31 มีนาคม 2550 17:27 น.

พ่อจ๋า...อย่าแย่งหนู

กวีปกรณ์

พ่อจ๋า อย่าแย่งหนู
ไม่ได้ขู่บอระเพ็ดมันเข็ดขม
โตแล้วทำไมไม่เลิกนม
แม่บอกรสนิยมนั้นไม่ดี

พ่อจ๋า ช่วยเชื่อกัน
อย่าดื้อรั้นประเดี๋ยวโดนแม่ตี
เห็นมะ...อดหมดเลยทีนี้
ชอบแย่งหนูทุกทีที่ดื่มนม

พ่อจ๋า? หยุดสักที
เงินพ่อก็มีเอาไปซื้อขนม
ไม่ชอบก็เปลี่ยนเป็นลูกอม
อย่าแย่งกันเดี๋ยวอารมณ์แม่ไม่ดี

พ่อจ๋า...มาแบ่งกัน
หนูข้างนี้พ่อข้างนั้นละทีนี้
จะได้เลิกแย่งหนูสักที
ก็หนูเบื่อความขมปี๋ยามดื่มนม				
12 มีนาคม 2550 12:33 น.

ปราชญ์และคนกวาดถนน

กวีปกรณ์

หนึ่งนักปราชญ์คลี่คลายหลายปัญหา
ด้วยแสงศรัทธ์ปรัชญาคว้าความหมาย
จากจุดเริ่มเจิมทางสร้างสู่ปลาย
จากโจทย์กลายคำตอบอันชอบกล

วันหนึ่งปราชญ์เปิดเปรยออกเอ่ยเอื้อน
แด่หนึ่งเพื่อนผู้กวาดล้างทางถนน
"น่าสงสารงานหนักปลักเปื้อนปน
อับปัญญาพาตนเหนื่อยกายา"

หนึ่งนักกวาดจึงถามทวนนักปราชญ์
ถึงอาชีพผู้ฉลาดเปรื่องปราดว่า
"ขอบคุณท่าน ผู้มากหลากปัญญา
ท่านประกอบสัมมาอาชีพใด"

คำเฉลยคนฉลาดผู้ปราดเปรื่อง
"ข้าศึกษาหลากเรื่อง ไยสงสัย?
อาทิ พฤติรรม และจิตใจ
ปรารถนาแห่งใครในแผ่นดิน"

คนเขลาขลาดผู้กวาดทางพลางยิ้มแย้ม
ประดับแซมสุ้มเสียงสำเนียงศิลป์
"สงสารท่านเช่นกันผู้ค้นจินต์
ผู้กวาดล้างโศกสิ้นแก่ใครใคร"				
12 มีนาคม 2550 00:35 น.

เมล็ดพันธุ์แห่งความทุกข์

กวีปกรณ์

      เมื่อมาสเมษาครานั้น              
 ฤดูคิมหันต์
ฉันหอบความทุกข์ซุกดิน

     พอหยาดพิรุณหลั่งริน              
ยามกันยาสิ้น
ธานินชุ่มชื่นอำนวย
     
     มาลย์ทุกข์ชูช่อ ณ ลานสวย     
บานกลีบกลิ่นระรวย
ภิรมย์รื่นรสสุคนธา

     ผองมิตรชิดใกล้กล่าวว่า         
หลากล้วนคุณค่า
เธอน่าเก็บเกี่ยวแบ่งปัน

     ยามโรยร่วงสิ้นชีวัน               
สะสมเมล็ดพันธ์ุ
ช่อนั้นช่อนี้ชนิดใด

     จัดแจงจำแนกแจกให้             
หมู่มิตรสนิทใจ
เพาะชำชื่นชมสมจินต์

     เพียงสิ้นสุ้มเสียงสำเนียงยิน   
ทุกข์นั้นบั่นบิ่น
แท้จริงทุกข์เรามิเท่ากัน				
4 มีนาคม 2550 18:44 น.

“พอแล้วพ่อ...พอแล้ว”

กวีปกรณ์

หว่างหมู่ชนชาวกรุงที่มุงอยู่
เหลียวมองดูเด็กชายว่ายแหวกหนี
พ่อผู้ถือท่อเหล็กลุกไล่ตี
ฤทธิ์เมรีเร่งเร้าเอาให้ตาย

ลูกพลาดท่าเสียทีสะดุดล้ม
พ่อก็ก้มลงฟาดตามมาดหมาย
สติมามองเห็นเป็นลูกชาย
แต่เจ็บหนักยากหายคงหลายตังค์

ไทยมุงมองสองตาตระหนกตื่น
แต่เพียงยืนเฝ้าดูอยู่เบื้องหลัง
มัจจุราชร่ายกระหน่ำซ้ำไม่ยั้ง
เด็กร้องดังครวญพ่อให้พอเพียง

“พอแล้วพ่อ...พอแล้ว..”
คำเด็กน้อยค่อยแผ่วแทบสิ้นเสียง
เจ็บเกินทนแผลช้ำเป็นรอยเรียง
ท่อนเหล็กเหวี่ยงฟาดลูกไม่รู้พอ

“เจ็บ...ผมเจ็บ...พ่อพอเถอะ”
เลือดรินเปรอะเปื้อนเด็กชายผู้ร้องขอ
แล้วล้มลงริมถนนชักดิ้นงอ
ก่อนสิ้นลมแลพ่อ...เขาคือใคร??
				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟกวีปกรณ์
Lovings  กวีปกรณ์ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟกวีปกรณ์
Lovings  กวีปกรณ์ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟกวีปกรณ์
Lovings  กวีปกรณ์ เลิฟ 1 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงกวีปกรณ์