หยาดเพชร

ผกากรอง

     หยาดเพชรบนใบหญ้า
พาหมอกเช้ามาพราวพร่าง
เจ้าเปราะเจ้าบอบบาง
ร่างสลายเพราะตั๊กแตน
                                                 เพชรพริ้งกลิ้งสะอื้น
                                      น้ำตาชื้นกลืนโศกแสน
                                      แดดสายร่ายรำแพน
                                      มาแผดเผาเจ้าโศกซ้ำ
     ระเหยไปสู่ฟ้า
หยากเพชรจ๋าฝากรักร่ำ
ขับกล่อมเป็นลำนำ
ให้พ่อฟังทางเมืองโน้น
                                                 ว่าลูกอยู่ทางนี้
                                      มีสายหมอกที่อ่อนโยน
                                      ชิงช้าที่เคยโหน
                                      ไกวกับพ่อยังผูกพัน
     พ่อจ๋าถ้าเป็นไปได้
หนูจะไกวให้ถึงสวรรค์
แต่แม่คงจาบัลย์
ถ้าหนูไปแล้วไปคืน
                                                 หยาดเพชรกับดอกหญ้า
                                      มีเวลาชั่วหลับตื่น
                                      เธอฉันต้องกล้ำกลืน
                                      สิ่งเดียวกันอย่าน้อยใจ
     โลกอาจมีตั๊กแตน
อีกหมื่นแสนหญ้าสั่นไหว
ไม่นานก็ผ่านไป
สายลมชื่นจะรื่นริน
                                                 คืนนี้สำหรับฉัน
                                       จะหลับฝันกับแดนดิน
                                       ก่อนรุ่งอรุณถวิล
                                       พ่อจะฝากรักมาหา
     หยาดเพชรเกล็ดน้ำแก้ว
จากพรากแล้วจงกลับมา
เธอคือสื่อสัญญา
นำคุณค่าอุษาลำเนา
                                                  ดอกหญ้าจะเริงรื่น
                                        ฉันจะตื่นคอยชื่นเช้า
                                        คอยรักฝากแฝงเงา
                                        เฝ้าถนอมหอมใจเอย