ลอยละลิ่ว ดั่ง สายลม

ลองลอยหลุดโลกร้าย
โบยบินไปบนฟ้ากว้าง
อยู่กับความอ้างว้าง
นั่งริมทางช่างเดียวดาย

พานพบพาลชน
ทำร้ายจนหม่นหมองไหม้
ดวงจิตเเทบบรรลัย
คนใจร้ายช่างยำยี

ต่อนี้มีเเต่เงา
เเละความเศร้าเฝ้าถวิล
ฟ้ากว้างฤาเมฆินทร์
โปรดได้ยินคำอ้อนวอน
ขอฉันอยู่คนเดียวฉัน
อยู่กับวันอันเดียวดาย
เเม้นจะเป็นเช่นไร
ยังสุขใจในไพรพง

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

sumanametee 18 ก.พ. 2552 10:21 น. - ID 123359

1248

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/123359 ที่มา: sumanametee

comments powered by Disqus

วาสุกรี

18 กุมภาพันธ์ 2552 11:55 น. - comment id 952520

ความเหงาเป็นที่ดีเสมอ ถ้ารู้จักมันจริงและไม่คิดจะทิ้งมัน  ผมว่านะ

นาคะพรรณ

18 กุมภาพันธ์ 2552 19:08 น. - comment id 952707
```
ธรรมชาติอยู่เคียงเราเสมอ
```

sumanametee

18 กุมภาพันธ์ 2552 23:44 น. - comment id 952865

ธรรมชาติอญู่เคียงค้างเราเสมอ

ยามพบเจอปัญหามาถ่าโถม

มองทุ่งหญ้าโบกไกวตามสายลม

ความระทมจงเหือดหายไปด้วยเทอญ

""""""ไม่ว่าจะเจ็บสักกี่ครั้ง  วันเวลากับธรรมชาติก็คอยเยียวยาเราได้"""""""