22 พฤษภาคม 2546 12:45 น.
กรอฝ้าย
กระแสลมพัดผ่านเพิ่งรู้สึก
จำต้องนึกหวนกลับถึงวันนั้น
ฟากฟ้าที่สดใสก็หายพลัน
ใจถูกบันดาลให้คิดถึงเธอ
แม้ว่าเธอจากไปยังภพใหม่
แต่ว่าใจใกล้กันใกล้ภพเธอ
บางวันยังนึกอยากพบเจอ
คิดละเมอเป็นเพียงแค่ความทรงจำ
21 พฤษภาคม 2546 16:15 น.
กรอฝ้าย
ตัวอักษรบรรยายเรื่องราวทุกอย่าง
ที่คั่งค้างในใจมาแสนนาน
เก็บเขียนไว้คอยให้เธอได้อ่าน
ที่สงสารกับเรื่องราวของเรา
เวลาเหงาให้เธอหยิบมาดู
อาจจะรู้เรื่องราวของวันเก่า
ที่มีแต่แต่เราเพียงคนเดียวที่เศร้า
เพราะยามเหงาเรานั้นเป็นแค่เพื่อนกัน
21 พฤษภาคม 2546 15:38 น.
กรอฝ้าย
ยังจำเรื่องราวในวันนั้น
เคยบอกกันว่าคงทนไม่ไหว
หยดน้ำตามันจึงเริ่มรินไหล
ยังร้องไห้ให้เห็นถึงแววตา
ทั้งที่จริงฉันควรจะนิ่งเฉย
แต่ไม่เคยทำใจจนชินชา
จากวันนั้นที่เราเคยสัญญา
ไม่รู้ว่าจะมานั่งเสียใจไปทำไม
21 พฤษภาคม 2546 15:36 น.
กรอฝ้าย
เส้นทางไกลแค่ไหนไม่เคยท้อแท้
แม้ใจอ่อนแอในบางครั้งไม่เคยล้า
รู้ว่าหนทางที่เดินมีคุณค่า
มีราคาเกินกว่าจะเข้าใจ
แม้ชีวิตเลือกเดินเรากำหนด
ก็ไม่ลดความคิดไม่เปลี่ยนไป
ถึงเจ็บช้ำแค่ไหนก็จำใจ
ก็ต้องฝ่าไปเอาใจนั้นกลับคืนมา
21 พฤษภาคม 2546 14:30 น.
กรอฝ้าย
ขอบฟ้าในวันที่ดูหมองหม่น
กับความกังวลของคนที่น่าสงสาร
อารมณ์เศร้าเคล้าน้ำตามาเยือนนาน
ความอ่อนหวานไม่มีไร้ร่องรอย
ความเหงามาเยือนดูอ้างว้าง
สิ่งคั่งค้างในใจเหมือนรอคอย
ใครบางคนที่เดินเข้ามาเกี่ยวก้อย
ความท้อถอยกลับกลายเป็นมีหวัง
หน้าส่วนตัว
729
