...วัน คืน...

กวีปกรณ์

๐  ยินคลื่นสาดรัญจวนครวญเพลงเศร้า    
พระอาทิตย์ร้อนเร่าร่วงหล่นหาย
สาดแสงส้มทอฟ้าพรรณราย                  
ก็กลับกลายมืดมิดสนิทพลัน
๐   เรือลำน้อยยังคว้างกลางทะเล              
ปะทะคลื่นซัดเซกลางความมืดนั้น
ยังมีแสงเรืองรองของพระจันทร์              
แสงเงินเย็นกว่าตะวันคอยนำทาง
๐   บางเพลาจันทราน้อยค่อยอับแสง       
ดาราเด่นขึ้นแสดงแสงสว่าง
บ้างกระพริบระยิบระยับบนฟ้ากว้าง       
งามกระจ่างนภาพร่างอำไพ
๐   ดังเทวาคว้าดวงแก้วมณี                      
วาดระวีสะบัดสีแต่งแต้มไว้
มิปล่อยฟ้ามืดมิดสนิทไป                          
สร้างสีสันแก่โลกไว้วันไร้จันทร์
๐   มินานสาดแสงยามเช้าเจ้าอาทิตย์        
ดวงกลมส้มแสดสนิทเรืองอร่าม
ปลุกสรรพสิ่งตื่นจากนิทรายาม                
เสียงสำเนียงไถ่ถามเรื่องวานวัน
๐   ภายหลังแสงสีทองสาดส่องฟ้า            
ดวงดาราพาลับกลับสวรรค์
เหล่าวิหคสกุณาเริงร่ากัน                            
ส่งสำเนียงเสียงขับขันแข่งระกา
๐   เมฆาครึ้มมืดดำเป็นเทาขาว                
น้ำค้างพราววะวาววับจับแสงจ้า
คล้ายเทวันโปรยเพชรเกล็ดรัตนา             
คล้ายดาราหล่นลู่สู่ผืนดิน
           
๐   เพียงโลกหมุนเวลาวันผันแปรเปลี่ยน      
ฟ้าถูกเขียนสีแต้มแซมสีสัน
จากฟ้าใสใหญ่กว้างสีครามครัน               
ลับตะวันจันทร์ขับกับดารา