กองไฟในกลางกรุง

เทพระวี

๑...เพ็ญเดือนนี้หนึ่งนี้               สวยเย็น
ทรงกลดกลั่นอร่ามเห็น            อร่ามแท้
เย็นนิ่งเด่อนอยู่เป็น                 ดุจเอก
นวลผ่องอยู่ดึกแม้                   ดึกนี้ใจหนาว
๒...คนจรพักค้างถิ่น               แรมทาง
ไฟก่อผิงพอจาง                     พิษไข้
หนาวรุมจับไข้คราง               ไข้พิษ
ยิ่งดึกยิ่งสั่นไห้                       คลั่งเพ้อละเมอหนาว
๓...ลมราตรีพัดแล้ว              สั่นใจ
จรจากถิ่นมาไกล                  ลับนี้
มาค้นขุดแก้ไข                    สิ่งพร่อง
ใจสั่นหวังใจชี้                      อยู่ด้วยศรัทธา
๔...เอาเพ็ญเป็นต่างหน้า     ความหวัง
หวังเช่นเป็นพลัง                 ขับสู้
หนาวเถิดนี่ข้ายัง                 ต้องต่อ สู้เอย
คนทุกข์อื่นไร้ผู้                    ประคับอุ้มประคองเดิน
๕...เกินไข้ข้าต้องรับ           ลิ้มรส
ร้อยพ่อร้อยแม่อด                กว่าข้า
ชีพข้านี่ต้องชด                  ใช้ชีพ  แผ่นดิน
มาเกิดในไทยหล้า             เกิดแล้วรับใช้
๖...จะเป็นไฟอุ่นให้            คนหนาว
ที่สั่นอยู่ทุกคราว                เข็ดไข้
โหมกายอุ่นมาราว             ฟืนเร่ง
ไฟก่อกองน้อยไซร้             นี่นี้เอาผิง
๗...เป็นบ่อใสน้ำนิ่ง            หนึ่งเย็น
เชิญดื่มทุกคนเข็ญ            ขาดน้ำ
โหมกายกลั่นมาเป็น          น้ำดื่ม
แม้บ่อน้อยสิช้ำ                  เหือดบ้างบางหน
************************************