"สังเวียน...คนบนต้นไม้"

เอื้องคำ

     เหม่อมองฟ้าอากาศประหลาดจิต
เจ้ามิคิดเห็นใจให้สงสาร
มืดมิดมองหมองหม่นบนวิมาน
ดังอาการข้าเจ็บเหน็บกินใจ
     มิมีคู่ดูหรือคือตัวข้า
ตั้งหลายคราคนรักเขาผลักไส
จำทนเหงาเปล่าเปลี่ยวโดดเดี่ยวใจ
มิมีใครให้ห่วงในทรวงตรม
     จึงจำทนบนทางเปลี่ยวเที่ยวเดินท่อง
ตามครรลองคนเหงาเศร้าใจสม
มิเคืองเจ้าเราเจ็บเก็บอารมณ์
ถึงอกตรมระทมหนักจักยินยอม
     ปลีกวิเวกมาอยู่ผู้โดดเดี่ยว
เพียงเดี๋ยวเดียวทุกข์หนักจักหล่อหลอม
สงบจิตคิดตกอกออมชอม
ก็พรักพร้อมน้อมฝ่าชะตากรรม
     กระท่อมสูงอยู่บนต้นไม้ใหญ่
ห่างยุงเหลือบริ้นไรได้ขย้ำ
ข้าเห็นนกบินเล่นเป็นประจำ
จนเย็นย่ำค่ำมาจึงลาจร
     สกุณามาร้องทักที่พักข้า
อรุณฟ้าเวลารุ่งเก็บมุ้งหมอน
มิลืมตัวเพราะกลัวหล่นลงบนดอน
บ้านที่นอนอยู่สูงมากจากพื้นดิน
     เห็นสุขดิบระยิบไปในสังขาร
ธาตุวิญญาณได้ยินอยู่ยังรู้สิ้น
อารมณ์พุ่งพล่านพาเป็นอาจิณ
ต้องตัดสินด้วยสติมิฟุ้งซ่าน
     จึงเอาสีดำทาให้หน้านิ่ง
มิไหวติงสิ่งกระทบได้พบผ่าน
จะประกอบกิจใดในการงาน
มองวิญญาณของเราดูอยู่ข้างใน
     ยามว่างวันประพันธ์เพลงบรรเลงเล่น
พอตกเย็นนั่งชมฟ้านภาใส
เม้าท์ออแกนกับกีต้าร์ภาษาใจ
บรรเลงได้หลายอารมณ์สมใจปอง
     มีห้องซ้อมของข้าหน้าห้องน้ำ
หลายคนถามทำไมอยู่ในที่หมอง
จึงตอบว่าห้องน้ำข้าเสียงกึกก้อง
ได้ร่ำร้องทำนองฟังดังสุนทรีย์
     ทางชีวิตลิขิตไว้ใกล้กิเลส
มันเป็นเหตุให้ตัวข้ามาหมองศรี
ข้าเข้าป่าฆ่ากิเลสทุเรศมี
เป็นวิธีเพื่อกำราบช่วยปราบปราม...
http://www.tvburabha.com/tvb/playoldprogram/programold_playflv.asp?flv_id=51&flv_program_id=1