27 สิงหาคม 2546 04:23 น.
zonkung
การลืมตาตื่นของฉันไม่ต่างไปจากแต่ละวันของทุกเช้า
ภาพสะท้อนจากกระจกเงายังเป็นฉันคนเก่าไม่เปลี่ยนแปลง
มีดวงตารอนล้า...มีแรงใจที่เหว่ว้าร้างไร้
มีน้ำตาซุกซ่อนลึกภายใน...มีความในใจที่แห้งแล้งเกินเอ่ยมา
เริ่มต้นชีวิตทุก-ทุกเช้า..อย่างไม่มีเรื่องราวในวันข้างหน้า
ย่างก้าวที่ออกเดินไปตามแต่วันเวลาไร้หนทางเป้าหมายที่ชัดเจน
เป็นกฏเกณฑ์ชีวิตถูกกำกับจากฟากฟ้าหรือนรกบันดาลอยู่
ฉันเองพยายามแล้วออกจากรู--ตะเกียกตะกายมาเจอแสงเสี้ยวตะวัน
ความแพ้พ่ายทำฉันขยาดกลัวแม้จะลองฮึดสู้ดูอีกหลายครั้ง
ฉันก็ล้มฉันก็พลาดหมดกำลัง ... ฉันคือฉันที่ไม่มีวันได้เปลี่ยนแปลง
หรือมันคือความจริงฉันเองที่ขี้ขลาด
ทั้งไหวหวาดเหลือเกินจะเจอแสง..ฉันเก็บตัวใช่เพราะฉันไม่มีแรง
ฉันเที่ยวแบ่งป้ายความชั่วโทษฟ้าดิน...จิตสำนึกย้ำเตือนให้มองกลับ
ใครกันแน่ปล่อยตัวให้ตกอับจมต่ำกว่าทุกสิ่ง
เลิกบ้าเพ้อหันมามองรับความจริง...ใจกูดิ่งเองสู่ความชั่วเลิกโทษใคร
จะเงยหน้ามองฟ้าเป็นครั้งแรก--จะว่ายแหวกเลิกประชดใครคนไหน
จะเลิกคิดกูมันหมดอนาคตเพราะใคร--กูจะเติบใหญ่ใช้สมองของกูเอง
จะร่ำเรียนเพียรเขียนอ่านในหน้าที่---ทางข้างหน้าไม่มีกูจะสร้าง
ถนนกูฝันของกูจะเป็นทางด้วยกำลังด้วยความพยายามของกูเอง
และขอน้อมใจคารวะผู้ที่ยืนหยัดเคียงข้างกันในเวลานี้
ทั้งผองเพื่อน--รุ่นพี่---ญาติผู้ใหญ่ที่ดี --- ให้รู้ว่าคนคนนี้ยังสมควรมีลมหายใจ
จะถอดใจ--จะจากไปก็หลายครั้ง--เคยคิดไปเหมือนกันไม่มีชีวิตคงจะได้
ถ้านอน-นอนเเล้วพรุ่งนี้ไม่ลืมตาคงไม่มีใครจะสนใจ
คงเฉยชาเหมือนเรื่องทั่วไปไม่ใช่เรื่องใหญ่ไม่มีอะไรสำคัญ
เพราะคำว่ารักคำนี้จากใจจริงที่มีคอยฉุดรั้ง....จะขอบคุณจะเรียงร้อยล้านถ้อยคำ
หรือจะกำนัลเป็นสิ่งของไม่อาจทดแทน...
