ฟ้าก็หม่นพื้นก็มัวสลัวสลาง หมู่เมฆาท่ามฟ้ากว้างบดบังฟ้า แต่แววหม่นหมองไหม้ในดวงตา กลับหม่นหมองยิ่งกว่าบนฟ้าไกล สิ่งไร้ค่าใครทิ้งขว้างมาทางนี้ แต่ที่นี่จะไร้ค่าก็หาไม่ ทุกทุกอย่างยังช่วยเสริมเพิ่มแรงใจ เลี้ยงชีวิตให้เป็นไปในโลกกลม หนึ่งมือกำถุงผ้าบนบ่าซ้าย เอาไว้ใส่สิ่งสรรอันเหมาะสม หนึ่งมือถือไม้เขี่ยของที่ปองชม ที่จ่อมจมใต้ฝ่าเท้าเจ้าก้าวไป ชีวิตในแดนเถื่อนยังไม่ถอย ไม่รอคอยวาสนามาอวยให้ ยังต่อสู้ดิ้นรนยังมีไฟ ตัวเราหล่ะเป็นใครทำไมท้อ
อินทรีน้อย 9 ก.พ. 2549 10:50 น. - ID 86330 
1072
7
0
9 กุมภาพันธ์ 2549 11:01 น. - comment id 559429
มุมหนึ่งในกัมพูชา
9 กุมภาพันธ์ 2549 11:56 น. - comment id 559445
อ่ะ..อินทรีน้อย..เห็นภาพแล้วหม่นจังเลยค่ะ..
9 กุมภาพันธ์ 2549 12:06 น. - comment id 559446
..
..
9 กุมภาพันธ์ 2549 14:07 น. - comment id 559482
เศร้าจังเลย เมื่อไรนะ..ที่ชีวิตแบบนี้จะหมดดไปจากสังคมไทยสักที
9 กุมภาพันธ์ 2549 15:04 น. - comment id 559519
i_nam ไอน้ำคับ ไม่ใช่ที่เมืองไทยนะคับ แต่เป็นเพื่อนบ้านเรา กัมพูชา คับ
9 กุมภาพันธ์ 2549 18:20 น. - comment id 559566
ลบรอยหม่นในแววตาคู่นั้น คือบทกลอนที่ฉันได้แอบอ่าน ลบรอยซึมเศร้าร้าวราน ขอบคุณที่เจือจานด้วยน้ำใจ ..
9 กุมภาพันธ์ 2549 21:02 น. - comment id 559631
ยังดีที่เขาเห็นค่า ในสิ่งที่คนอื่นมองว่าไร้ค่า กลอนดีนะคะ ให้กำลังใจดีจัง
9 กุมภาพันธ์ 2549 21:22 น. - comment id 559642
แม้เขาจนหนักหนาแถมสาหัส แต่ไม่จัดเป็นคนท้อเฝ้าต่อสาน ใช้ร่างกายหาทรัพย์กับประมาณ เพื่อเจือจานทุนทรัพย์กับตัวตน
10 กุมภาพันธ์ 2549 13:44 น. - comment id 559954
พี่คับขอบคุณที่มาทักเช่นกันคับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
