รสจิตอัลมิตรา

-ดิสยเมธา-

          ข้าเห็นเจ้าเนานานในบ้านนี้
ก่อนครั้นมีเรื่องชั่วอยู่ทั่วหน
ทั้งการบ้านการเมืองเรื่องปะปน
ก่อนที่คนจะเลือกข้างอยู่ห่างกัน
          เจ้าไม่จับประทับจิตพิสมัย
ด้วยรสใดในใจเจ้าเท่ารสฝัน
รสแห่งจิตรสซึ่งคนไม่สนมัน
เขาสนกันแต่รสคำอันฉ่ำลิ้น
          เขาแสดงแผลงฤทธิ์ความคิดเห็น
ให้รู้เช่นเห็นชาติโดยปราศสิ้น
ซึ่งสำนึกกลั่นสำนวนให้ชวนกิน
ดื่มด่ำจินตนาการในงานกลอน
          ขอบคุณเจ้าที่เกลากลั่นแล้วคั้นให้	
รสหัวใจแจ้งประจักษ์ ศพอักษร
ข้าแอบอ่านในนอกอย่างซอกซอน
จึงขอเค้นเป็นคำกลอนในตอนชม
          เรื่องแสดงความคิดมีสิทธิ์แน่
เพียงขอแค่รสชาติอย่าฝาดขม
หลบเป็นปีกหลีกเป็นหางพลางลู่ลม
จึงงามสมอิสระแห่งประชา
          ล้วนกวีที่วิจิตรทั้งวิทย์ศิลป์
เขาเล่นลิ้นบินด้วยเล่ห์ถึงเวหา
อยู่ยืนยาวพราวระยับประดับฟ้า
เพราะรู้ค่าแห่งรสล้ำของคำกลอน
          อัลมิตราคงเห็นเช่นข้านี้
เจ้าจึงพลีฝีปากเหมือนอยากสอน
เจ้าจึงถูกห้ำหั่นถูกบั่นทอน
สุดสะท้อนดุจใครเขาเขย่าเอว
            "ศพอักษรเสียดสีที่เกลื่อนกลาด
ซากประหลาดควรทิ้งให้ดิ่งเหว
กลบความกร่างวางฟืนสุมไฟเปลว
เผื่อหลอมเหลวหล่อใหม่โดยไร้ควัน"