29 พฤศจิกายน 2548 12:58 น.
zilver
......เขาบอกว่าหน้าตานั้นเป็นหน้าต่างของดวงใจ....ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ...ฉันก็พอจะเดาได้ว่าหน้าต่างของหัวใจดวงนี้มันสื่อเข้าไปจนตรงกับหัวใจเธอแล้วล่ะ...
.........ฉัน...ชื่อ window ชื่อฉันก็บอกอยู่แล้วว่า..ชื่อของฉันนั้นแปลว่าหน้าต่างแถมหน้าต่างบานนี้..บานใหญ่ซะด้วย....
..........วันนี้ฉันมานั่งอยู่ที่ตลาดแห่งหนึ่ง...ซึ่งผู้คนเยอะมากเนื่องจากวันนี้เป็นเช้าที่สดใสมาก....ผู้คนมาจ่ายตลาดหาซื้อข้าวของต่างๆมากมายไม่รู้ว่าแต่ละคนเขาซื้ออะไรบ้าง........
..........ฉันมองซ้าย..มองขวาแล้วก็ข้ามถนนไปยังอีกด้าน....เพราะเห็นว่าอีดฝั่งน่าจะมีของที่เยอะกว่าด้านนี้........
...........แต่ว่าจู่ๆก็มีผู้คนกลุ่มหนึ่ง....เดินเข้ามาทางผม...แลวก็พากันรุมเตะ..ต่อยตีผม..จนผมเจ็บระบมไปทั่งตัว........
.........พอผมตั้งตัวได้ผมก็รีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต....จนมาถึงริมน้ำแห่งหนึ่ง....ฉันกระหายน้ำมากเพราะว่าฉันไม่ มีเงินติดตัวแม้แต่บาทเดียว...ฉันจึงก้มลงดื่มน้ำในแม่น้ำแห่งนั้น.......
.........มาถึงตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ริมน้ำผมเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง...เธอน่ารักมาก...ความน่ารักของเธอช่างดึงดูดหัวใจผมเหลือเกิน.....
.........หน้าต่างบานนี้...เจอหน้าต่างอีกบานหนึงที่คูกันแล้ว...เมื่อสองสายตาประสานเราก็ต่างรู้ว่าแต่ละคนมีใจให้กัน......
........เราเดินเคียงคู่กันไปตามทางแห่งนั้นอย่างมีความสุข....
.......แต่ทันใดนั้น...รถหลายๆคันก็วิ่งเข้ามาหาเรา..ในเสี้ยววินาที...ร่างของเรากระเด็นไปด้วยกัน...ตรงข้างทาง....
......ก่อนที่เราจะสิ้นลมหายใจ..เรามองตากัน...แล้วบอกกันว่า..เราจะเคียงข้างกันตลอดไป....ถึงแม้ว่าเราจะเป็นเพียงแค่หมาข้างถนน...ที่ไม่มีคนสนใจก็ตาม..
25 พฤศจิกายน 2548 13:17 น.
zilver
ก๊อกๆ ๆๆๆๆๆๆ ได้ยินใหม..ตื่นได้แล้ว...ฉันม่าถึงที่นี่แล้วมาหาเธอที่นี่แล้วเธอช่วยมารับฉันที.........
ฉันเริ่มเดินทางจากที่ที่อยู่ห่างไกลมาก...โดยมีจุดหมายที่ฉันต้องการก็คือฟากฝั่งที่อยู่แสนไกล...ไกลออกไป...ฉันไม่เคยคิดเลยว่า..เราจะมา..ถึงตรงจุดนี้ได้...คงเป็นเพราะความพยายามล่ะมั๊งที่..ทำให้ฉันได้มีวันนี้....ตลอดระยะทางที่ผ่านมา....ฉันต้องเจอกับอะไร..เธอรู้บ้างใหม...ฉันเจอกับพายุที่พัดแรงมาก..มันพัดมาจนฉันแทบไม่ทันตั้งตัว....ฉันแทบที่จะปลิวไปกับมัน....ในวินาทีนั้นฉันก็คิดว่า......อาจจะไม่ได้เจอ....เธออีกแล้วก็เป็นได้..แต่ฉันก็ยังมีความหวังว่าฉันต้องไปให้ถึง....และแล้วฉันก็ผ่านพ้นมันไปได้...เธอรู้ใหมว่าทางที่ฉันผ่านมามันขรุขระและก็มีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด.....บางแห่งเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ลึกมาก...ฉันจำได้ว่าครั้งนึง...ฉันตกลงไปในนั้น..ในนั้นมันมืดแล้วก็...เหงามาก..ฉันติดอยู่ในนั้นหลายวัน..หลายคืน..ไม่เห็นแม้แต่แสงสว่าง....ณุ้ใหมฉันคิดว่าฉันอาจจะไม่รอดแล้ว...ฉันจะต้องตายอยู่ตรงนี้.....ฉันคงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว........แต่ทันใดนั้นเอง....ฉันก็คิดถึงหน้าเธอและบอกกับตัวเองว่าฉันจะต้องเข้มแข็งและผ่านพ้นไปให้ได้.....และแล้วฉันก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี.....หลายครั้งที่ฉันรู้สึกท้อกับระยะทางที่ห่างไกล...ไกลมาก....ไกลเหลือเกิน...แต่ก็เพราะเธออีกนั่นแหละที่ทำให้ฉันได้มีวันนี้..........
