เอื้อมไม่ถึง

คนธรรมดา

นับคืนวันผันเปลี่ยนที่เวียนผ่าน
จำจากบ้านเข้ากรุงมาศึกษา
หวังจะได้คว้าไขว่ ปริญญา
เพื่อนำมาประดับบารมี
                                              อีกเป็นที่เชิดชูวงศ์ตระกูล
                                              ช่วยเพิ่มพูนความเป็นคนให้ผ่องศรี
                                              แม้นต้องจำจากบ้านเป็นแรมปี
                                              เป็นสิ่งที่ต้องทำแม้จำใจ
สี่ปีในเมืองหลวงช่างสุขสันต์
กลับเปลี่ยนผันชีวิตไม่สดใส
แทบจะหมดเรี่ยวแรงกำลังใจ
เหตุไฉนวุฒิการเรียนไม่เปลี่ยนตาม
                                              หรือความงามที่อยู่ให้รู้เห็น
                                              อาจจะเป็นสิ่งลวงล่อต่อคำถาม
                                              ให้หมดสิ้นซึ่งความพยายาม
                                              ไม่งดงามแค่มายาพาล่อใจ
จะโทษใครต่อใครคงไม่ได้
ต้องรับความแพ้พ่ายไว้แก้ไข
เพราะชีวิตคนเราต้องก้าวไป
ขอแค่ใจต่อสู้เดี๋ยวรู้กัน