ไตเติ้ล "เจิ้งหมิงจี๋ วีรบุรุษคนสุดท้าย"

กวีน้อยเจ้าสำราญครับ

กลอนนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ใดๆ เป็นเพียงการยกชื่อสมมติ เท่านั้น
จริงๆ กลอนนี้ ผมเขียนนานแล้ว แต่เวลา และเน็ต ไม่ค่อยอำนวยเท่าไร
อีกอย่าง  ตอนนี้ ยังไม่เสร็จ.......
จึงขอนำไตเติ้ลๆๆๆ  มาเล็กๆๆน้อยๆๆ  
“เจิ้งหมิงจี๋    วีรบุรุษ  คนสุดท้าย”
   ณ ปลายราชวงศ์หมิง    ครอบครัวหนึ่งซึ่งหนีการฆ่าล้างตระกูล  ได้อาศัย  ณ  หมู่บ้านชาวประมง    สองผัวเมีย    ได้กำเนิด  ลูกชาย  2  คน  และ ลูกหญิง   ๑  คน  แต่ลูกๆ  ทั้งสามคน  ถูกฆ่าตาย  ขณะหนีกลางทาง   ที่เหลือรอดก็เพียงแต่  เจิ้งหมิงจี้  บุตรชายคนเล็กเท่านั้น  ฝ่ายพ่อแม่  ของเจิ้งหมิงจี๋  ได้รับบาดเจ็บ  และพักรักษาตัว  ณ  แห่งนั้น  
   ผ่านเวลาล่วงเลยไป   .เกือบ  15  ปี   หลังจากที่กษัตริย์พระองค์ใหม่  แห่งราชวงศ์หมิง   นามว่า   ชิงซังซ้ง  ผู้เคยเป็นเสนาธิการใหญ่   ได้อาศัยกำลังปฏิวัติ    ฆ่ากษัตริย์พระองค์ก่อนไปจนหมดสิ้น   รวมถึง ลูกหลาน  เหล่า ตระกูลหมิง  แทบจะทุกคน........
   สาเหตุที่ไม่อาจตั้งราชวงศ์ชิง   เนื่องจากว่า   หากตั้งราชวงศ์ใหม่   อาจทำให้ประชาชน  และเหล่าจอมยุทธทั่วหล้า  ปฏิวัติ  จึงจำใจ  ใช้ชื่อราชวงศ์หมิง    จนกว่าจะผูกใจประชาชนได้
	เจิ้งหมิงจี๋   ได้เปลี่ยนนามใหม่ ว่า  เจิ้ง-จี๋   เพื่อไม่ให้ใครติดตาม  และสืบสวนได้ว่า   เป็นลูกหลานตระกูลหมิง    และเขาเองก็แทบจะไม่รู้จักตัวเองเลยว่า    ครั้งหนึ่ง  พ่อแม่  เคยเป็นข้าราชการคนสำคัญของแผ่นดิน   แต่หลบลี้หนีการปฏิวัติมาได้
	เจิ้ง-จี๋   ได้ฝึกวิชา  ของตระกูลหมิง  คือ วิชาเจ็ดดาว  ทุกๆ  วัน   ตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ  จนบัดนี้  เติบโตเป็นหนุ่มเต็มตัว   วัย   22   ปี    พ่อแม่ของเขานั้น   เมื่อเห็นว่า  ลูกชายของตนเป็นผู้ใหญ่แล้ว   จึง....ออกบวชทั้งคู่    
	เจิ้ง-จี๋  เด็กหนุ่ม  หน้าตาดี  มีคุณธรรมในจิตใจ  ชอบการศึกษา   และ  ฝึกฝนเพลงกระบี่   มีอาชีพที่สำคัญคือ   การขายปลา    แต่ไม่เคยใช้กำลังกับผู้ใด   จึงมักถูกกลั่นแกล้งบ่อยครั้ง  และหลายๆ  ครั้ง  เขาก็จำต้องระงับอารมณ์เอาไว้   เมื่อพ่อแม่บอกว่า   “เจ้ามีวิชาติดตัว  จงอย่าแสดงให้ใครเห็นว่าเราเก่งเพียงใด   จงใช้เมื่อถึงคราวจำเป็น  คือ  ปกป้องคนที่เจ้ารัก...เท่านั้น
	ขณะที่  สถานการณ์บ้านเมือง  เริ่มวุ่นวาย  ประชาชนถูกขูดรีดข่มเหง   เหล่าชาวยุทธ  หลายสำนักได้ก่อตัว   เพื่อจะล้มล้างราชวงศ์ให้จงได้   เจิ้ง-จี๋   กลับรู้จักกลับ  เจ้าชาย  หมิงคุน-ไซ  และเจ้าหญิงหมิงเกี๊ยว-ซัง    ผู้เป็น  สุดดวงใจ   ของราชาพระองค์นั้นด้วยความบังเอิญ
	ด้วยเหตุ....แห่งความบังเอิญ   หรือวาสนาที่มีต่อกัน   เจ้าเชายหมิงคุน  และเจ้าหญิงหมิงกี๊ยว   ได้มาท่องเที่ยวในตลาด   และพักสำราญใจ   ณ  หมู่บ้านชาวประมง   โดยแต่งตัวเป็นชาวบ้านธรรมดา       เจิ้ง-จี๋  ออกเร่หาบปลาขาย   ตามปรกติ    แต่แล้วก็ได้ยินเสียงการต่อสู้กันไม่ไกลนัก  เมื่อมองไปเห็นจึงพบว่า   มีชาย-หญิง  คู่หนึ่ง  ถูกห้อมล้อมด้วยเหล่าจอมยุทธ  และนักฆ่า  ราวๆ  15  คน
	เมื่อ  เจิ้ง-จี๋   เห็นดังนั้น   จึงแกล้งเอาปลาไปขาย   แล้วร้องดังๆ  ว่า   “ที่นี่  มีปลาขายจ้า   มีปลาหลายชนิด  ราคาถูกๆๆ   ที่เดิม  ที่เดิม  จ้า 
  เหล่าจอมยุทธ   ท่านหนึ่ง   แห่งสำนัก  ง้อไบ๊   จึงเอ่ยว่า     “ไอ้หนุ่ม  เอ็งไม่เห็นรึว่า   พวกข้ากำลังทำอะไรอยู่   รึว่า.....อยากจะตายอีกคน   
   เจิ้ง-จี๋    จึงพูดทีเล่นทีจริงว่า   “ที่นี่มีปลา  ทั้งตายและไม่ตาย    พี่ท่าน  จะเอากี่ศพจ้า
 
