กระเช้าสีดา

ภู ภัทรชนน

ไกวกระเช้าเคล้าลมเชิดไปเกิดช่วง
ฤ ลมลวงดวงจะดับเครืออับเฉา
เชิดยอดขึ้นกอดตาวันอยู่นานเนา
อะไรหยอกยั่วเย้าเข้ามาแปร
ซ้ายก็ไผ่ไกวกอมาบ้อเบียด
ขวาก็เครียดควายป่ามายุแหย่
เถาก็ฐานจะถอนรากมิอยากแล
ติดก็แต่เผ่าพงษ์ดำรงมา
เชิดกระเช้าเอาลมไกวไปสักพัก
เวลาหลักไม่รีรออยู่ต่อหน้า
อารมณ์ไม่แน่นอนสะท้อนเวลา
สะท้านป่าสะเทือนฐานการนักเลง
กระเช้าสีดาลาเถาทิ้งหล่นนิ่งนบ
งามสงบอยู่ง่ายง่าย ใช่ว่าเก่ง
รอมือนุ่มช่วยอุ้มไกว เห่ให้เพลง
เสียงป่าเปล่งเพลงเถาทิ้งยิ่งย้อนรอย
กระเช้าสีดาพงไพร ให้เข้าถือ
มิใช่ซื้อคือได้เปล่าเช้าเชิดห้อย
ช่วงชีวิตสั้นสั้นอันนิดน้อย
ลมรำเพยร่วมร้อย ห้อยโลกงาม
หมายเหตุ : แรงบันดาลใจสมัยวัยเด็กที่อยู่บ้านนอก เราพาเพื่อน ๆ 
ไปเก็บกระเช้าชายทุ่ง เพื่อเอาไปฝากสาวน้อยที่น่ารัก  แต่พอมอบ
กระเช้าให้สาวน้อย เขากลับโยนทิ้ง เรารู้สึกเสียดายจัง ทีอุตส่าส์
ไปเก็บมาฝาก อย่างไรก็ตามจนบัดเดี๋ยวนี้ 
แม้ว่าเราจากบ้านมาอยู่บางกอกนานถึง 25 ปี เราก็ยังไม่ลืมไอดิน
กลิ่นท้องทุ่ง ที่ช่างงดงามเหลือเกิน