ยิ้มเหงา ๆ เศร้าพองาม ๆ

แอ็ปเปิ้ล

ใต้ฟ้าอันร้าวราน
ใครคนหนึ่งสั่นสะท้านอยู่กลางสายฝน
ซุกตัวในความมืดมิด ข้างกายไร้ผู้คน
แบกความสับสนท่วมท้นอยู่ในใจ
เอนกายพิงพนังอย่างอิดโรย
ไม่รู้สายฝนจะโปรยปรายเนิ่นนานเท่าไร
สังขารที่อ่อนล้า ต่อสู้กับกาลเวลาที่หมุนไป
พรุ่งนี้ช่างห่างไกลดำรงชีวิตอยู่ไปเพียงวัน-วัน
เส้นเสียงที่แหบพร่า
กับการเดินทางของความชราที่หมดฝัน
มืออันสั่นเทา เฝ้านับเศษทานที่แบ่งปัน
หนึ่งแสงตะวัน เป็นดั่งความหวังให้ก้าวไป
อีกในมุมหนึ่งของโค้งฟ้า
เด็กน้อยไขว่คว้าหาสิ่งที่ฝันใฝ่
บนถนนสายชีวิตที่ไกลห่างจากเส้นชัย
ทุกสิ่งไม่ง่ายดายอย่างที่ใจต้องการ
ด้วยยากจน จึงไร้ซึ่ง การศึกษา
เผชิญหน้า กลางเปลวแดด ที่แผดผ่าน
อีกไม่นาน ดอกมะลิ ก็จะบาน
เร่งฝีเท้า มุ่งหน้าก้าว ผ่านรถรา
มองทางนั้นใต้สะพานที่อับชื้น
เป็นที่พัก ยามค่ำคืน คนเหว่ว้า
บนฟุตบาท ตามข้างทาง ในชานชาลา
ล้วนมีค่า แก่ผู้ไร้ ที่พักพิง
ในความเศร้า ยังมีเรื่อง ที่เศร้ากว่า
ไม่มีใคร ปรารถนา ถูกทอดทิ้ง
ในความเหงา มีเหงาสุด อยู่จริง-จริง
ไม่มีใคร มีทุกสิ่ง ตลอดไป
ในวันนี้เมื่อได้เปิดประตูบานเก่า
มองโลกสีเทา ในมุมมอง ที่สดใส
จึงรู้ว่า ทุกชีวิต ต้องดิ้นรนต่อสู้ไป
ตราบมีลมหายใจต้องหยัดยืน
กลับมายิ้มให้โลกเหมือนทุกวัน
กลับมาเก็บความฝันที่เปียกชี้น
สลัดความเศร้า พึ่งแสงแดดให้ฟื้นคืน
ทุกเช้าที่ตื่น...บอกตัวเอง "สู้ด้วยใจ"