นิธิรำพึง ภาค๑

ลอยดวงเด่นบนฟ้านภากว้าง
ไม่อ้างว้างบ้างหรือพระจันทร์จ๋า
แสงเดือนผ่องส่องแสงงามจับตา
รู้ไหมว่าคนรักข้าอยู่ไหน
๒๗กันยายน๒๕๔๗
จำใจต้องบอกลาอย่าเศร้าโศก
ที่อับโชคคงไม่นานอย่าท้อถอย
หากบุญมาวาสนาที่รอคอย
ไม่ต้องสอยก็ลอยร่วงมาให้ครอง
๒๘กันยายน๒๕๔๗
มืดสลัวมัวหม่นบนท้องฟ้า
ทั่วนภาเกลื่อนกล่นเมฆหม่นหนาว
นกการ้องบ่นว่าจวนถึงคราว
เริ่มจะหนาวแล้วนะพระคุณเอ๋ย
๓๐กันยายน๒๕๔๗
สัญญาไว้วันนั้นยังจำมั่น
ไม่ทิ้งกันและกันนั่นใช่ไหม
แต่ขอถาม ณ วันนี้เป็นอย่างไร
เหตุไฉนลืมจำคำวันนั้น
๒๘ตุลาคม๒๕๔๗
สุดสายรุ้งมุ่งไปหาให้พบ
ก่อนจะจบสิ้นแสงชีวิตฉาย
ภารกิจติดรออยู่จะได้คลาย
จุดมุ่งหมายคือได้พบอยู่ครบคน
๙พฤศจิกายน๒๕๔๗
สุดแดนนี้ที่เคยหวังจะมาพบ
กว่าดินกลบร่างฝังยังสุสาน
เพื่อสืบทอดเจตนปณิธาน
และสืบสานความใฝ่ฝันอันดีนั้น
๑๑พฤศจิกายน๒๕๔๗
อย่าสิ้นหวังตั้งจิตให้มุ่งมั่น
รู้ให้ทันปัญหาที่มาขวาง
ตั้งสติตรองนึกหาหนทาง
หัดปล่อยวางอย่างสุขุมหายกลุ้มพลัน
๑๗พฤศจิกายน๒๕๔๗
สุดปัญญาจัดหาคืนให้ได้
สุดสิ้นใจไขว่คว้าหาชื่อเสียง
สุดหนทางเดินไปให้ใกล้เคียง
สุดจะเถียงความเป็นจริงที่เกิดขึ้น
๑๗พฤศจิกายน๒๕๔๗
ผลประโยชน์อะไรนักชักให้ฆ่า
กรรมบังตาพาไปทำให้หลง
อวิชชามากไปจิตต่ำลง
เมื่อใดปลงลงได้ถ้าไม่รู้จักพอ
๒๒พฤศจิกายน๒๕๔๗
สุดสายรุ้งตรงไหนไม่เคยพบ
จุดบรรจบที่ไหนใคร่ขอถาม
บ่อกำเนิดอยู่ที่น้ำตัดแสงตาม
แล้วสร้างความสดใสบนท้องฟ้า