หลบอยู่หนึ่งมุมใดของสายตา ท่ามกลางคืนเหว่ว้าในยามค่ำ หนึ่งเหยือกเย็นพร้อมโน้ตที่ร่ายรำ เราสองต่างร้องร่ำรัตติกาล

แม้อดีตเย็นเฉียบและเงียบเหงา ให้สองเราค้นหาอย่างกล้าหาญ ไม่ว่าเรื่องราวใดได้พบพาน ยากแทนที่วันวานบนลานจินต์

เพราะเรามีอดีตเป็นส่วนประกอบ อนาคตคือความชอบไม่สุดสิ้น หนึ่งแก้วน้ำแข็งเกาะเรารดริน แสร้งเฉยชินต่อชีวิตอย่างเย็นชา

อีกไม่นานก็เช้าเราต่างรู้ เนื้อเพลงที่ฟังอยู่บอกเราว่า จงเข้าใจ ทบทวนที่รู้มา แม้ไม่รู้วันข้างหน้าจะอย่างไร

เมื่อเราก้าวก็อาจมีพลาดพลั้ง เมื่อล้มแล้วลุกพลันเริ่มกันใหม่ เมื่อผ่านมาแล้วจงปล่อยพ้นไป อนาคตหาใช่ที่เคยเป็น

อาจเป็นเพียงมุมหนึ่งในสายตา อดีตช่างเหว่ว้าอย่างที่เห็น บนเตียงตื่นยามเช้าช่างเยียบเย็น ครานั้นเราต่างซ่อนเร้นรอยน้ำตา