ห้วยขาแข้งรำลึก ...

แสงเหนือ

และวันคอย ก็มาถึง    ณ วันซึ่งแสวงหา
ประสบการณ์ผจญป่า   ณ ห้วยขาเขาว่าแข็ง
ก็เตรียมการตะลุยไพร และเตรียมใจจะต้องแกร่ง
ตะวันเริ่มจะร้อนแรง   ประกายแสงกระทบสินธุ์
ตะลุยเริ่ม ณ ปลายธาร   ตะลึงลาน ณ โขดหิน
ระยิบไหลกระแสริน      ประดับดั่งมณีไพร
ก็ผาดโผนกระโจนบ้าง   ก็เส้นทางมิเป็นใจ
ก็จ้ำเบ้าสิลื่นไป             และก้นกบก็เปียกปอน
ณ จิตใจสิกล้าแกร่ง    มิราแรงจะถ่ายถอน
จะหนักเป้มิอาทร        จะแน่วแน่ตะลุยทาง
ณ แนวป่าพนาเนา     พนมเขาทะมึนขวาง
จะยากแสน ณ เส้นทาง  ก็ร่วมฝ่าและเคียงกาย
จะแลไหนก็ใบกล้วย    ณ ริมห้วยละหานทราย
และกรวดหินก็เรียงราย  ณ หาดทรายระยิบธาร
พระคุณเจ้า ! อะไรนี่ !     ก็ตีนหมี นะซีท่าน
เอ๊ะ! นั่นรอย ก็เสือผ่าน   มิได้การเถอะรีบจร
ตะวันลอยจะคล้อยเขา  ก็เร็วเข้าตะแบกคอน
แน่ะ พี่ฉุยตะลุยก่อน    มิเคยอ่อนจะหมดแรง
และพี่ท่านจรูญนั้น     ก็คุ้มกันละขันแข็ง
ณ ท้ายแถวมิได้แซง   ระแวงเสือระวังหมี
และแล้วเราก็ได้พัก   ก็เหนื่อยหนักละวันนี้
ณ วันแรกก็ยิ้มปรี่      สนุกดี ณ ไพรวัน
และค่ำคืนก็พาเสียว    จะแลเหลียวก็พาหวั่น
ก็เลือกกินก็แล้วกัน     มิรู้มันจะเลือกใคร
ก็แว่วสรรพเสียงกู่      สะท้อนอยู่ ณ ห้องไพร
และโหยหวนก็ชวนไหว   วิถีไพรวิสัยพง
และหุบเขาก็เย็นเยือก   ณ ทิวเทือกพนาดง
ณ ไพรลึกก็พฤกษ์พง     ก็หวาดหวาดมิอาจชิน
พระพายพัดสะบัดโกรก   ณ ธารโตรกชะโงกหิน
ระรี่ไหลกระแสริน          กระซิบปลอบตลอดคืน
ผจญป่าพนาดอน          มิอาจอ่อนหทัยฝืน
ทุกเส้นทางสิโหดหื่น     ตะลุยแม้ตำแยดง
และ วันนั้น ณ วันนี้     ก็สุดที่จะลืมลง
และไมตรีที่ป่าดง         ก็ดำรง ณ ทรงจำ..
         
                                  
                ... ( ธันวา 46 )