ที่รักของฉัน.....ฉันมารอเธออยู่ตรงนี้แล้ว...อยู่ตรงหน้าประตูหัวใจของเธอแล้ว....แม้ว่ามันจะมีหลายห้อง...เธอช่วยแบ่งให้ฉันบ้างได้ใหม ...เพียงน้อยก็ยังดี...กว่าที่ฉันจะมาถึงที่ตรงนี้...ฉันต้องผ่านพายุในใจฉันที่คอยพัดอยู่ตลอดเวลา...ฉันต้องเจอกับหลุมแห่งความอ้างว้าง...เดียวดาย....รับฉันเข้าไปเถอะนะ...เพราะว่า..ตอนนี้ฉันเหนื่อย..และหนาวใจ..ขอไออุ่นให้ฉันบ้าง..แม้จะเป็นเพียงน้อย..ฉันก็ดีใจ
24 พฤศจิกายน 2548 14:23 น.
zilver
เพราะวันนี้เราอยู่ห่างไกลกันมาก...จขนบางครั้งก็อดที่จะคิดถึงวันเก่าๆไม่ได้..คิดถึงวันที่เรนาเคยชิดใกล้..คิดถึงเพลงลูกทุ่งที่เธอชอบร้องอยู่เป็นประจำเราก็เคยว่าให้เธอว่า..ร้องเพลงลูกทุ่งเหมือนคนแก่เลย..แต่ท้ายที่สุดฉันก็เผลอร้องตามทุกที...ก็เพลงมันเปิดบ่อยเข้าๆ ...จนมันซึมซับล่ะมั๊ง....คิดถึงเวลาที่เราไปเที่ยวไหนต่อไหน...ด้วยกัน..เธอชอบไปเที่ยวน้ำตก..แต่ว่าเธอกลับว่ายน้ำไม่เป็นไปทีไรก็ได้แต่มองเราอยู่ข้างบน...เราก็ไม่อยากไปเพราะว่าเราไม่อยากเล่นน้ำ...แต่พอไปถึงคนที่อยากไปกลับไม่ลงน้ำ..แต่คนที่ไม่อยากไปกลับเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน...
......คิดถึงรั้วอุดมศึกษา..ที่เราเคยเรียน..ไม่รู้ว่าป่านนี้จะยังเหมือนเดิม..ใหมหรือว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง...เพื่อนทุกคนตอนนี้จะเป็นอย่างไร..จะทำอะไรอยู่ที่ไหน..การงานเป็นอย่างไรบ้าง...ฉันก็เข้าใจนะว่าชีวิตของคนเราต้องทำงานกันทุกคน...ต้องดิ้นรน..ต้องสู่เพื่อสิ่งที่ดีกว่า..แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่มีทางที่จะลืมเรื่องของพวกเรา..ที่เคยสนุกสนานร่วมกัน...เคยเล่นเคยร้อง...คิดถึงกีตาร์ตัวเก่าๆ...ยี้ห้อนี้..เล่นที่ไหนก็มีเรื่องที่นั้น..แต่กีตาร์...ก็ไม่ยักพังซักที...ทั้งๆที่อยากให้พัง..แต่ก็ไม่เป็นผล....สุดท้ายหากมีเวลาจะกลับไปยังถิ่นเก่าที่เคยพักอาศัยที่เคยร่วมฝัน...อย่างแน่นอน...คิดถึงเธอ
21 ตุลาคม 2548 15:14 น.
