แค่นี้ก็ทุกข์ยากมามากแล้ว ไม่เหลือแววอนาคตที่สดใส จะตามย้ำซ้ำเติมเพิ่มทำไม ย่ำหัวใจหยามเหยียดว่าเกลียดกัน แค่นี้ก็ยับเยินเกินจะอยู่ ทนอดสูตกอับต้องคับขัน จะกลับมาเพื่อฟื้นคืนสัมพันธ์ ก็หวาดหวั่นเจ็บช้ำจะซ้ำรอย แค่นี้พอเหลือหัวใจเพียงไหวเต้น ไม่โอนเอนเผื่อสลดจะถดถอย อย่าให้หวังให้เก้อต้องเพ้อคอย โปรดปลดปล่อยชีวันอย่าพันธนาการ ด้วยคำว่าห่วงใยในดวงจิต โปรดเมตตาสักนิดคิดสงสาร แค่เพียงคำหนึ่งคำเพื่อทำทาน สิ้นทรมานแค่เผยคำเอ่ยลา
ketana 1 ก.ค. 2551 22:04 น. - ID 116621 
1502
4
0
2 กรกฎาคม 2551 06:25 น. - comment id 866718
คุณเขียนกลอนได้ดีนะ ถ้าคุณต้องการเพื่อน เมนท์ตอบเขาบ้างสิ
2 กรกฎาคม 2551 08:55 น. - comment id 868117
.. ปลดปล่อยตัวเองก่อนสิคะ/
2 กรกฎาคม 2551 09:26 น. - comment id 868128
หยิบบทกวีอาจารย์เนาว์มาวางครับ จากคำหยาด ฉันอกหักตามระเบียบเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่แววสังเวชซากเศษหวัง ธงปราชัยชักปราดขึ้นพาดบัง ความจริงจังทั้งสิ้นจึงชินชา เหวี่ยงลูกดิ่งทั้งสายด้วยปลายนิ้ว มันวู่หวิวลิ่ววงลงหวือหวา แล้วล้อสายร่ายกลับรับขึ้นมา เกลียวเชือกพาพันสายเป็นหลายเกรียว สัมผัสเนียนความหน่วงที่พวงนิ้ว เฉื่อยเฉื่อยฉิวฉิวโรยโรยเสียวเสียว เกลียวเชือกบิดสะบัดอยู่เพียงครู่เดียว ความแน่นเหนียวหน่วงสายคลี่คลายวง ในความหมุนวุ่นวายคล้ายลูกข่าง คือความว่างวิ่งวนบนความหลง อารมณ์เอิบเคลิบเคลิ้มเริ่มงวยงง เมื่อความคงที่กลายเกลียวสายใย สายสวาทขาดลงตรงจุดนี้ ความหวังคลี่คลายวงจากหลงใหล พลังรักลดตามความเป็นไป พันธะใจจึงสุดจะยุดยื้อ อารมณ์คือเครื่องเล่นเป็นนามรูป ย่อมวาบวูบเวียนตามความยึดถือ เมื่อใจแตกแหลกยับลงกับมือ ใครเล่าคือคนที่ขยี้มันระลึกถึง และปรารถนาดีเสมอ
2 กรกฎาคม 2551 13:12 น. - comment id 868221
เอากำลังใจมาฝากค่ะ สู้เค้าน่ะ..เอาใจช่วย
2 กรกฎาคม 2551 22:11 น. - comment id 868537
ชีวิตมันก็แบบนี้มั้งค่ะ บางที ความทุกข์ของเรา อาจจะยังไม่ถึงที่สุดก็ได้ ...ขอจงก้าวผ่านความร้าวรานด้วยดีนะค่ะ.. แต่สงสัย ความคิดเห็นที่ 1 สาระแนผิดที่ ผิดทางหรือเปล่า หรือยังไม่เข้าใจว่าที่นี่บ้านกลอน ไม่ใช่กูกิ๊ก
2 กรกฎาคม 2551 22:58 น. - comment id 868567
ต่างคน...ย่อมต่างใจ ฝั่งฝันไกล...เกินไขว่คว้า ยื้อแย่ง...เพียงได้มา หากมิรู้ว่า...ควรค่าใคร เราต่าง...สิต้องเห็น สิ่งที่เป็น...ใครเล่าได้ เธอเจ็บ...ฉันเจ็บ...ใช่ไหม ใครได้...อะไร...ไม่มี เมื่อเรา...ต่างค้นหา เหม่อมองฟ้า...ยังต่างสี จะเข้าใจ...ใดเล่า...ในชีวี เส้นทางนี้...จึงร้างลา ใช่ว่า...เธอผิด...หรือฉันผิด เราต่าง...ครุ่นคิด...แสวงหา มันก็แค่...วงล้อ...โชคชะตา ถึงเวลา...ก็เท่านั้น ........................................ วงล้อโชคชะตา ที่นำเรามาให้พบกัน และกักกั้นเธอกับฉัน ด้วยพันธนาการแห่งชีวิต ........................................ แม้อยากให้หลุดพ้นก้อยากยิ่งนัก .......................................... เจ็บปวดสิ้นดี...
3 กรกฎาคม 2551 10:00 น. - comment id 868722
หากทุกข์มากพอแล้ว....................... หยุดได้แล้วเนาะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด