อารมณ์ของใจที่ใกล้กัน

พี่ดอกแก้ว

กาลเวลาพัดพาความแตกต่าง 
มาพบกันกลางทางระหว่างฝัน 
คนสองคนกับสองใจที่ไกลกัน 
มาสืบสานสัมพันธ์เป็นหนึ่งใจ 
เริ่มพื้นที่มีความหมายเชื่อมใจสอง 
กำหนดกรอบครอบครองจองเขตไว้ 
ลงสีพื้นกลืนความต่างห่างกันไกล 
เป็นเฉดใหม่สีอ่อนผ่อนปรนกัน 
เมื่ออารมณ์งดงามตามหมายปอง 
ใจทั้งสองผสมสีที่สุขสันต์ 
แล้วแต่งแต้มดอกไม้นานาพันธุ์ 
เต็มสวนฝันกลิ่นหอมย้อมฤดี 
ยามเมื่อใจได้รับ...ความสดชื่น 
จึงร่มรื่นพันธุ์ไม้ระบายสี 
วาดพู่กันสานใบเขียวขจี 
คลุมพื้นที่ของใจให้ร่มเย็น 
ความอ่อนหวาน...บันดาลให้ใช้สีฟ้า 
วาดนภาสดใสไร้ขุ่นเข็ญ 
ความอบอุ่นให้แสงงามยามเช้าเย็น 
ลงสีเป็นลายทองของตะวัน 
ความหม่นเศร้า...คราวร้างห่างกันไกล 
วาดใบไหวไม้ร่วงควงโศกศัลย์ 
ทับถมพื้นสีน้ำตาลพาลจาบัลย์ 
จรดพู่กันแต้มสีเทาคราวเหงาใจ 
คราวแตกหัก...พักใจไม่สมาน 
ผสมสีลงจานอย่างหมองไหม้ 
ระบายสีดำด่างกลางดวงใจ 
ดั่งคืนแรมที่ไร้เพ็ญนภา 
ครารักชื่น...ฟื้นค่ามาใกล้ชิด 
สีของมิตรถูกฉาบลงตรงท้องฟ้า 
กลบสีดำให้จางบางเบาตา 
วาดเมฆขาวพราวฟ้าพาเบิกบาน 
จุ่มพู่กันฝันใฝ่ในจานสี 
แล้วแต่งแต้มฤดีที่สืบสาน 
ความรู้สึกลึกซึ้งตรึงดวงมาน 
ปรากฏการณ์จิตรกรรมย้ำอารมณ์ 
ในกรอบภาพอาบสีที่หลากหลาย 
ความรู้สึกมากมายส่วนผสม 
ทั้งรูปลักษณ์แสงเงาที่น่าชม 
คืออารมณ์ของใจที่ใกล้กัน