    จอมยุทธ  ง้อไบ๊    ได้ยินดังนั้น   จึงบังเกิดความโมโหขึ้นทันที   แล้วกล่าวว่า   ไอ้หนุ่ม  เอ็งคงไม่รู้รสชาติ   ความตายมาก่อน   วันนี้เจ้าจงไปเยี่ยมยมบาลเถอะ 
 
    เจ้าชายและเจ้าหญิง   ทั้งสองคน   จึงพูดว่า   “พี่ท่าน  อย่าได้มายุ่งเลย   ที่นี่  ไม่ปลอดภัยนัก
    เจิ้ง-จี๋   ได้ยินดังนั้น   จึงได้ที   แล้วพูดว่า    “  โอ๊ยยยย   ไม่ด้ายยยยยหร๊อกกกก   ตรงนี้  คือที่เดิม  ที่ๆ ข้า  จะต้องขายปลา   ว่าแล้ว  ก็ตั้งร้านซะเลย
    เหล่าจอมยุทธ   และนักฆ่าทั้งหมด    ไม่รีรอให้  เจิ้ง-จี้   ได้ทันวางเป้หาบปลาก็กระโจนเข้าใส่   เจิ้ง-จี๋   ใช้ไม้  เป้หาบปลา  ด้วยกระบวนท่าเจ็ดดาว  ที่สาบสูญ  ไปจากยุทธภพ   ออกลวดลาย     ลีลา  สั่งสอน  เหล่าจอมยุทธ  และนักฆ่า  เหล่านั้น   เพียงไม่กี่นาที
     จอมยุทธ  ง้อไบ๊   ท่านนั้น  จึงเอ่ยว่า    “เจ้าเป็นใคร  ไยจึงรู้จัก  วิชาเจ็ดดาวแห่งตระกูลหมิง
 
