เก่งไม่จริง

สุนทรวิทย์

นัดน้องนาง  ห้างเซ็นทรัล  บนชั้นห้า
			        สิบโมงกว่า  ด้านซ้าย  บันไดเลื่อน
			    แสนยินดี  ปรีดา  มิช้าเชือน
			คุยอวดเพื่อน  เสียหน่อย  ค่อยย้อนมา
								
               ยืนรอเธอ  แต่เช้า  สายเข้าเที่ยง
							หิวจนเดี้ยง  ไร้เงาน้อง  พี่มองหา
				 โทรเรียกซ้ำ  หลายครั้ง  ยังเฉยชา
		เกิดสงกา  ไหวหวั่น  ขาดมั่นใจ
	
             			ติดธุระ  อยู่ไหน  ไม่เห็นบอก
			        หรือแสร้งหยอก  เราเล่น  เป็นไฉน
			    อาจหลงลืม  วาจา  ว่านัดใคร
			สาเหตุใด  สับสน  หมดหนทาง
								
                ถึงบ่ายโมง  ชักฉุน  เดินงุ่นง่าน
						ยิ่งเนิ่นนาน  บ่ายสองกว่า  หูตาขวาง
				เลยบ่ายสาม  หงุดหงิด  ครุ่นคิดพลาง
		นี่คงนาง  ตลบตะแลง  กลั่นแกล้งกัน
	
            			เหมือนถูกย่ำ  จมดิน  หมิ่นศักดิ์ศรี
			        ต้องราวี  คนกลิ้งกลอก  ลวงหลอกฉัน
			    จะยุติ  เยื่อใย  ในสัมพันธ์
			ขอสะบั้น  ตัดญาติ  ขาดมิตรเธอ
								
              เตรียมกลับบ้าน  ฉับพลัน  หันไปเห็น
						 โอ้เนื้อเย็น  มาแล้ว  แจ๋วเสมอ
					เชื่อรถติด  พออภัย  เพียงให้เจอ
			ตามออเออ  ทุกถ้อยคำ  ทำคึกคัก
	
           			เก่งไม่จริง  สิ้นท่า  น่าหัวร่อ
			        พวกรูปหล่อ  เจ้าชู้  ดูประจักษ์
			    อ้อนผู้หญิง  เชี่ยวชาญ  ชำนาญนัก  
			งานเบา,หนัก  อื่นใด  ล้วนไม่เป็น