ปกิณกะ -โคลง-

บนข.

โคลงกระทู้
ฝนตก    มิทั่วฟ้า          ปรอยปรอย
ก็แช่ง    ชักตะบอย      บ่นให้
ฝนแล้ง ขาดเม็ดคอย   ฝนมิ  ตกนา
ก็ด่า     ว่าอินทร์ไร้      สูญสิ้นเมตตา ฯ
ชี้นก       บนยอดไม้     เรียมดู
เป็นปลา ดั่งโฉมตรู      หล่อนชี้
ชี้ปลา      ว่ายดำพรู      เคียงคู่  กันนา
เป็นนก   เห็นชัดนี้      ตามเจ้าชี้แจงฯ
น้ำ    ใจแอบซ่อนเร้น   เล่ห์กล
นิ่ง    เงียบอำพรางตน   ซ่อนไว้
ไหล  ลื่นไล่มิจน            กะล่อน
ลึก   เกินสุดหยั่งไซร้     ลึกน้ำใจคน ฯ
ต่อหน้า   ยืนยันแจ้ง      ชัดคำ
มะพลับ  แน่นอนจำ      ผลได้
ลับหลัง   บ่ายเบี่ยงงำ    บ่แม่น อีกนา
ตะโก     แน่นอนไซร้   เปลี่ยนได้ฉับพลันฯ
รำ    เกะกะอยู่เพี้ยง     ผู้เดียว
ไม่ดี  กลับฉุนเฉียว      ว่าฆ้อง
โทษปี่  ว่าเป่าเสียว      แสลงแก่  โสตนา
โทษกลอง  ว่ากลบก้อง  เสียงร้อง เพลงครวญ ฯ
น้ำมา  ไหลหลากถ้วม   นองชล
ปลา  ย่อมหลงเริงตน   เล่นน้ำ
กิน   ฮุบล่าเหยือจน     หนีซ่าน  ซัดนา
มด  หนีปลาไล่ซ้ำ        ฮุบเข้าท้องปลา ฯ
ล้ำลด  หดเหือดแห้ง   ขอดคลอง
มด   ร่าเริงลำพอง      แน่แท้
กิน   ปูปลาอิ่มท้อง      หามสู่  รังเอย
ปลา  ตายนอนหงายแหล้    มดเฝ้ายินดี ฯ
                      ********
ผัวแก่ผมหงอกเฝ้า    เกศา
เมียสาวรักก็พา         ลดน้อย
ยาขมขื่นชิวหา           ใครเล่า จักกลืน
เมียสาวเจ้าจึ่งคล้อย   สู่ชู้ชายชม ฯ
ชายแก่แม้อ่อนล้า      เรี่ยวแรง
ยังส่อจริตสำแดง        เช่าชู้
เปรียบโสณชาติแถลง  ฟันบิ่น  หักนา
เจอะท่อนกระดูกรู้       แทะทึ้งเล็มเลียฯ
ได้ลาภลาภเสื่อมแล้ว    ธรรมดา
ได้ยศยศก็พา              เสื่อมได้
เช้าสุขบ่ายทุกข์ถา-       โถมถั่ง เอานา
ยกย่องแล้วถ่มไซร้      เหล่านี้โลกธรรม ฯ