เมื่อฉันคิดถึงบ้าน

เมื่อฉันคิดถึงบ้าน น้ำลำธารลำนำฝน
น้ำจิตน้ำใจคน ดั่งสายน้ำลำนำเย็น
สองตาที่เบิกกว้าง ท้องทุ่งทางอย่างเคยเห็น
มีสุขมิลำเข็ญ อย่างบ้านป่าพนาไพร
อยู่อย่างทางของตน มิขัดสนล้นน้ำใจ
มีรักที่ยิ่งใหญ่ แผ่นดินนี้ที่อยู่กิน
เหลียวหาคนเมืองใหญ่ มีบ้างใหมใจถวิล
ช่วยเหลือจุนเจือจิณ คนบ้านดินถิ่นท้องนา
จากบ้านนานเหลือเกิน... ออกเดินเดินแสวงหา
มุ่งหวังทางข้างหน้า จะไม่จน...คนด่าทอ
เดินทางตามความฝัน ว่าสักวันซักวันหนอ
หน่อไม้ในไผ่กอ....จะเติบใหญ่เป็นไผ่งาม..
6/10/48