หน้าส่วนตัว
นก..
โอ้ปักษิณเจ้าบินหลามาลิบลับ
ปีกพะยับนั้นหรือกระพือไหว
แม้นพายุผันคีรีให้เปลี่ยนไป
แต่ไม่อาจผันใจเจ้าเปลี่ยนแปลง
เวิ้ง..
เวิ้งน้ำห่างไกลไปสุดหล้า
เวิ้งฟ้าห่างไกลไปสุดแสง
เวิ้งฝันฟันฝ่าไปสุดแรง
เวิ้งว้างห่างแหล่งไปสุดไกล
บินผ่าน..
บินผ่านแปลวแดดก็แผดเผา
บินผ่านภูเขาก็ขวางกั้น
บินผ่านขวากหนามก็เกี่ยวพัน
บินผ่านคืนวันก็สั้นลง
เสียง..
เสียงเจ้าร้องก้องป่าพนาสน
เสียงระคนปนเสียงป่าพนาสัย
เสียงเจ้าแปร่งด้วยอ่อนแรงลงหรือไร
เสียงหัวใจร่ำหาไม้ไว้พักพิง
เจือจันทร์ 30 มี.ค. 2546 10:24 น. - ID 31459 
734
3
0
30 มีนาคม 2546 11:23 น. - comment id 120407
ท้อได้ แต่อย่านาน.. นะจ้ะ
30 มีนาคม 2546 12:18 น. - comment id 120414
แอบหลงปลื้มกับบทกวีของเธอแล้วจ้า...จะเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
30 มีนาคม 2546 13:45 น. - comment id 120426
บินเหนือ่ยนักก็หยุดพักได้นะครับ เดี่ยวปีกหักแล้วจะไม่มีโอกาสบินอีก เค้าบอกว่าบินน้อยๆ แต่ได้บินนานนาน
30 มีนาคม 2546 15:59 น. - comment id 120466
เขียนอะไรก็เข้าท่าหมด..................อิจฉาจังเลยครับ
30 มีนาคม 2546 21:22 น. - comment id 120566
ไพเราะ มากค่ะ ชื่นชม
31 มีนาคม 2546 19:03 น. - comment id 120832
มาจากไหนอีกล่ะเนี่ย มือทองเนี่ย ว่ามาซะเพราะพริ้งเลย
9 เมษายน 2546 04:20 น. - comment id 124197
งามแท้ นิ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
