หน้าส่วนตัว
เสกให้เต่า หนวดงอก ออกเป็นสาย
เสกกระต่าย เขางอก ออกเต็มหัว
เสกตัวเลข เปลี่ยนได้ เราไม่กลัว
เสกมั่วมั่ว ก็สมหวัง ดังใจจง
คือนิยาม "ครูไทย" สมัยนี้
ล้วนมากมี วิชั่น อันสูงส่ง
มีโลกทัศน์ ในฝัน ยึดมั่นคง
คือ"ลุ่มหลง" ลาภยศ ปรากฏไกล
เด็กเป็นเพียง ทางผ่าน ผลงานเก่า
ส่วนสิ่งเร้า ชัดแจ้ง "ตำแหน่งใหญ่"
เป็น คศ.1 คศ.2 มันหมองใจ
ต้องก้าวให้ ถึง คศ.3 ตามตำรา
เป็นครูใหญ่ อาจารย์ใหญ่ มันไม่หรู
ต้องเป็นผู้ อำนวยการ จึงร่านร่า
ทั้งที่งาน ก็คือเก่า เขาให้มา
ลืมคุณค่า ครูไทย สมัยเดิม
หลายรูปแบบ วิชาการ(มาร) ผลงานเพียบ
ทั้งเอาเปรียบ ลุ่มลึก อย่างฮึกเหิม
ล้วนแต่แพร่ โรคร้าย กระจายเติม
มีแต่เพิ่ม ตัณหา พามืดมนธ์
ไม่มองถึง เนื้องาน ประมาณค่า
ต่ำราคา กว่าเขาให้ ยังไม่สน
ชอบอ้างไป ทุกอย่าง ว่า"สร้างคน"
แต่ว่าผล ไม่รู้ ดูเอาเอง
เมื่อประเมิน เกินประมวล ควร(ไม่)ให้ผ่าน
สร้างหลักฐาน จำเพาะ ให้เหมาะเหม็ง
อังกฤษคำ ไทยคำ น่ายำเกรง
ช่างกล้าเก่ง แท้หนอ พ่อ"ครูไทย"
เซียงอิน 11 ต.ค. 2550 21:56 น. - ID 108317 
1008
3
0
11 ตุลาคม 2550 22:07 น. - comment id 769699
ย่อมมีปะปนในทุกแขนงอาชีพค่ะ
11 ตุลาคม 2550 22:56 น. - comment id 769749
แสนสงสารครูไทยในวันนี้ .. โดนย่ำยีจากใคร ไม่เจ็บเท่า... โดนหยามเหยียดเกลียดชังจากครูเรา.. โอ้ใครเขาจะเห็นเช่น คุณครู
11 ตุลาคม 2550 23:12 น. - comment id 769758
ขอบคูณคะที่แวะไปอ่านกลอนและให้คำแนะนำ....ยังด้อยประสบการณ์สอนสั่งด้วยเจ้าคะ
ครูดีไม่ดีมีมากมายในสังคมปนๆๆกันไปคะ ครูดีก็ยังไม่สิ้นนะคะในแผ่นดินไทย
11 ตุลาคม 2550 23:29 น. - comment id 769771
ก็เป็นแค่บางคนเท่านั้นแหละครับ ดูจากลีลาการเขียนคาดเดาว่าคุณเชียงอินก็น่าจะเป็นครูเหมือนกันพิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้
12 ตุลาคม 2550 01:10 น. - comment id 769800
ครูฟังคำอ้ำอึ้งตะลึงคิด จะถูกผิดเพียงใดอย่าหวั่นไหว เพราะชีวิตต้องพัฒนาก้าวหน้า ครูจึงได้มีแนวทาง...สร้างเยาวชน... ...คุนเซียงอินคะ อย่าเพิ่งมองสิ่งเหล่านั้นว่าเป็นเรื่องเลวร้ายเลยนะคะ พี่รินก้อเป็นครู กล้าพูดได้ว่า หากเรารู้จักพัฒนาตน เราก้อจะสามารถพัฒนาผู้อื่นได้ เพราะอาชีพครูเป็นอาชีพที่ต้องพัฒนานะคะ ...อย่าได้โกรธเลยนะคะ ที่พี่รินพุดแบบนี้ แต่อยากให้เข้าใจเท่านั้นเองค่ะ ไม่มีเจตนาอื่นเลย
12 ตุลาคม 2550 07:03 น. - comment id 769859
12 ตุลาคม 2550 07:45 น. - comment id 769873
เห็นด้วยค่ะ คุณคนบนเกาะ เยี่ยม
12 ตุลาคม 2550 23:42 น. - comment id 770381
บอบบางในร่างสาวน้อย
บนดอยที่แสนเหน็บหนาว
คนเดียวโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา
น้ำค้างพร่งพราวพื้นดิน
น้ำพริก เส้นหมี่ ปลากระป๋อง
พออิ่มท้องพออยู่พอกิน
เงินเดือนน้อยไม่สร้างหนี้สิน
ผักหญ้าเก็บกินไม่สิ้นเปลือง
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
ผ่านมาเพื่อย้ายเข้าเมือง
แสงสีรถรารุ่งเรือง
เสพสมที่ดูหรูหรา
แต่ครูน้อยเจ้ายังเพ้อห่ม
นอนซมเพราะพิษไข้ป่า
ต่อสู้กับความเหนื่อยล้า
ด้วยน้ำเกลือ น้ำตา น้ำใจ
เด็กน้อยบนดอยคอยอยู่
วิญญาณครูไม่เคยจางหาย
จะร้อนหนาวจะเศร้าแต่ไหน
เด็ไทยยังได้อ่านเขียน
ใครจะย้ายก็ช่าง
เธอก็ยังอยู่ต่อ
ครจะไปไหนก็ช่าง
เธอจะไปโรงเรียน
อยากให้ช่วยให้กำลังใจครูเยอะๆจังค่ะ
อย่างน้อยการคิดด้านบวก ก็น่าจะดีกว่าการคิดบทกลอนประชดประชันเหน็บแนบกันแบบนี้ อ่านแล้วเจ็บลึกค่ะ....
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
