@ เจ้าพุ่มไม้ กอน้อย กลางเมืองใหญ่ แผ่กิ่งใบ สะบัดพลิ้ว เป็นทิวแถว ป่าคอนกรีต แผ่พันธุ์ กั้นเป็นแนว อิสระภาพ สิ้นแล้ว ลำเนาไพร @ ต่อแต่นี้ นกน้อย เคยคอยรัก ส่งเสียงทัก ก้องฟ้า น่าสดใส สร้างรังรัก งามหรู คู่หวานใจ คงถอยลด หมดไป ไม่หวนคืน @ ถิ่นของเจ้า คงเหลือ เพียงเนื้อน้อย ถูกเรียงร้อย ข้างมรรคา น่าแตกตื่น อย่าได้หวัง แผ่กิ่งก้าน ให้หวานชื่น หากฝ่าฝืน ถูกดัด และตัดทอน.
ขุนหาญ 14 ม.ค. 2545 14:24 น. - ID 8878 
1058
3
0
14 มกราคม 2545 19:15 น. - comment id 30430
อ่านแล้วยิ่งคิดถึงธรรมชาติคนทำลายมากเข้าไปทุกที...ขอรับ
15 มกราคม 2545 07:34 น. - comment id 30511
รู้สึกเหมือนคุณเรวีนิติ เลยนะคะ
15 มกราคม 2545 13:13 น. - comment id 30543
รอนรานหาญหักพักใจ หวั่นไหวป่าหายหมดสิ้น หวั่นหวั่นป่าคอนกรีตท่วมแผ่นดิน ใจถวิลราวไพร..จึงลงมาปลูกเอง! บ้านทะเลมีแต่ต้นไม้จึงมีนก มีผีเสิ้อ มีดอกผล เป็นโซ่ ทายทักให้พักใจที่ไหวสะเทือน!
15 มกราคม 2545 13:14 น. - comment id 30544
ใจถวิลราวไพรจึงตั้งหน้าตั้งตาลงมือปลูกเอง!
31 กรกฎาคม 2545 21:44 น. - comment id 64217
ู^_^ เก่งจัง... อ่านแล้วนึกตามเรยจ่ะ ^_^ ...อยากเป็นเหมือนนกตัวน้อย... ...กางปีก กะจ้อยร่อย บินสู่เวหา... ...โต้ลม เข้าลุยเมฆ สีฟ้าคราม... ...แล้วทะยานสู่ท้องน้ำ สีอำพัน...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
