........
31 มกราคม 2547 10:41 น.
zilver
มันเป็นบางความรู้สึกที่แสนพิเศษ
มันเป็นเรื่องที่มักมีเหตุ..และต้องมีผล
มันไม่ใช่เรื่องของคนอื่นแต่..เกี่ยวกับคนสองคน
เป็นเรื่องที่แสนจะวกวน..เกินกว่าคนอื่นจะเข้าใจ
ก็จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ
ก็เรื่องของผู้ชายเทอะทะ..กับผู้หญิงที่อ่อนไหว
ใครจะว่างัยไม่สน..ขอเพียงแค่เราสองคนเข้าใจ
เพียงเท่านี้อะไรๆ..ก็ไม่อาจทำลายรักที่มีให้กัน
ฉันก็ออกจะดูซ่มซ่าม
โอ้เธอคนงามก็เจ้าน้ำตาและแสน..หวั่นไหว
คนอื่นเขาก็ว่า......เราเข้ากันได้ยังงัย
แต่เรื่องแบบนี้ใครจะมาเข้าใจ....ถ้าไม่ใช่เราสองคน
คนอ่อนไหว...ที่น่ารัก
ผู้ชายคนที่ใกล้ชิดที่เธอรู้จัก...ไม่เคยสับสน
รับรู้ไว้นะใครจะว่ายังงัยก็แค่...คำพูดจากปากคน
อย่าไปสับสนและวกวนทุกข์ทน..กับคำที่ใครบางคน
........เขาพูดกัน.........
30 มกราคม 2547 11:35 น.
zilver
แค่ตัวอักษรจากปลายปากกา
อาจสื่อให้รู้ไม่ได้นักว่า..รักเธอมากแค่ไหน
กระดาษแผ่นเดียวเธออาจไม่แลเหลียว.ไม่เข้าใจ
จะทิ้งจะทำอะไรทำลายแค่ไหน..แล้วแต่เธอ
บทกลอนบนแผ่นกระดาษ
อย่างเดียวคงไม่อาจย้ำว่า...รักเธอเสมอ
อยู่ตรงนี้ดีกว่า..ขอแอบชอบ..ห่างๆเธอ
ก็ยังดีกว่าไม่พบเจอไม่เห็นเธอ..คนของใจ
เห็นเธอทิ้งมันต่อหน้า
รู้บ้างมั๊ยนะว่าปวดร้าวแค่ไหน
ไม่รักไม่คิดถึงไม่ห่วงหาไม่ชอบ..ไม่เป็นไร
อยากให้เธอได้รู้ไว้.คนๆนี้งัย คนหน้าไม่อาย
........ที่รักเธอ
30 มกราคม 2547 11:22 น.
zilver
เธอระรู้บ้างมั๊ย.....
ว่ามีคนๆนึง..ซึ่งมองเธออยู่ตรงนี้
แอบยิ้มแอบคิดถึงแอบซึ้งเธอ..ทุกที
รู้บ้างมั๊ยว่าทั้งใจที่มี..แอบให้เธอคนดีไปแล้วหมดตัว
เจอเธอวันแรก
ความรู้สึกแปลกๆ...ก็แว๊บขึ้นมาในหัว
ทุกอณูของความรู้สึก.ตรงใจส่วนลึกเต้นระรัว
คิดเอาไว้ว่าชัวร์..เธอคือคนที่ใช่..และถูกใจ
คิดอยู่ในใจอย่างหนัก
ถ้าเราไปบอกว่ารัก..แล้วเธอจะชอบใหม
เฮ้อ....คิดๆไปก็กลุ้ม.ไม่รู้จะทำอย่างไร
คงได้แต้แอบรักอย่างนี้เรื่อยไป..
.....เพราะว่าหัวใจ...ไม่กล้าพอ...
29 มกราคม 2547 17:53 น.
zilver
รู้ก็รู้อยู่แก่ใจ
ว่าเพราะอะไรใจถึงซึมเศร้า...และเหว่ว้า
ทำไมต้องร้องให้..ทำไมต้องหลั่งน้ำตา
ทำไมเวลาถึงได้เดินช้าและเนิ่นนาน
เขาจากเราไปแล้ว
ไม่มีวี่แววของการกลับมาหา
ไม่มีเสียงหัวเราะไม่มีความสนุกสนานเฮฮา
เหลือเพียงแค่รอยน้ำตาความเหว่ว้า..และความเสียใจ
วันลาเปลี่ยนแค่เหตุการณ์
ภาพเก่าวันวาน...ไม่เคยจางหายไปไหน
ยังเก็บไว้อย่างดี...ตรงส่วนลึกของหัวใจ
และจะเก็บไว้อย่างนี้ตลอดไป..แม้ความเป็นจริง
...เธอจะไม่..รักกัน....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzilver
หน้าส่วนตัว
593
