ฉันทุกข์ร้อน อ่อนจิต คิดไม่ตก ในหัวอก กังวล ปนแหนหึง ความตระหนก หมกไหม้ ใจพรั่นพรึง ใครคนหนึ่ง เธอนั้น จักผันแปร อยู่กันมา ดีดี ไม่มีเรื่อง พอขุ่นเคือง แดกดัน ว่าฉันแก่ พูดเกินจริง เหยียดหยัน กันแท้แท้ ฉันก็แค่ หนุ่มใหญ่ วัยกลางคน ถึงหน้าเหี่ยว ย่นบ้าง อย่าช่างซัก งานมันหนัก นี่หนา อย่าพร่ำบ่น เลิกสำรวจ ตรวจบัตร ประชาชน บอกหลายหน หล่นหาย ไปนานปี ร่างกายฉัน ทุกส่วน ล้วนแคล่วคล่อง ที่เดินย่อง เหยาะเหยาะ เพราะเป็นฝี อาจบางส่วน มิแกร่ง แต่แรงมี หยุดเซ้าซี้ งุ่นง่าน พาลพาโล โทษว่าฉัน หงำเหงอะ เลอะจนหลง ไม่ยอมส่ง การบ้าน มานานโข มิรู้หรือ ว่าฉัน มันเด็กโต ต้องหมั่นโอ๋ คลึงเคล้น จึงเห็นการ ควรรู้จัก เคลียเคล้า เอาใจใส่ ตามลูบไล้ สำออย อ่อยคำหวาน ฉันคงเลิก หดหู่ พร้อมสู้งาน ส่งการบ้าน เช้าเย็น ไม่เว้นเลย
สุนทรวิทย์ 23 ก.ย. 2554 14:13 น. - ID 141891 
2137
1
0
23 กันยายน 2554 22:54 น. - comment id 1209057
นั่นแน่ เจ้าคารมจริงนะ
24 กันยายน 2554 05:50 น. - comment id 1209097
จริงๆแล้วผลงานเป็นรองคุณคนกรุงศรีเยอะครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
