..๏ ความโดดเดี่ยวเดียวดายใต้โลกกว้าง ยากอำพรางความโศกวิโยคได้ หนึ่งชีวิตครวญคร่ำพร่ำเสียใจ ว่าทำไม..มิเหมือนที่เพื่อนมี ฉันไร้พ่อขาดแม่ตั้งแต่เกิด ถือกำเนิดแหล่งใดไม่รู้ที่ จะถามหาเทพไท้ที่ไหนดี ตอบฉันที..ตอบหน่อย..ฉันน้อยใจ เห็นคนอื่นมีทั้งพ่อและแม่ คอยเผื่อแผ่โอบอุ้มคุ้มครองได้ จะทุกข์ร้อนเย็นหนาวมิร้าวใจ เทียบกับฉันแล้วไซร้..ไม่เหมือนกัน ยามค่ำคืนยืนมองผองเพื่อนสุข แต่ฉันทุกข์มากมายกายหนาวสั่น เพียงแค่ผ้าห่อหุ้มมิคุ้มกัน หรือปิดกั้นร้อน-เย็นที่เข่นทรวง เห็นเพื่อนเรียก..พ่อจ๊ะ..แม่คะขา กลั้นน้ำตาช้ำตรมระทมร่วง สะอื้นเศร้าปวดร้าวทั้งแดดวง อยากจะทวงคำนั้น...ฉันขอเปรย ให้ฉันเกิดทำไมในโลกนี้ แล้วไม่มีอ้อมกอดพรอดเฉลย ปล่อยทิ้งร้างตามทางอย่างละเลย ใครต่างเย้ย..กำพร้ามาขอทาน ครั้นยามหิวลิ่วค้นตามซอกถัง เพื่อประทังชีวาหาอาหาร แม้นมีบ้างบางครามาเจือจาน มอบเศษทานอิ่มมื้อยื้อชีพตน จะกี่วันกี่คืนที่ขื่นขม จะระทมอีกเท่าใดใจสับสน เด็กกำพร้าอย่างฉันนั้นก็คน แต่ไยผลจึงแปลกผิดแผกมา อยากจะมีเพียงหนึ่งซึ่งคาดหวัง เป็นพลังก้าวต่อไปในวันหน้า แม้นชีวิตลิขิตไว้ไร้ราคา ขาดบิดรมารดา..มาอุ้มชู ขอเป็นแรงพลังใจให้เด็กน้อย ที่ยังด้อยเยาว์จิตคิดต่อสู้ อย่าท้อแท้แม้ใครไม่เหลียวดู จงรับรู้..ฉันกำพร้ามาคุ้มกัน ๚ะ๛
อัลมิตรา 2 ก.พ. 2547 21:57 น. - ID 45984 
12793
14
0
2 กุมภาพันธ์ 2547 23:04 น. - comment id 211074
...ถึงกำพร้าอย่าท้อต่อชีวิต ควรรู้คิดรู้ทำจะนำผล เลือกทางดีดีได้ด้วยใจตน อย่าไปสนใครว่ากำพร้าเลย ถึงไม่รู้ผู้ใดให้กำเนิด ธาตุแท้เกิดจากไหนใครเฉลย ถึงกำพร้าค่าหม่นเป็นคนเชย ควรยิ้มเย้ยอย่าท้อต่อชะตา... ..................สวัสดีครับ...............
