..... ผีเสื้อปีกบาง .....

ผีเสื้อปีกบางฯ

   ผีเสื้อปีกบางและอ่อนเอย 
แล้งอย่างนี้จะบินเลยไปไหนหนอ
หรือว่ามีใครเล่าที่เฝ้ารอ
จึงแกล้งคลอบินลอยระเริงลม
ดอกหญ้าดอกไม้ใหญ่ฟุบไปหมด
ที่เคยเขียวเคยสดก็แล้งล้ม
ใบบังยังผลัดใบไร้เงาร่ม
ร้อนระทมยิ่งเหลือ ผีเสื้อไพร
ห่วงปีกบางของเจ้าจะกรอบกร่อน
ห่วงผิวอ่อนของเจ้าจะเผาไหม้
แล้งนะแล้งแดดแรงจนเกินไป
เกินกว่าใจของเธอจะทานทน
มาพักตรงนี้ก่อนเถิดนะ
ก่อนที่จะรีบรั้นเร่งดั้นด้น
พักผ่อนให้สบายคลายกังวล
พอกมลมีแรงใจค่อยไปนะ
มาสิจะพัดพายให้คลายร้อน
นี่ไงหมอนอ่อนละมุนหนุนศีรษะ
โปรยละอองน้ำอบเย็นเป็นระยะ
จนกว่าผีเสื้อจะสบายใจ
แม้นหากจะจากลาแล้วละก็
ได้โปรดหนอขอย้ำจำเอาไว้
แม้นว่าเจ้าคนดีไม่มีใคร
พี่นี้ไง ห่วงใยเสมอมา
.....................................................................................
.... หวานนักหนา  กลอนกานท์  ที่พานพบ
หวานเกินหลบ  หลีกลี้  และหนีหน้า
หวานลึกซึ้ง  ตรึงใจ  แต่ไรมา
หวานอยากจร  ย้อนกลับมา  หาพี่ชาย
.... ผีเสื้อน้อย  ฉวัดเฉวียน  บินเวียนว่อน
ระเริงฟ้อน  ร่อนปีกกราย  คล้ายรำร่าย
เข้าแอบอิง  พิงพฤกษา  สีพร่าพราย
จุมพิตกาย  กลีบมาลา  ผกาพราว
.... แดดอุ่นใส  ใจอิ่ม  คิมหันต์จ๋า
กลิ่นมาลา  โชยฉม  ห่มห้วงหาว
แสงส่องต้อง  เมฆา  จ้าวับวาว
ประกายราว  รุ้งสวรรค์  อัญมณี
.... นกน้อยน้อย  ขับขาน  เพลงหวานเสนาะ
ยิ่งไพเราะ  สำเนียง  เสียงไผ่สี
เหมือนดื่มทิพย์  จิบฝันไป  ในราตรี
ปล่อยฤดี  เริงร่า  ฟากฟ้าไกล
.... เพลินบินชม  พนมแนว  แถวละหาน
เลาะลำธาร  ผ่านชายป่า ชลาไหล
สัตตบุษย์  ผุดพ้นน้ำ  อยู่รำไร
ลงซอนไซ้  ใจเรณู  พบูงาม
.... ผีเสื้อน้อย  คล้อยบิน  เหิรถิ่นฟ้า
แสนอ่อนล้า  ด้วยมาไกล  ใจหวิวหวาม
หยุดผ่อนพัก  ทักทาย  ใคร่ถามความ
หวังติดตาม  กลับคืนเหย้า  คงเข้าใจ
.... อยากดั้นด้น  ผจญภัย  ในโลกกว้าง
จึงต้องร้าง  ห่างบ้านมา  ในป่าใหญ่
หลงกลิ่นฉม  ดมผกา  สุมาลัย
แต่ที่ใด  ไม่สุขหวาน  เหมือนบ้านเรา
.... คิดถึงหมอน  อ่อนละมุน  น่าหนุนนัก
นั้นคือตัก  พี่คนดี  ที่อยู่เหย้า
อีกเมื่อไร  จะได้กลับ  ไปนอนเนา
ฟังลำนำ  เพลงเบาเบา  ก่อนเข้านอน.....