อย่างน้อยหนึ่งข้อ ขอเป็นสัจจา

จิตรำพัน

อันศีลธรรม  ห้าข้อ  จากพระพุทธ
ขอชวนฉุด ใจแวะเวียน  เพียรศึกษา
รู้เต็มจิต  อย่าเพียง เอ่ยวาจา
รับรู้ว่า  ข้อนี้  กล่าวอย่างไร
อันตัวเรา  จิตรำพัน  รับรู้บ้าง
ร่ำเรียนกว้าง  อาจลืม ที่แจ่มใส
ทำไม่ได้  ครบทุกข้อ  ขออภัย
แต่ว่าใจ  ตั้งสัจจา  สักข้อหนึ่ง
ศีลข้อแรก ปาณาฯ ยากแท้หนอ
คงต้องขอ  ยกเว้น  จากใจถึง
แค่นั่งอยู่  ก็ตบยุง  ติดฝาตรึง
ยากจะถึง  ความอดกลั่น  เพราะรำคาญ
ทำกับข้าว ถึงไม่ฆ่า ก็เหมือนฆ่า
เพราะไปหา  ซื้อมา  อย่างสนาน
จะอดให้  มากที่สุด  แล้วแต่กาล
ขอกราบกราน  ยกเว้น  สักข้อมา
อันข้อสอง อะทินนาฯ  อาจพลั้งเผลอ
บางครั้งเจอ  มะม่วงเปรี้ยว หยิบฉวยมา
ถึงแม้รู้ เขาไม่ว่า แต่วาจา
ไม่อาจหา  อนุญาต  เจ้าของมี
ข้อกาเมฯ  เป็นสาม  จำในจิต
แอบนิดนิด ยามเผลอ  ใจแอบหนี
เพียงแค่คิด  แฟนเขาแนบ เราคงดี
ก็เป็นที่  มโนจิต  ผิดศีลธรรม
มาข้อสี่ มุสาฯ  นี่ตัวหนัก
บางครั้งจัก  เพิ่มสีสัน  ให้ขำขัน
โม้นิดนิด  เพื่อลูกศิษย์  นั้นประจำ
โอ้เวรกรรม  ต้องชมคน  ตรงข้ามใจ
ข้อสุดท้าย  ข้อนี้  ใจหนักแน่น
ยึดเป็นแก่น  ของจิต  ไม่หวั่นไหว
ทำให้ได้  ใจเรา  ชนะกาย
อย่าได้ใกล้  ให้เรานำ  เข้าสู่กาย
ในบางบท  บางกลอน  ที่ได้เข้า
ด้วยตัวเรา  บางครั้ง  ข้อสี่หาย
โม้ไปบ้าง  แต่งไปบ้าง  เพิ่มลวดลาย
ขออย่าได้  เคืองโกรธ  ขุ่นอุรา
ด้วยจิตภักดิ์  ทำให้ได้  สักหนึ่งข้อ
อีกสี่หนอ  พยายาม  ใจเสาะหา
ทางออกกาย  ชนะได้  ชื่นอุรา
คงจะพา  จิตเป็นสุข  ในสักวัน