นับจากนี้คือวันเวลาที่ชีวิตคน-คนหนึ่งจะมากค่าไม่อับแสง
จะสู้ไปจะไม่ยอมแพ้แม้หมดแรงแม้ต้องคลานแตะขอบเส้นฝันก็จะไป
15 สิงหาคม 2546 08:53 น.
zonkung
เสียงที่ดังก้องอยู่เวลานี้กับความหวั่นไหวที่มีทำให้ฉันรู้
ว่าบางสิ่งบางอย่างข้างในฉันยังมีอยู่..จับดูก็รู้..หัวใจ
โยนทิ้งขว้างไปเสียนานหลงลืมกับการมีมันอยู่ใกล้-ใกล้
ที่ผ่าน-ผ่านมาก็ไม่เคยคิดอะไรกับใคร-ใคร
จนเผลอนึกว่าที่อยู่ข้างในเป็นก้อนหินกระด้างชา
แค่รอยยิ่มที่ผ่านมาทักทายกับความบังเอิญมากมายที่ตรงหน้า
ฉันและเธออาจเป็นเพียงแค่คนที่สวนทางไปมา
แต่ฟ้ากลับขีดเส้นชะตาให้มีช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน..
ไม่เกี่ยวว่านานหรือไม่นาน
มันเกี่ยวกับที่เธอทำให้ฉันได้มีอาการสั่นไหวอีกครั้ง
รอยยิ้มอบอุ่นของเธอทำงานอย่างเงียบงัน
กลับทำให้ก้อนหินแข็ง-แข็งในใจฉันละลายอย่างฉับพลันง่ายดาย
เก็บเอาไว้ตั้งนานถึงเวลาเอามาปัดฝุ่นหยิบใช้
พอรับได้หรือเปล่ากับหัวใจของคนที่ไม่มีอะไร
แต่พร้อมจะทำทุกอย่างให้เธอได้ด้วยความยินดี...
20 พฤษภาคม 2546 20:44 น.
zonkung
ประตูถูกปิดตาย..
ไม่มีความหมายแล้วที่ตรงนี้
มีเพียงความอ้างว้างทดแทนที่
ว่างเปล่า...ไร้ชีวิต...เงียบงัน
โลกทั้งใบสีเทา...ความเหงามันไร้สีสัน
น้ำตาทำหน้าที่ของมัน...ไหลรินซ้ำซากวนเวียน
ควันบุหรี่ลอยล่อง....ปะปนความคิดถึงเลื่อนลอยว้าเหว่
ส่งต่อไปกับเสียงบทเพลง...แต่รู้ดีไม่มีคนอยู่รับมัน
ขวดเบียร์วางเรียงราย...แก้วใสถูกเติมเต็ม
ครั้งแล้ว..ครั้งเล่า..เติมไปตามจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจ
ภาพเก่า-เก่าย้อนมา..รับรู้คำลา..เป็นเสียงสุดท้าย
หากฉันหลับตา..คงนึกว่าทั้งหมดเพียงแค่ฝันไป
แต่ความเจ็บที่เกิดในใจ..ตอกย้ำฉันไว้ว่าคือความจริง
21 เมษายน 2546 17:42 น.
zonkung
เพียงสบตาเธอฉันเองก็พอรู้
ว่าสิ่งที่เหลืออยู่ในตาเธอคู่นั้น
มันเป็นเขาคนเดียวข้างใน
ส่วนฉันนี้แค่ใครที่เธอไม่ต้องการ
เพียงวันวารของเธอและจากนี้ไปเป็นได้เท่านั้น
คนที่เธอเผลอมาผูกพันและบอกรักกันง่ายไป
รักคำเดียวที่ทำให้ฉันหวั่นไหว เป็นคำเดียวที่ทำให้ฉันสุขใจ
และคำเดียวกันก็ย้อนมาทำร้ายให้เจ็บช้ำจนใกล้ตาย
ร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาอ่อนแอและทรมาน
เมื่อคิดถึงความหวานในวันวาน....... ยิ่งปวดใจ
10 เมษายน 2546 10:13 น.
zonkung
นอนบนเตียงสุขอุรา
กลิ้งไป-กลิ้งมา
ลัน ลัน ลา~~~
ผลั่ก!! ตกเตียง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzonkung
หน้าส่วนตัว
700
