ฝันจงฝัน

ประภัสสุทธ

                                              สายลมเย็นแผ่วเบาพัดพาผ่าน
                               กาลเวลาอันแสนนานเพิ่งมาถึง
                               จากวันนี้สู่วันวานยังตราตรึง
                                ยังรอคอยและคนึงอยู่เรื่อยมา
                                              อยากเป็นนกเที่ยวโบยบินอยู่ฟากฟ้า
                                เป็นดั่งปลาที่ว่ายแหวกในสายน้ำ
                                เป็นพายุที่พัดโหมกระหน่ำนาน
                                เป็นดอกจานที่โรยร่วงลงสู่ดิน
                                               อยากจะมีชีวิตที่ฝันไฝ่
                                 จึงเริ่มทำวันใหม่ให้มาถึง
                                 หอบความยากลำเค็ญมิคำนึง
                                 แม้ซาบซึ้งความเจ็บปวดมิเอ่ยคำ
                                               สู่วันที่ชื่นชมและยินดี
                                  จดจำห้วงวินาทีที่สุขสันต์
                                   สำนึกในความมานะสู้บากบั่น
                                   ฝันจงฝันและทำให้เป็นจริง