พสุทาท้องฟ้ายังลาลับ
ดาวระยับยังหลบยังรู้หาย
แม้ตะวันยังตกหลบหลีกกาย
แผ่นผืนทรายยังรู้เปลี่ยนทิศทาง
อันสายน้ำยังถูกทรายดูดซับ
รุ้งวาววับยังลับยังเลือนหาย
คชสารยังคงรู้จักตาย
พยัคร้ายยังกลับดับชีวา
แม้นเมฆายังถูกลมเปลี่ยนพัด
ลมฝนซัดภูผาเสื่อมสลาย
น้ำกัดกร่อนบ่อนหินโค่นหักไป
แต่ว่าใจไม่เคยพักบอกรักเธอ