กระดูกสันหลังของชาติ

เทพระวี

(1)  แดดที่เผาร่างร้อน        ลึกใน
 
เท้าฝ่าก้าวไปใน               แดดร้อน 
ภาระบรรทุกของจิตใจ       แน่นหนัก 
เหงื่อที่อาบซ้ำซ้อน             เกรอะแห้งเป็นเกลือ 
(2)  แดดที่สอนสั่งข้า           กายดำ 
แต่ละหน้าจงจำ                  จดไว้ 
งานหนักไม่เคยทำ           ใครดับ 
เหนื่อยย่อมเหนื่อยแรงใช้      พั   กแล้วฟื้นแรง 
(3)  จอบที่สอนสั่งข้  า               เส้นเอ็น 
โปนปูดให้แลเห็น                  เ ลือดข้น 
ขุดดินลึกกระเด็น                   แรงจอบ 
มือสั่นสะท้านท้น ขุด สู้            แรงดิน 
(4)  น้ำที่สอนสั่งข้า                  ชุ่มเย็น 
พรมรดเมื่อยามเย็น              ค่ำแล้ว 
เหนื่อยหนอเหนื่อยทุกข์เข็ญ      คนทุกข์ 
เมื่อดับด้วยน้ำแก้ว                  ร สร้อนพอคลาย 
(5)  ค่ำลงวงน้ำล้อม                   วงคน 
ล้อมดื่มสาโทจน                       อ่อนเคลิ้ม 
ร้องรำทำเพลงชน                    แก้วดื่ม 
ได้ที่ตาหวานเยิ้ม                      ออกเกี้ยวจีบสาว 
(6)  พิณแคนแว่วกล่อมฟ้า         ดินเพลิน 
แว่วว่ายากแค้นเกิน                 ทุ  กข์ท้น 
คนจนที่จนเงิน                          เอื้อนเอ่ย 
รอพรุ่งนี้หรือจะพ้น                    สลัดทิ้งความจน 
(7)  นาแล้วยิ้มเศร้าอยู่              เ  ดียวดาย 
นาล่มจมน้ำตาย                        ทับซ้อน 
ข้าวเปลือกถูกเมื่อขาย              ข้าวถูก 
ข้าวที่แพงแรงร้อน                  อยู่ล้นโรงสี