หน้าส่วนตัว
ในใบหนาป่าไม้ที่อ้าห่ม
ในสายลมพลิ้วพัดเพียงเพลงหวาน
ในทำนองซัดส่ายของสายธาร
ในดักดาน ณ เวิ้งเขา ที่ว้างใจ
แสงตะวันอีกจันทร์เพ็ญเป็นไฟฟ้า
กรมประปาคือลำห้วยช่วยน้ำใส
โรงเรียนรู้อยู่พงในดงไพร
อ้อมเขาใหญ่คือเขตบานบนลานดิน
ทั้งสองมือไม่มีทั้งแก้วแหวน
ทั้งสองแขนเสื้อมอซอก็ขาดวิ่น
ทั้งสองเท้าเปลือยเปล่าเคล้ากินดิน
ทั้งชีวินยินเพียงเสียงหัวใจ
หากนั้นเองบทเพลงแห่งเวิ้งเขา
แม้แก่เก่าแต่เล่าทุกยุคสมัย
แก้มมอมแมมแต้มยิ้มปริ่มหัวใจ
และหัวใจก็แต้มรักด้วยรักจริง
จึงแอบชื่นรื่นใจในเวิ้งเขา
ในความเขลาล้าหลังยังทุกสิ่ง
แต่ให้ได้-รับได้ในความจริง
และความจริงคือทุกสิ่ง....มาจากใจ
เพียง ณ ห้วงหนึ่ง 17 พ.ค. 2546 07:19 น. - ID 34066 
1047
3
0
17 พฤษภาคม 2546 13:25 น. - comment id 138921
เพราะมาก
17 พฤษภาคม 2546 14:29 น. - comment id 138939
ขจีเขียวแห่งเรียวป่าตราสนิท ในความคิดมนุษย์หนึ่งซึ่งอ่อนล้า ธรรมชาติวาดฝันปันชีวา จึงกลับกล้ามาหยัดยืนฟื้นพลัง ขอบคุณค่ะคุณฤกษ์(หรือควรจะเรียกพี่ฤกษ์คะ?) สำหรับการทักทาย
17 พฤษภาคม 2546 14:39 น. - comment id 138940
บทกวีหวานรจนาภาษาธรรมชาติ ประทับใจทุกบทที่รำพันถึงธรรมชาติ ป่าเขาลำเนาไพร และชนบทเงียบงามครับ
17 พฤษภาคม 2546 14:52 น. - comment id 138941
ธรรมชาติให้อะไรแก่มนุษย์เสมอค่ะ แต่ที่โลกใบเล็กๆ นี้วิปริตขึ้นทุกวันก็เพราะ 1- มนุษย์ทำลายธรรมชาติ 2- มนุษย์พยายามฝืนธรรมชาติ สวัสดี และขอบคุณค่ะคุณลำน้ำน่าน
17 พฤษภาคม 2546 22:17 น. - comment id 139026
......ทั้งเพราะทั้งความหมายดี ค่ะ......
18 พฤษภาคม 2546 06:02 น. - comment id 139065
ขอบคุณค่ะอ้อม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด