กว่าที่หัวใจ...จะมีใครสักคน

zilver

ก๊อกๆ ๆๆๆๆๆๆ ได้ยินใหม..ตื่นได้แล้ว...ฉันม่าถึงที่นี่แล้วมาหาเธอที่นี่แล้วเธอช่วยมารับฉันที.........
     ฉันเริ่มเดินทางจากที่ที่อยู่ห่างไกลมาก...โดยมีจุดหมายที่ฉันต้องการก็คือฟากฝั่งที่อยู่แสนไกล...ไกลออกไป...ฉันไม่เคยคิดเลยว่า..เราจะมา..ถึงตรงจุดนี้ได้...คงเป็นเพราะความพยายามล่ะมั๊งที่..ทำให้ฉันได้มีวันนี้....ตลอดระยะทางที่ผ่านมา....ฉันต้องเจอกับอะไร..เธอรู้บ้างใหม...ฉันเจอกับพายุที่พัดแรงมาก..มันพัดมาจนฉันแทบไม่ทันตั้งตัว....ฉันแทบที่จะปลิวไปกับมัน....ในวินาทีนั้นฉันก็คิดว่า......อาจจะไม่ได้เจอ....เธออีกแล้วก็เป็นได้..แต่ฉันก็ยังมีความหวังว่าฉันต้องไปให้ถึง....และแล้วฉันก็ผ่านพ้นมันไปได้...เธอรู้ใหมว่าทางที่ฉันผ่านมามันขรุขระและก็มีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด.....บางแห่งเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ลึกมาก...ฉันจำได้ว่าครั้งนึง...ฉันตกลงไปในนั้น..ในนั้นมันมืดแล้วก็...เหงามาก..ฉันติดอยู่ในนั้นหลายวัน..หลายคืน..ไม่เห็นแม้แต่แสงสว่าง....ณุ้ใหมฉันคิดว่าฉันอาจจะไม่รอดแล้ว...ฉันจะต้องตายอยู่ตรงนี้.....ฉันคงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว........แต่ทันใดนั้นเอง....ฉันก็คิดถึงหน้าเธอและบอกกับตัวเองว่าฉันจะต้องเข้มแข็งและผ่านพ้นไปให้ได้.....และแล้วฉันก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี.....หลายครั้งที่ฉันรู้สึกท้อกับระยะทางที่ห่างไกล...ไกลมาก....ไกลเหลือเกิน...แต่ก็เพราะเธออีกนั่นแหละที่ทำให้ฉันได้มีวันนี้..........
     ที่รักของฉัน.....ฉันมารอเธออยู่ตรงนี้แล้ว...อยู่ตรงหน้าประตูหัวใจของเธอแล้ว....แม้ว่ามันจะมีหลายห้อง...เธอช่วยแบ่งให้ฉันบ้างได้ใหม ...เพียงน้อยก็ยังดี...กว่าที่ฉันจะมาถึงที่ตรงนี้...ฉันต้องผ่านพายุในใจฉันที่คอยพัดอยู่ตลอดเวลา...ฉันต้องเจอกับหลุมแห่งความอ้างว้าง...เดียวดาย....รับฉันเข้าไปเถอะนะ...เพราะว่า..ตอนนี้ฉันเหนื่อย..และหนาวใจ..ขอไออุ่นให้ฉันบ้าง..แม้จะเป็นเพียงน้อย..ฉันก็ดีใจ