26 พฤษภาคม 2546 12:36 น.
กรอฝ้าย
ใครมาทำให้จิตใจอันบอบบาง
นั้นเดินทางเสาะหารักอันสวยงาม
ขอบฟ้าไกลเธอชวนให้ฝ่าข้าม
ฟ้าสีครามไร้เมฆช่างน่าดู
อาจเป็นการเดินทางไปถึงดวงดาว
กี่ล้านก้าวก็จะตั้งใจต่อสู้
เพื่อให้ฝันเป็นจริงอย่างที่เคยรับรู้
หัวใจปูทางโปรดไปถึงชายคนนั้น
26 พฤษภาคม 2546 12:25 น.
กรอฝ้าย
ทำไมเราจึงต้องเกิดมาช้า
อายุเขาปาเข้าไปสามสิบสอง
ช่างห่างไกลกันเกินให้จับจอง
มีเจ้าของหัวใจคนที่แคร์
ฉันนั้นรักนะคนๆนี้
ถึงเป็นพี่ชายน้าชายคอยดูแล
ถึงจะเจ็บอย่างคนที่พ่ายแพ้
แต่รักแท้ไม่ใช่ต้องได้ครอบครอง
26 พฤษภาคม 2546 12:13 น.
กรอฝ้าย
เธอลังเลอะไรกับตัวฉัน
อย่ามัวสั่นเข้ามาถามได้ตามสบาย
ทำเหมือนฉันนั้นเป็นนางมารร้าย
ใจไม่ง่ายอย่างที่ใครเขาบอก
ไม่ใช่คนไม่ดีแค่ไม่ชอบ
ไม่อยากตอบเพราะไม่รู้จักหรอก
หากมาพูดดีๆไม่มาหลอก
ฉันก็บอกกับเธออย่างจริงใจ
26 พฤษภาคม 2546 12:02 น.
กรอฝ้าย
ข้อความสานสายใยระหว่างเรา
เวลาเหงาดึงประโยคนั้นมานั่งอ่าน
เก็บเอาไว้อย่างนั้นมาแสนนาน
สักร้อยล้านคำไม่เท่าคำๆเดียว
เปิดอ่านดูนั่งคิดถึงคนส่ง
เปิดบรรจงอย่างอื่นไม่แลเหลียว
หัวใจพองโตที่เธอมาข้องเกี่ยว
ใจดวงเดียวมอบให้เธอจะดีมั้ย
26 พฤษภาคม 2546 11:51 น.
กรอฝ้าย
กว่าจะขึ้นปีสามแสนสาหัส
ไม่ถนัดแต่เรียนมาถึงจุดหมาย
ก้าวเข้ามาครึ่งทางผ่านมากมาย
เรื่องเลวร้ายไม่คาดคิดได้ผ่านไป
แต่ไม่หยุดที่จะตั้งใจต่อ
เพราะจุดหมายยังรอให้ฝันใฝ่
เรียนหนักงานเยอะต้องแบ่งเวลาไว้
ไม่งั้นใจอาจเหนื่อยไม่พักผ่อน
แบ่งปันเวลาให้ช็อบปิ้ง
ส่วนงานนั้นทิ้งไว้ตรงนี้ก่อน
คลายเครียดออกกำลังและหลับนอน
ฟังครูสอนจะได้เข้าใจดี
ไม่เข้าใจก็ถามครูไม่ดุ
แค่ให้มุมานะอย่าได้หนี
อย่าเที่ยวนอนไม่ตื่นอย่ารอรี
เดี๋ยวโดนดีไม่รู้นะบอกไว้ก่อน
หน้าส่วนตัว
889