     เจิ้ง-จี๋  ได้ฟัง  ถึงกับตกใจ   และเจ้าชายและเจ้าหญิง   ทั้งสองก็มองหน้ากัน  และดูท่าที  ของเจิ้ง-จี๊
เหตุการณ์  จะเป็นอย่างไร   ติดตามใน  ตอนต่อไป  วันนี้  ยุติแต่เพียงนี้
๑  เรื่องราวที่ฟังมาน่าตระหนก
คิดไม่ตกเหตุการณ์อันผ่านผัน
เพลงกระบี่รุกฆาตแล้วฟาดฟัน
คือกุญแจสำคัญ....คืนสัญจร
๒	นึกถึงคำบิดามารดาได้
เจ้าอย่าคิดอวดใคร...ท่องไว้ก่อน
พบคนพาลมารกล้าอย่านิ่งนอน
จำคำสอนท่านมาบูชาเทอญ
๓	เจิ้ง-จี้นั้นฉุกคิดกล่าวบิดพลิ้ว
ว่าฉันหิวข้าวมากไม่อยากเกริ่น
ขอตัวไปเที่ยวท่องแกล้งมองเมิน
แล้วก็เดินจากไปไม่หันมา
๔	องค์หญิงเกี๊ยวถามแซ่....แด่จอมยุทธ
จึงสะดุดหยุดมองจ้องใบหน้า
เพียงวูบเดียวเสี้ยวพบตาสบตา
ทำอุราหวั่นหวิวละลิ่วลอย
๕	เหมือนบุพเพ-วาสนามาแต่หลัง
ความรักหยั่งรากชื่นกว่ากลืนอ้อย
เหมือนตะวันจันทราตั้งท่าคอย
แสงหิ่งห้อยคู่เทียนเวียนมาเจอ
๖  (เจิ้ง-จี๋)   อันตัวข้าอย่าเพรียก  เรียกจอมยุทธ
เหมาะที่สุดพ่อค้าปลาเสนอ
ชื่อเจิ้ง-จี๋อยู่เดียวเปลี่ยวละเมอ
อาจดูเซ่อดูซ่าอย่าถือเลย
๗	 องค์ชายกล่าวขึ้นมาในครานี้
เพราะท่านพี่ช่วยไว้มิได้เฉย
เป็นพระคุณยิ่งเหลือเหนือจักเปรย
สิ่งที่เคยทำมาช่างการุณ
๘	องค์หญิงเกี๊ยวแอบยิ้มปลื้มปริ่มนัก
หวังทายทักพูดปรับสนับสนุน
เพียงกล่าวชมท่านพี่ผู้มีคุณ
ช่างเป็นบุญพารอดจนปลอดภัย
๙	หลังจากเอ่ยคำลาในครานั้น
เขาจึงหวั่นในจิตคิดสงสัย
ตระกูลหมิงยิ่งยงกว่าพงศ์ใด
ข้าเกี่ยวข้องอย่างไร....ในที่มา  ?
๑๐	สายลมโชยพัดผ่านสะท้านอก
เหงื่อกลับตกหลั่งไหลคล้ายผวา
ยิ่งคิดยิ่งขุ่นข้องหมองอุรา
หวังเสาะหาสืบค้นกระวนกระวาย
๑๑	จึงออกเดินทางสู่วัดหลู่เอี๋ยน  (ชื่อสมมุติ)
จิตวนเวียนวุ่นวนค้นจุดหมาย
กราบแม่ชี...ผู้มีสุขไร้ทุกข์กราย
ดูคลับคล้าย....แม่กวนอิมผู้อิ่มบุญ
๑๒	แม่ชีบอกแค้นใดในโลกนี้
เปรียบธุลีโรยลุ่ยเศษปุยนุ่น
ยิ่งเคลือบแฝงพยาบาทยิ่งขาดทุน
ไร้ซึ่งคุณหนุนนำกระทำทราม
๑๓	เจิ้ง-จี๋ฟังดังแก้วอันแวบวับ
สุดแสนจับจิตใจให้เกรงขาม
นึกประหม่าพาหวั่นจนครั่นคร้าม
หวังจะถามกลับเงียบเชียบอยู่นาน
๑๔	แม่ชีเล่าความหลังในครั้งก่อน
และวกย้อนปูมแยกคราวแตกซ่าน  (แตกสานซ่านเซ็น)
เพราะโลภหลงคงปั่นถึงสันดาน
จึงประหารญาติมิตรสนิทกัน
๑๕	พ่อเจ้าเป็นแม่ทัพรองก้องชื่อ
ยศศักดิ์ถือนานไปย่อมไหวหวั่น
เสนาฯใช้อำนาจเข้าฟาดฟัน
รุกโรมรันกำจัดกษัตริ์ยา  (ใช้เฉพาะเรื่องนี้   กษัตริย์)
๑๖	พ่อแม่หลบลี้เอาชีวิตรอด
พี่เจ้ามอดมรณังสิ้นสังขาร์
ท่ามการรบรุกรับอับปัญญา
เจ้ารอดมาเพราะโชคโฉลกชัย