4 กรกฎาคม 2549 12:17 น.
zilver
ฉันเดินออกไปยังทุ่งกว้างเพื่อหวังที่จะได้พบกับความทรงจำเก่าๆเมื่อครั้งที่ฉันยังเป็นเด็ก.....ณที่แห่งนี้...ฉันเคยมาวิ่งเล่น..เคยมาพักผ่อนเคยมาขลุกอยู่กับท้องทุ่งทุกวันเพื่อหาปลา.......แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นกับมีเพียงแค่ความว่างเปล่าความเงียบเหงา...เพียงแค่สายลมที่พัดมาบางเบาเหมือนกับสายลมแห่งกาลเวลาที่พัดเอาความทรงจำสีจางๆ...ออกไปจนไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย.........
เมื่อครั้งที่ฉันยังเป็นเด็ก...ทุกๆวันหยุดฉันจะดีใจมากที่โรงเรียนปิดเพราะฉันจะได้ไปวิ่งเล่นที่ท้องนาไปหาปูหาปลาเพราะฉันเป็นคนที่รักธรรมชาติมากและชอบที่จะอยู่กับธรรมชาติที่ร่มรื่น..โดยเฉพาะบริเวณท้องนา ระบบนิเวศบริเวณนั้นยังคงแฝงไปด้วยความอุดมสมบูรณ์...มีสายสมที่บริสุทธิ์..มีแสงแดดที่ไม่เป็นอันตรายกับผิวหนังเพราะมันไม่ร้อนมาก..ฉันชอบที่จะวิ่งเล่นไป...ให้ไกลที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้.....
แต่ทำไมเด็กไทยสมัยนี้ถึงได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนนี้มาก...เด็กจะดีใจมากถ้าโรงเรียนของเขาปิดเพื่อที่จะไปเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์ ไปเที่ยวตามที่ที่ทันสมัย..ก็จริงอยู่ที่สมัยนี้เป็นโลกแห่งการติดต่อสื่อสารเด็กไทยต้องทันสมัยและมีการเปลี่ยนแปลงที่ให้ทันต่อกระแสยุคโลกาภิวัฒน์...แต่ผลที่ตามมาก็คือความเจริญนั้นเกิดขึ้นแค่ภายนอกหรือแค่ทางด้านวัตถุเท่านั้น....แต่จิตใจของคนเรากลับยิ่งเสื่อมโทรมลง...
ฉันเดินออกไปยังทุ่งกว้าง..วันนี้ทุ้งกว้างที่ฉันเคยวิ่งเล่นไม่มีอีกแล้วมีเพียงตึกรามบ้านช่องมาแทนที่และมีแต่ควันพิษจากโรงงานอุตสาหกรรม..มีแต่สิ่งที่จะทำลายธรรมชาติที่ฉันรัก ทำลายคนรอบข้าง...สายลมแห่งความทรงจำเอ๋ยเจ้าช่วยพัดสิ่งที่ฉันพบวันนี้ให้ไปจากใจฉันทีเพราะฉันไม่อยากเห็นภาพที่มันดูแล้ว
..........ฉันอ่อนใจ..............................................................
15 มิถุนายน 2549 12:06 น.
zilver
บางครั้ง...........ฉันไม่รู้เลยว่าควรทำตัวอย่างไรถึงจะได้ชื่อว่าเป็นคนดี
บางครั้ง...........ฉันคิดในใจเสมอว่าความห่างไกลนั้นจะทำให้ใจเราห่างกันด้วยรึเปล่า
บางครั้ง...........การที่เราเชื่อใจกันมันกลับทำให้เรายิ่งหวาดระแวงมากกว่าเดิม
บางครั้ง...........ฉันกลับรู้สึกว่าเรานั้นยิ่งห่างไกลกันออกไปทุกที
อาจเป็นเพราะว่า.....เราอยู่ห่างไกลกันมากเกินไปเลยทำให้ใจเราสับสน
อาจเป็นเพราะว่า.....เรามีขอบฟ้ากั้นเราไว้ความรู้สึกในใจยังส่งไปได้ไม่เต็มที่
อาจเป็นเพราะว่า.......เราเดินบนเส้นทางที่มีแต่อุปสรรคมากมายที่คอยทำให้เราห่างกัน
อาจเป็นเพราะว่า.......รักของเรานั้น....ยังเติมใจให้กัน...ไม่เต็ม
แต่เธอรู้ใหมว่า.....เวลาที่ฉันอยู่ใกล้ๆเธอฉันรู้สึดอุ่นใจทุกครั้ง
แต่เธอรู้ใหมว่า.....เวลาที่ไม่มีเธออยู่เธอเป็นคนแรกที่คิดถึง
แต่เธอรู้ใหมว่า.....เวลาที่ใจฉันเหงาภาพเธอก็เข้ามาแบ่งเบาช่วยบรรเทาความเหงาในใจนี้
แต่เธอรู้ใหมว่า....เวลานี้....ฉันรักเธอหมดหัวใจ
เวลานี้ฉันรู้แล้วว่า...คนที่ฉันรักนั้นคือใคร......และฉันจะรักเธอตลอดไป...แม้ว่าวันนี้จะห่างไกล....แต่ฉันเชื่อว่า...สักวัน ...ความรักนั้นจะพาเรามาใกล้กัน
11 มกราคม 2549 15:09 น.