2 กุมภาพันธ์ 2547 23:21 น. - comment id 211078
หนูเป็นเด็กกำพร้ามายืนขอ เพื่อไปต่อชีวิตที่ผิดหวัง ท่านพ่อแม่น้องพี่มีพลัง ช่วยหนูบ้างไม่ได้ตังค์ต้องโดนทุบ..... เดี๋ยวรถที่เขามาส่งก็จะมาตามเก็บแล้ว วันนี้ได้ยังไม่พอโควต้าเลย ช่วยหนูหน่อยนะ ฮือ ๆๆๆ
2 กุมภาพันธ์ 2547 23:25 น. - comment id 211081
บนโลกที่โดดเดี่ยว..เดียวดาย ไม่ได้หมายความว่า..เรายืนหายใจเฉยๆอยู่คนเดียว การเป็นเด็กกำพร้า..บางทีและบางมุม..อาจทำให้ชีวิตแข็งแกร่งขึ้น.. พรหมเทพ ขีดเส้น เกณฑ์ชีวิต ล้วนลิขิต เดินตาม บุญกรรมสร้าง แล้วแต่บุญ หรือกรรม หนุนนำทาง วิถีวาง ทางให้ ใช่..ชะตา หยิบปากกา ร่ายกลอน ถอนสะอื้น จงเก็บกลืน ความต่าง อย่ากังขา ควรดีใจ ที่ได้ กำเนิดมา จะด้อยค่า ขัดสน ก็ทนเอา.....บางทีต้องปลอบใจตัวเองว่า..เรื่องของวาสนา.. มองผ่านม่าน น้ำตา อุราร้าว ฤาตัวเรา เดี่ยวดาย ต่างใครเขา บุพการี ที่ให้ กำเนิดเรา มิมีเงา ให้เห็น ลำเข็ญใจ หรือจะอยู่ นัครา ฟ้าสวรรค์ พระคุณท่าน ก่อกำเนิด เลิสไศล แม้เจ็บช้ำ โดดเดี่ยว เปลี่ยวหทัย ก็ทำได้ แค่น้อย ในฤดี.....ถึงจะเสียใจ..น้อยใจ แต่ในความเป็นจริง พระคุณบิดา มารดา ยิ่งใหญ่กว่าห้วงมหรรณพ. ชีวิตหนึ่ง ลำเค็ญ เป็นกำพร้า ควรหรือมา โศกสนอง ให้หมองศรี ยิ้มสู้โลก เริงให้ ใจเปรมปรีดิ์ สบทวี สุขสถิตย์ ชีวิตเรา อย่าอ่อ่นไหว ใจครวญ หวลถวิล ยังไม่สิ้น ลมหายใจ โฉมเฉลา จะช่วยคิด เหมือนคาด อย่าขลาดเบา เคียงนงเยาว์ กำลังใจ ให้นิรันดร์ สุดปลายฟ้า อัลมิตรา อย่าสะอื้น ต้องหยัดยืน ฝืนเศร้า โศกศัลย์ จงแข็งแกร่ง มีสุข ทุกคืนวัน โลกเรานั้น ใช่.ร้ายพรอด ตลอดกาล ให้ทุกวัน โลกสวย บริสุทธิ์ ใจประดุจ ผ่องขาว ราวคำขาน ให้ชีวิต รุ่งเรือง กาลนาน อวสาน ภาคกำพร้า ว่า..ก็คน ความสุขของชีวิต คงต้องเริ่มที่ตัวเราก่อน สุขหรือทุกข์..อยู่ที่ใจกำหนด.ขอเป็นกำลังใจให้เสมอ..