zilver
หากผมจะเปรียบชีวิตเป็นคลื่นทะเล...ปัญหาที่พบคงมากมายหรือถ้าจะเปรียบกับคลื่นก็คงจะเป็นคลื่นลูกใหญ่ในท้องทะเล..เพราะปัญหามีมากมายเหลือเกิน...ผมมักจะพูดกับตัวเองเสมอว่า ทุกปัญหาย่อมมีทางออกที่ดีเสมอ..ย่อมมีทางแก้ไข...แต่ในความเป็นจริงแล้วมันยากเหลือเกินที่จะเอาชนะคลืนแห่งชีวิต..ที่ถาโถมเข้ามาทีละลูก ทีละลูก...ไม่มีวันที่จะจบสิ้น....แต่ผมคิดว่าผมโชคดี ที่เจอปัญหา..ผมไม่คิดว่ามันเป็นปัญหาแต่ผมคิดว่าเป็นบททดสอบอย่างหนึ่ง..ที่รอให้เราเฉลย..ผมเพิ่งจะรู้ตัวเองว่า..การมองสิ่งใดก็ตามเราไม่ควรมองเพียงแค่ด้านเดียว ไม่ควรมองอะไรในแง่เดียว..ควรมีทั้งบวกแล้วก็ลบ..มองโลกในแง่ดีเกินไป..ก็ไม่ดี..มองโลกในด้านร้ายเกินไปก็ไม่ดี....ผมรู้แล้วว่าไม่ว่าจะทำอะไร..เราจะต้องใช้สติในหารพิจารณา..ขอเพียงแค่เรามีสติ..ต่อให้เป็นคลื่นสึนามิ..เราก็จะฝ่าไปได้.........
ตอนนี้ผมก็แค่คิดถึงหลักข้อนี้ได้..แต่ก็ทำได้เพียงแค่สัญญากับตัวเองว่าจะมีสติอยู่เสมอ...เชื่อว่าสักวันทะเลชีวิตแห่งนี้..จะปราศจากเกลียวคลืนที่โหมกระหน่ำ...จะเป็นทะเลใจที่สงบเงียบ...แม้ว่าอาจเป็นเพียงแค่เสียวหนึ่งของชีวิต
25 เมษายน 2548 14:35 น.
zilver
จากที่ตรงนี้ที่ที่มีแต่ความว่างเปล่าไม่มีแม้คนเคียงข้างอย่างที่เคยเป็น..เหมือนวันเก่าๆวันนั้นที่เราเคยอยู๋ใกล้...ยามสายลมพัดยามเย็น..ฉันมีฌธอเป็นเพื่อนร้องเพลงกล่อมให้ฉันหลับฝันดี...กลางกระท่อมไม้ไผ่...ไม่ว่าอากาศจะร้อน ฝนจะตกหรือแม้กระทั่ง.....จะหนาวเหน็บซักเพียงใด..ฉันก็ยังมีเธอเคียงข้าง...เป็นเพื่อนคอยบอกกล่าวเรื่องราวให้ฉันรู้....
ณ.วันนั้นเรามีกันเพียงแค่สองเรา..มีความสุขมาก ฉันยังจำทุกเพลงที่ได้ยินจากเธอ..มันเพราะมาก...วันนี้เมื่อได้ยินเสียงเพลงนั้นอีก...ก็ยิ่งทำให้ฉันคิดถึง..คตึดถึงเธอมากเหลือเกิน.....
ฉันยังจำวันที่เธอจากไปได้ดี...ในคืนที่มีฝนกระหน่ำตกลงมา...เราทั้งสองอยู่ในกระท่อมไม้ใผ่...ฉันนอนหลับเพลินมากจำได้ว่า..ฉันได้ยินเสียงเธอร้องเพลงแล้วก็เผลอหลับไป...
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับมองไปรอบๆ....เห็นเธอนอนอยู่กลางสายฝน...เปียกโชกคงเป็นเพราะแรงลมที่พัดต้นไม้ให้ทับลงมาที่เธอ
ฉันได้แต่มอง ได้แต่เสียใจแล้วรำพันออกมาดังๆกลางสายฝนว่า" โธ่ ไม่น่าเลยแล้วฉันจะเอาวิทยุที่ไหนมาฟังเพลงละเนี่ย ตังค์หมดแล้วด้วย"
หน้าส่วนตัว
1336
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzilver
