แพนางไพร

ณธีร์

แพนางไพรได้มาเยือนเหมือนใจฝัน
ดุจสวรรค์สรรค์ไว้ให้แสวง
ภูผาล้อมอ้อมโอบรักมิพักแรง
แต่ฟ้าแดงตราบฟ้าดำทุกค่ำคืน

นอนนับดาวพราวพร่างกลางน้ำใส
แพนางไพรใกล้ฟ้าภูผาผืน
ฟ้าสีดำดาวเด่นเห็นยั่งยืน
มีเป็นหมื่นเต็มห้วงขอดวงเดียว

ดาวดวงไหนในผืนฟ้าเวหาหาว
คืนเหน็บหนาวน้ำค้างพรูคู่ป่าเปลี่ยว
จันทร์กระจ่างสว่างจ้ามาโดยเดียว
แม้นเพียงเสี้ยวยังสยบกลบแสงดาว

เพ็ญเดือนเสี้ยวเดียวดายอยู่ปลายฟ้า
ดวงดารามืดหม่นบนห้วงหาว
หยาดน้ำค้างคืนค่ำพรูพร่ำพราว
แม้นไร้ดาวหนาวนี้ยังมีเธอ

เมื่อดาวเดือนเลือนฟ้าจำลาจาก
แม้นรักมากก็พรากเหมือนเดือนเสมอ
สุริยายังมาเยือนเป็นเพื่อนเธอ
คอยเสนอความอบอุ่นอวลกรุ่นไอ

สุริยันจันทราดาราฉาย
ส่องแสงพรายรายทางสว่างไสว
ต่างเวลาฟ้าเปลี่ยนหมุนเวียนไป
มิเคยไกลกลายจากพรากลืมเลือน

เธออยู่ไหนในใต้ฟ้าเวลานี้
เธอคนที่มิมีใครผู้ใดเหมือน
เธอคนที่เคยเห็นเคยเป็นเพื่อน
เธอคอยเตือนหัวใจให้ตามฝัน

ฉันอยู่กลางสายน้ำลำธารใส
ฉันอยู่ใกล้ดาวเดือนเหมือนสวรรค์
ฉันถูกล้อมโอบไว้ใต้ตาวัน
ฉันตามฝันโดดเดี่ยวอย่างเดียวดาย

ใยเธอเฝ้าเหงาหงอยคอยแต่เศร้า
ตั้งแต่เช้าต่อยันตะวันสาย
จนบ่ายเร้นเย็นย่ำร่ำมิวาย
จะคลาคลายคิดโศกวิโยคครวญ

บทสุดท้ายของความฝันฉันหล่นหาย
ไปกับสายกาลเวลาคราผันผวน
เคยสัญญาว่าอย่างไรใคร่ทบทวน
มีบางส่วนยังรอเสริมเติมบทกลอน

คอยเธอคืนมาเคียงร่วมเรียงร้อย
จากยอดดอยแดนใดไพรสิงขร
จรดทะเลใหญ่หลวงห้วงอาวรณ์
ด้วยอาทรทะลักล้นท้นดวงมาลย์
ห่างเพียงกายหากใจไม่เคยพราก
คิดถึงมากเพียงใดใจขับขาน
แม้นปีเปลี่ยนแปรผันฝันตระการ
ยังแว่วหวานมิแปรแพนางไพร ฯ