3 กุมภาพันธ์ 2547 00:29 น. - comment id 211124
อืมม เห็นใจแบบไม่ต้องลงชื่อดีกว่านะ อิอิ
3 กุมภาพันธ์ 2547 03:22 น. - comment id 211240
แม้จะเป็นเด็กกำพร้า แต่วันหน้าอาจสูงได้ ถ้ามีสิ่งดีดีเข้ามาทักทาย วันหน้าอาจสุขสบายได้เหมือนกัน *-*แม้บางคนจะเป็นเพียงเด็กกำพร้าแต่ก็สามารถจะเป็นคนดีของสังคมได้ และบางคนก็เป็นได้ดีกว่าคนที่มีพ่อและแม่เสียอีกค่ะ (กลอนไพเราะและดีมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชื่นชมในผลงานเสมอค่ะ)*-*
3 กุมภาพันธ์ 2547 08:42 น. - comment id 211267
อนิจจา กำพร้าพ่อ เหมือนถ่อหัก เศร้าใจนัก กำพร้าแม่ แพแตกหาย ต้องเคว้งคว้าง ไร้พ่อแม่ ดูแลกาย แบมือไป ขอเศษทาน ผู้ผ่านทาง คงามเห็นคล้าย ๆ น้องหญิง ผมว่าชะตาชีวิตของคนค่อนข้างเล่นตลก คนที่มีชีวิตไม่สมประกอบ เช่นกำพร้า พิการ มักจะมีพลังภายใน ขับดันให้มีลูกฮึด ต่อสู้กับชีวิต ที่เป็นคนดีมีความสามารถก็เยอะ ผิดกับบางคนที่สมบูรณ์ทุกอย่างตั้งแต่เกิด ทำให้ไม่มีความอดทนในชีวิต เพราะหลงใหลในความสุขสบาย ของตนมากเกินไป ชีวิตอาจล้มเหลวง่าย ประเภทคิดสั้นก็ประเภทหลังนี่แหละครับ รูปน่ารักดีนี่ครับ
3 กุมภาพันธ์ 2547 08:50 น. - comment id 211268
สายตาของเด็กกำพร้าจะเต็มไปด้วยความสงสัย ว่าทำไมต้องเป็นเขา ผมเข้าใจครับ ชีวิตที่ผ่านมาของผมก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน ว่าทำไมถึงต้องเป็นผม
3 กุมภาพันธ์ 2547 08:58 น. - comment id 211270
จูบแก้มหอมถนอมเศร้าในเหว่ว้า ได้เกิดมาดูดอกไม้ร่ายมมต์ฝัน มหัศจรรย์เกินสิ่งไหนแล้วเจ้าจอมจันทร์ นอกเหนือนั้นคือชะตาฟ้าดินกำกับเรา..
3 กุมภาพันธ์ 2547 09:01 น. - comment id 211271
ขอบคุณค่ะ คุณใบบอนแก้ว คุณฤกษ์ คุณฟ้าใหม่ คุณทิกิ คุณผู้หญิงไร้เงา คุณชัยชนะ คุณคนผ่านมา คุณพุดพัดชา ขออนุญาตตอบรวดเดียวเลยนะคะ .. มองผู้อื่นชื่นใจให้วิตก ช้ำในอกไยเศร้าเฝ้าเฉลย ไม่มีพ่อไม่มีแม่อย่าเขาเปรย ใครต่างเย้ยยิ้มเยาะเหมาะขอทาน สิ่งกังขาผู้ใดวานตอบถ้อย สักหนึ่งน้อยในจิตคิดสงสาร วอนเทพไท้เทวาข้าบนบาน ขอพบพานเพียงหนมิจนใจ หากท่านดับสิ้นสูญเกินกูลเกื้อ ฉันก็เหลือลำพังอย่างนี้ใช่ ท่ามโลกกว้างแต่อ้างว้างหมางหทัย อยากซบอ้อมอกใครหมายพักพิง จักต้องทนเท่าใดใครจักรู้ จักต้องสู้แค่ไหนในทุกสิ่ง จักต้องรู้รับว่าค่าความจริง ฉันถูกทิ้งผู้เดียวให้เปลี่ยวกาย คนกำพร้า.. คนนี้ชีวีเศร้า ใครจะมาเหมือนเราในความหมาย ทุกข์มหันต์พลันสะอื้นยืนเดียวดาย ยากจะคลายเบี่ยงจิตคิดลืมเลือน วันและคืนมิชื่นอย่างใครเขา มีแต่เศร้าระทมตรมเสมือน พ่อแม่เราทิ้งหายไม่แชเชือน มองเปรียบเพื่อนแล้วคิด .. ช่างผิดกัน