zilver
ฉันมาอยู่ตรงนี้...เสมอในเวลาที่เงียบเหงาไม่มีใครเลยสักคน
ฉัน...มักจะเดินมาคนเดียวโดยที่ไม่มีใคร
ฉันมีเพียงแค่ตัวเราเองที่มักจะท้อแท้อยู่เสมอ
.ฉันมานั่งตรงนี้เพื่อให้สบายใจเพื่อให้ลืมเรื่องราวที่แสนปวดร้าว
ฉันยากมีใครสักคนที่พร้อมจะเคียงข้างร่วมทางเดินไปพร้อมกัน
ที่ตรงนี้....เคยมีความทรงจำระหว่างเธอและฉัน
ที่ตรงนี้....เราเคยบอกกันว่ารักว่าเป็นห่วงอยู่เสมอ
ที่ตรงนี้..ที่ที่ยามเย็นจะมีสายลมที่พัดจนฉันเผลอคิดว่าฉันลอยไปพร้อมกับสายลมที่พานพัด
ที่ตรงนี้...ที่ที่มีสายน้ำไหลดูแล้วสบายตา
ฉันมักจะมานั่งหลบมุมมองดูนกบินกลับบ้านอยู่เสมอแล้วคิดในใจว่าเมื่อไรนะเราจะได้กลับบ้านเหมือนนกบ้าง
ณ.ที่แห่งนี้ฉันได้พบกับความจริงบางอย่างที่ฉันเกือบลืมไปจากความทรงจำ
มีใครคนหนึ่งเขาคอยมองฉันอยู่...เขาก็หาที่ที่บรรยากาศดีๆแบบนี้คิดถึงฉันอยู่เหมือนกัน
เขาเป็นคนเดียวที่รักฉันจริงเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เขาเป็นคนเดียวที่ทำเพื่อฉันทุกอย่าง
และสุดท้ายฉันขอสัญญาว่าฉันจะรักเธอคนเดียวเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
.................รักเธอ.............................................
10 มกราคม 2549 13:50 น.
zilver
วันนี้.....แนอยู่ตรงทมี่ที่อาจจะอยู่แสนไกลจากใครบางคนที่รักฉัน
วันนี้....ฉันกำลังมีความสุขกับการใช้ชีวิตการทำงานที่แสนเรียบง่าย
วันนี้....ไม่ได้ต่างจากวันไหนๆเลยเพราะมันก็ยังคงเป็นวันที่เงียบเหงา
วันนี้...ยังคงมีคำถามอยู่ในใจว่าเธอจะเป็นเหมือนเดิมใหมจะยังรักกันอยู่รึเปล่า
วันวาน...ก่อนนั้นเราเคยเคียงคู่กันอยู่ไปไหนก็ตามไปด้วยกันทุกวัน
วันวาน..เราเคยบอกรักกันภายใต้บรรยากาศอันอบอุ่น
วันวาน...ฉันเคยบอกกับเธอว่าเธอพูดมากไร้สาระ
วันวาน..เธอเคยบอกกันว่าฉันมันเป็นคนขี้น้อยใจ
พรุ่งนี้...ฉันจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเธออยู้เดคียงข้าง
พรุ่งนี้...จะมีบรรยากาศดีๆเหมือนกับวันเก่าๆอยู่ใหม
พรุ่งนี้..จะมีคนมาคอยปลอบใจยามท้อแท้..ใครจะมาร้องเพลงให้ฟัง
พรุ่งนี้..จะเป็นอย่างไร
ระยะทาง.....แม้จะไกลซักเพียงใดแต่มันก็กั้นเราไว้ให้ห่างกัน
ระยะทาง...ไม่ได้ทำให้เธอและฉันรักกันเหมือนดังเก่า
ระยะทาง.....ทำให้...ฉันกลายเป็นคนเลวในสายตาเธอ
ระยะทาง.....ทำให้เราเลิกกัน
ที่รัก....ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะเคียงข้างเธอเสมอแม้อุปสรรคจะมากแค่ไหนก็ตาม
ที่รัก....ไม่ว่าเธอจะรักฉันหรือเปล่าแต่อยากบอกให้เธอรู้ว่าใจฉันไม่เคยลืมวันที่เราอยู่ด้วยกัน
ที่รัก.....แม้ว่าฉันจะต้องเดินคนเดียวแต่สำหรับฉันยังมีเธอเสมอ
ที่รัก...ถึงแม้ฉันตอนนี้จะกลายเป็นคนไม่ดี...แต่คนไม่ดีคนนี้ก็ยังคงเป็นคนเลว...คนเลวที่รักเธอ เสมอและตลอดไป
30 พฤศจิกายน 2548 09:10 น.
