/ความเหงาในหน้าหนาว/

kwan

อันความเหงาว้าเหว่เวลานี้          แสนสุดที่จะประมาณขนานไหน
 แม้นอันแดดอันแผดกล้ามาอย่างไร        ก็ไม่เห็นสว่างไสวอย่างไรมี
 เห็นไบไม้ไล้ลมคล้อยลอยละลิ่ว            ถูกปลิดปลิวด้วยลมพัดฉวัดฉวี
 ไร้เรี่ยวแรงต้านทานสายลมวี                ลอยลงสู่ผืนนทีอันกว้างไกล
 
เหมือนดุจหนึ่งใจข้ามาคราวนี้              ไร้ซึ่งที่แหล่งหล้าจะอาศัย
 รอลมพัดปลิดปลิวละลิ่วไป                  จะตกถิ่นแห่งหนใดไม่แจ้งเลย
 นกนางนวลบินคู่ดูโดดเด่น                  เจ้าช่างเป็นคู่สมชมเฉลย
  บินระเรี่ยสายน้ำอย่างคุ้นเคย                  กระไรเลยเจ้าช่างหยามใจข้าจริง
  
บินหนีหนาวเพื่อหลบเอาแสงแดดอุ่น      กายไอกรุ่นกกกอดคู่ดูสุขยิ่ง
  เมื่อยามหิวก็บินหาไม่ประวิง                 จะหาสิ่งสุขอันใดให้เทียมทัน
 โอ้ช่างผิดกับตัวข้ามาคราวนี้                 จักหาที่หนใดให้เหหัน
 ยามลมหนาวต้องกายก็ก่ายกัน               สองมือพลันกอดไหล่ให้วังเวง
  น้ำตาไหลเปื้อนแก้มแต้มดวงหน้า           ลมหนาวเจ้าทำร้ายข้าราวข่มเหง
  ใช่ว่าคลายกลับถาโถมมิยำเยง                ราวบรรเลงเร่งเพลงโศกยิ่งโศกใจ
 
 เห็นกิ่งไม้โยกไหวมิไกลหน้า                ราวเย้ยหยันน้ำยาหาผิดไม่
  โอ้ตัวเราช่างเขลาโฉดนี่กระไร               คงสมใจเจ้ากิ่งไม้ที่ไหวติง 
  จึงเมียงมองหาใครให้คลายเหงา              แต่ด้วยเราอับจนขัดสนยิ่ง
   อันทรัพย์สินเงินทองหากมีจริง               เพียงประวิงประทังกายให้หายใจ
 
 แลไร้ซึ่งวาทีอันแสนหวาน                   สำเนียงขานดุจไม้ฟืนหยิบยื่นให้
  ไร้วาทีอันสุนทรให้ผ่อนคลาย                มีแต่ใจสุนทรแต่อ่อนแรง
   จึงได้เสี่ยงร้อยกลอนใจมาให้เจ้า              มิได้เอาผลประโยชน์อันเสแสร้ง
   เพียงพยุงจูงใจอันอ่อนแรง                    ให้กล้าแกร่งต่อสู้โลกที่โศกร้าย
    __________________________________________