3 กุมภาพันธ์ 2547 09:26 น. - comment id 211280
มาชื่นคนคนเก่งที่ร่ำลือ สมชื่อครับ
3 กุมภาพันธ์ 2547 13:41 น. - comment id 211367
เป็นเด็กน้อยไร้ค่าถูกดูหมิ่น น้ำตารินซานซบอกใครหนอ เพียงชีวียื้อแย่งให้รีรอ เฝ้าจดจ่อใครมารับไปเลี้ยงดู dinso
3 กุมภาพันธ์ 2547 13:41 น. - comment id 211368
เป็นเด็กน้อยไร้ค่าถูกดูหมิ่น น้ำตารินซานซบอกใครหนอ เพียงชีวียื้อแย่งให้รีรอ เฝ้าจดจ่อใครมารับไปเลี้ยงดู dinso
3 กุมภาพันธ์ 2547 13:41 น. - comment id 211369
เป็นเด็กน้อยไร้ค่าถูกดูหมิ่น น้ำตารินซานซบอกใครหนอ เพียงชีวียื้อแย่งให้รีรอ เฝ้าจดจ่อใครมารับไปเลี้ยงดู dinso
3 กุมภาพันธ์ 2547 13:44 น. - comment id 211373
เด็กน้อย มีชีวิตเกิดมาบนโลก ช่างอาดูรยิ่งนัก ใครหนอปล่อยให้เจ้าทุกข์ระทมกับชีวิต เพียงแค่ลืมตาขึ้นมาดูโลกกว้าง ช่างสลด - - เด็กน้อย เจ้าช่างไร้เดียงสาอะไรยิ่งนัก เด้กน้อย - - เจ้าจะอยู่เป็นประชากรของสังคมได้อย่างไร อนาคตของเจ้าจะเป็นอย่างไรนะ ชีวิตวันนี้ ยังไม่แปดเปื้อน โลกีย์ แต่วันหน้าเล่า วันที่เจ้าเรียนรู้ว่าโลกใบนี้มีอะไรมากกว่าที่เจ้าคิด. ...........................
3 กุมภาพันธ์ 2547 14:32 น. - comment id 211387
...ตอนนั้นที่สถานีรถไฟหัวลำโพง เกือบห้าโมงเย็น .. จะไปตรัง ซื้อแฮมเบอเกอร์และเป๊บซี่ทาน และนั่งรอเวลาที่รถไฟเทียบชานชาลา เริ่มรู้สึกเอียนนิดๆ ความจริงแล้ว..ไม่ค่อยถนัดเลยอาหารประเภทขนมปัง เคยแต่ทานข้าวเย็น หรือไม่ก็ก๋วยเตี๋ยว .. เป๊บซี่แก้วโตก็ดูเหมือนว่าจะเกินความต้องการสำหรับเรา อีกไม่กี่นาที คาดว่ารถไฟที่เราต้องการจะโดยการมาเทียบท่า ดังนั้น.. แฮมเบอเกอร์ที่อยู่ในมือและเป๊บซี่แก้วใหญ่นั้น .. เราบรรจงหย่อนลงถังขยะสีเหลือง จากนั้นก็มานั่งเก็บหนังสือการ์ตูนที่อ่านค้างไว้ ลงกระเป๋าเดินทางให้เรียบร้อย อีกสักพัก..ก็จะได้เวลาแล้ว อีกสักพัก..เราจะมีความสุขกับวันพักผ่อนของเรา ...เด็กน้อยสองคน แต่งตัวขมุกขมอม น่าจะเป็นพี่น้องกัน จูงมือเดินตรงมาที่ถังขยะสีเหลืองนั่น เด็กชายคนโตคิดว่าคงมีอายุไม่เกิน 10 ปี และสาวน้อยคงมีอายุไม่เกิน 7 ปี คนพี่ล้วงมือสุดเอื้อมเข้าไปควานหาอะไรบางอย่าง และแล้วเขาก็ยิ้ม .. แฮมเบอเกอร์ชิ้นนั้นของเรา อยู่ในมือของเด็กชาย เขาส่งให้น้อง และเขาก็หย่อนมือลงควานหาอีกครั้ง ได้เป๊บเซี่ และขนมกรอบๆหนึ่งถุง เด็กทั้งคู่ยิ้มให้แก่กัน .. แต่เราเศร้า.. ภาพที่เห็น ทำให้เราเก็บงำความรู้สึก และความสงสัยว่า เพราะอะไร ..? พ่อแม่ของพวกเขาไปไหน ทำไมพวกเขาจึงหิว ..? ...