zilver
........ไม่มีแล้วใช่ใหม....กับวันเวลาเก่าๆที่เราเคยอยู่ด้วยกัน...คอยเป็นเพื่อน เป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาให้กำลังใจในเวลาที่ใจฉันมันอ่อนแอ...ขาดความหวัง...ถ้าเป็นเมื่อก่อน...เธอจะคอยบังคับให้ฉันต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ...ฉันก็ชอบบ่นว่าเธอจู้จี้...ขี้บ่น....มาวันนี้ฉันรู้แล้วล่ะ..ว่าเธอคิดยังงัยกับฉัน.........
....เราเจอกันครั้งแรก ณ...ที่แห่งหนึ่งในโลกใบนี้...ที่ที่มีแต่ความรักและความอบอุ่น..เธอสอนให้ฉันรู้ว่า...การเป็นคนที่ละเอียดอ่อน...สอนให้ฉันรอบคอบและใจเย็น...ทั้งที่เธอนั่นแหละที่...ใจร้อนกว่าฉันอีก....เธอบอกว่าฉันไม่อยู่กับที่ชอบไปไหนมาไหนเดี๋ยวก็ผลุบเดี๋ยวก็โผล่....ฉันก็แย้งว่า...เธอก็ไม่ต่างจากจากฉันมากนักหรอกนะ...เธอก็ไม่หยุดนิ่งเหมือนฉันเช่นเดียวกันเพียงแต่...เราอยู่กันคนละที่และเวลา....แต่เราก็มาเจอกันน้อยมาก.....ฉันมักจะเจอเธอ ตอนรุ่งเช้าในบางเช้า..แต่ก็เป็นตอนสายๆ..ฉันเป็นคนที่ตื่นแต่เช้า..มารับเอาอากาศที่สดชื่น..แจมใสมารับวันใหม่แห่งอรุณรุ่ง.....แต่เธอบางครั้งก็ตื่นสาย..สายมาก....จนฉันต้องว่าเธอ..และต้องให้เธอ....ปรับปรุงตัวเอง.....
.........แต่เราสองคนเหมือนกับเส้นขนานที่ไม่ได้มาเจอกัน....เดินทางคนละเส้น...เดินทางกันต่างสาย.......แต่ถึงยังงัยเราก็ต้องเคียงคูกันเสมออย่างนี้และตลอดไป......เราจะขาดกัน..หรือขาดใครคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้....เพราะถ้าขาดจะทำให้โลกใบนี้เปลี่ยนแปลงไป....
........เพราะอะไรรู้ใหม...ก็เพราะว่าฉันคือพระอาทิตย์ที่ร้อนรุ่ม..ที่ต้องตื่นแต่เช้ามารับอรุณร่งและเบิกฟ้ารับกับวันใหม่...ส่วนเธอคือพระจันทร์....ที่ส่องสว่างในยามคำคืน...เมื่เราสองคนรักกัน...ก็ยากนักที่จะได้อยู่เคียงกัน..เพราะว่าเราอยู่คนละเวลากัน....จะมีก็บางครั้งที่ตอนกลางวันที่เรายังมองเห็นพระจันทร์...ในตอนกลางวันเพราะพระจันทร์ไม่ยอมลงสู่พื้นพิภพ..แต่เวลานั้นก็น้อยมากหรือไม่มีเลย................
..........แต่อย่างไรก็ตาม....พระอาทิตย์ก็ยังต้องคู่พระจันทร์เสมอ....เพื่อให้โลกใบนี้สมดุล....ทั้งกลางวันและกลางคืน.....เพราะเราคู่กัน......
.........คุณลองคิดดูสิ..ถ้าพระอาทิตย์และพระจันทร์ออกมาพร้อมกัน..ส่องส่วางพร้อมกัน..แล้วอะไรจะเกิดขึ้น.......น่าคิดใช่ใหมล่ะ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzilver
หน้าส่วนตัว
2040
