8 มิถุนายน 2549 01:22 น.
กรอฝ้าย
ทางที่ดีเราอย่าคบกันเลย
ที่พูดเปรยนั้นมาจากใจของฉัน
มันไม่มีอะไรดีเลยถ้ายังคบกัน
ความผูกพันตอนนั้นขอให้ลืมให้ลง
ลืมว่าเคยสัญญาเคยใส่ใจ
ทำได้ไหมให้รักนั้นเป็นแค่ความลุ่มหลง
ตัวฉันพร่ำสอนเธอยังงวยงง
ว่าฉันสงสัยตัวเองจะทำดั่งสอนเธอไม่ได้
ที่ผ่านมาที่เคยมีเธออยู่ใกล้
ซึ้งตรึงใจจนไม่อยากให้เธอไปไหน
แต่ตอนนี้เพิ่งได้รู้ว่าเพราะอะไร
ที่เปลี่ยนใจให้ฉันเป็นคนเฉยเมย
ก็หัวใจเธอเปลี่ยนไปตั้งนาน
เพราะสงสารเธอจึงแกล้งไม่เฉลย
ก็หัวใจเธอเปลี่ยนไม่เหมือนเคย
รักจึงลงเอยด้วยฉันขอไปก่อน
29 มีนาคม 2549 23:55 น.
กรอฝ้าย
เคยมีเพลงเพลงหนึ่งซึ้งในใจ
ลืมไม่ได้เพลงนี้มีความหมาย
เพลงที่ร้องเรียกหารักสุดท้าย
ที่ระบายถักทอใจให้ล่องลอย
แค่เสียงแว่วเสียงหนึ่งสะกิดใจ
ล่องลอยไปถึงเธอที่เฝ้าคอย
เพิ่งได้รู้ว่ารักไม่ท้อถอย
ไร้ร่องรอยน้ำตาที่ไหลริน
มองใครต่อใครที่จับมือกัน
คิดแล้วอิจฉาจนชาชิน
มีเพียงเพลงที่เป็นเพื่อนให้ได้ยิน
ยามไม่กินไม่นอนใจกลับเศร้า
จะมีใครรักที่มาอยู่ข้างกาย
จะมีรักสุดท้ายไหมที่ทำให้ใจหายเหงา
ที่เป็นคนธรรมดาที่เป็นดังเงา
มาปัดเป่าความทุกข์ให้หมดไป
29 มกราคม 2549 14:03 น.
กรอฝ้าย
รู้หรือเปล่าว่าใจเธอเองเปลี่ยนไป
เป็นอะไรใจเธอจึงดูหวั่นไหว
ทั้งสายตาของเธอแอบมองไปที่ใคร
ความห่วงใยของเธอมันหายไปเมื่อไหร่
หรือเธอนั้นมอบความจริงใจ
ให้กับใครหรือเปล่าถามได้ไหม
เขาเป็นใครเพราะอะไรเธอจึงไป
บอกได้ไหมบอกมาแค่สักคำ
นึกไม่ออกอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยน
มันวนเวียนอยู่ในคำว่าเจ็บช้ำ
เมื่อฉันมองขึ้นบนท้องฟ้าเวลาค่ำ
ทุกถ้อยคำที่เธอบอกเรียงรายใต้แสงดาว
ใต้แสงดวงดาวมีเพียงฉันผู้เดียว
ที่ท่องเที่ยวกับความว้าเหว่ฝ่าลมหนาว
ความรักฝากมากับดาวแสงแพรวพราว
จากแสงดาวยามค่ำคืนช่างเหงาใจ
29 มกราคม 2549 13:52 น.
กรอฝ้าย
อยากส่งยิ้มให้เธอยามเธอนั้นวุ่นวาย
อยากเข้าไปทักทายเมื่อเธอนั้นหมองเศร้า
อยากให้เธอรู้ความจริงที่เป็นเหมือนดังเงา
ที่คอยเฝ้าติดตามเธอไปทุกแห่ง
และแม้ว่าความจริงไม่มีฉันอยู่ตรงนั้น
ก็ขอวันหนึ่งที่เธอนั้นหมดเรี่ยวแรง
แค่เธอนั้นมองมาอย่างเคลือบแคลง
กลัวระแวงไปหมดได้แต่แค่มอง
พรุ่งนี้แม้เธอจะอ่อนล้า
แม้พบพากับความรักที่เศร้าหมอง
ขอให้รู้ว่ามีคนคอยจับจอง
อยากเป็นเจ้าของของเธอเหลือเกิน
เมื่อเธอห่างจากเขาฉันนั้นคิด
คิดใกล้ชิดใจเธอเธออย่าเขิน
อยากจะเริ่มกับเธอแค่เธออย่าทำเมิน
หากบังเอิญใจตรงกัน...เรารักกัน
14 มกราคม 2549 23:50 น.
กรอฝ้าย
หยดน้ำที่ใครใครว่าไร้ค่า
เป็นน้ำตาที่หลั่งรินออกมาจากตาฉัน
หลั่งรินจนสุดพรรณนาทุกวัน
เกินผูกพันเกินที่ใจจะรักใคร
แต่วันหนึ่งที่เธอเดินมาเฝ้ารอ
ความเพียงพอที่หยุดนิ่งกลับสั่นไหว
หัวใจที่เหว่ว้ากลับแกว่งไกว
รักจริงเมื่อไรในอกข้างซ้ายพร้อมรับมัน
ยืนยันความเป็นจริงข้างในใจ
ว่าบทเรียนหัวใจสอนให้มีความฝัน
ความอ้างว้างได้จากไปไกลแสนไกล
เพราะมีใครคนนี้คือคนสำคัญ
ในสายตาเคยมองเธอแค่ข้ามผ่าน
เธอร้าวรานเธอตัดรอนไปจากฉัน
ฉันไม่ยอมไม่อยากรับโทษทัณฑ์
จึงดื้อรั้นขอเธอคืนมาซบใจ
หน้าส่วนตัว
1501