ยังไม่ทันที่เราจะเรียกเด็กน้อยทั้งสอง เราเองก็ไม่รู้ว่าจะพร้อมไหมที่จะฟังคำตอบ ว่าด้วยเหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เจ้าหน้าที่ของหัวลำโพงก็มาไล่ตะเพิดเด็กทั้งสองให้ไปไกลๆ เจ็บแปลบลึกๆ สงสาร.. เด็กทั้งคู่เดินเร็วๆคละหายไปกับผู้คนที่คับคั่ง มือที่หยิบกระเป๋าสตางค์ของเรา.. ค้าง ปากที่เราอยากจะเรียกหาเด็กน้อยทั้งสอง..พลันเงียบ ...ยากที่จะสลัดภาพนั้นให้หายจากความทรงจำ และยากที่จะข่มใจมิให้เศร้า เมื่อเรายังเล็ก..ไม่เคยเลยสักครั้งที่เราต้องอด ไม่เคยเลยสักครั้งที่ปากร่ำร้องว่าหิว.. ความรู้สึกที่ถาโถมมาในขณะนั้น เป็นเหมือนสิ่งที่ไกลเกินตัวเรา ...ระยะทางจากกรุงเทพ-ตรังนานเกินสิบชั่วโมง .. เวลาส่วนใหญ่ทั้งหมดเฝ้าครุ่นคิดกับสิ่งที่เห็น นึกเจ็บใจตัวเองที่ทำไม ไม่ตัดสินใจฉับไว ให้เงินเด็กทั้งสองคนไปซื้ออาหารประทัง .. ทำไมไม่ห้ามเจ้าหน้าที่ อย่าเอ็ดน้อง .. และอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ควรจะทำ .. แต่ไม่ได้ทำ มัวแต่นั่งอึ้งเป็นเบื้อใบ้อย่างนั้น .. ไม่น่าเลย.. เราน่าจะทำอะไรสักอย่างที่ดีกว่านี้ .. เสียดายโอกาส ...เรากำลังไปหย่อนใจกับพักร้อนของเรา เรากำลังไปดำผุดดำว่ายดูปะการังงามๆปลาสวยๆ เราใช้จ่ายเพื่อความสุข ความบรรเทิงใจและกำลังใจกลับคืนมาสู่ตัวเรา .. เราทำอะไรเพื่อตัวเราเองในทางที่ดีหลายต่อหลายอย่าง หลายต่อหลายครั้ง .. แต่ครั้งนี้ ไม่เหมือนเดิม.. อะไรบางอย่างที่ทำให้เราต้องย้อนคิดถึงภาพนั้นเสมอ ทำไมมือที่จูง มีเพียงสองพี่น้อง ที่ดูแล้วเหมือนกับขอทาน มีกันเพียงลำพังสองคนพี่น้อง .. ทิวาสวัสดิ์ค่ะ คุณแทนคุณแทนไท และน้องดินสอ ... จากเรื่องจริงที่พบเห็นเมื่อปีที่แล้ว
3 กุมภาพันธ์ 2547 15:12 น. - comment id 211392
เธอขาดพ่อขาดแม่ขาดที่นอน ขาดคนสอนให้เรียนรู้ในความรัก ขาดไออุ่นขาดคนที่รู้จัก ขาดใยรักพักพิงในค่ำคืน
3 กุมภาพันธ์ 2547 16:39 น. - comment id 211427
อยากมีเหมือนคนอื่นชื่นอย่างเขา มีเพียงเงาข้างกายคล้ายดั่งเพื่อน ยามค่ำคืนสะอื้นไห้ชม้ายเดือน ดาวล้อมเรียงเสมือนเป็นเพื่อนกัน
3 กุมภาพันธ์ 2547 16:44 น. - comment id 211429
อิอิ ลองมีลูกสักคนจิ จะรู้สึก อิอิ คงแต่งกลอนไปอีกแบบแน่
3 กุมภาพันธ์ 2547 18:07 น. - comment id 211472
จะต้องแต่งกลอนแบบไหนคะ ถ้ามีลูกสักคน ขอดูหน่อยได้ไหมคะ คุณอัลคาโปน .. ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
